مدیر سایت ، نویسنده در کلینیک‌های زیبایی آرتید

مقالات

7 اردیبهشت 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس: چه تفاوت‌هایی باهم دارند؟

اشتباه گرفتن آرتروز پسوریاتیک (PSA) با لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) که به عنوان لوپوس شناخته می‌شود، برای افراد و حتی گاهی متخصصان پزشکی غیرعادی نیست. این دو بیماری دارای علائم مشترک بسیاری از جمله درد مفاصل و علائم پوستی هستند. اما تفاوت‌ها و راه‌های زیادی نیز برای تشخیص آن‌ها وجود دارد.

هر دوی این بیماری‌ها باعث التهاب در سراسر بدن و همچنین آرتروز (درد و تورم مفاصل) می‌شوند. در آرتروز پسوریاتیک، آرتروز فرسایشی است که منجر به از دست دادن استخوان و غضروف می‌شود. در لوپوس، آرتروز فرسایشی نیست.

لوپوس یک بیماری خودایمنی است که در آن بدن آنتی بادی‌های غیرطبیعی (اتوآنتی بادی) تولید می‌کند که به اشتباه به بافت‌های خود بدن حمله می‌کند. در آرتروز پسوریاتیک، اتوآنتی بادی وجود ندارد، اما فرآیندهای التهابی بیش از حد فعال هستند.

این مقاله آرتروز پسوریاتیک در مقابل لوپوس، و شباهت‌ها و تفاوت‌های آن‌ها، از جمله علائم، علل، درمان و موارد دیگر را مورد بحث قرار می‌دهد.

همچنین بخوانید درباره:

سندرم شوگرن چیست و چه نشانه‌هایی دارد؟!

علائم آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

آرتروز پسوریاتیک یک بیماری مزمن التهابی مفاصل و اندوزها (محل اتصال تاندون‌ها و رباط‌ها به استخوان) است. آرتروز پسوریاتیک در افراد مبتلا به یک بیماری التهابی پوست به نام پسوریازیس شایع است.

مانند آرتروز پسوریاتیک، لوپوس نیز یک بیماری التهابی است که باعث التهاب و درد در سراسر بدن می‌شود. افراد مبتلا به لوپوس دچار درد مفاصل، حساسیت‌های پوستی، بثورات و مشکلاتی در اندام‌های داخلی خود می‌شوند.

هر دو آرتروز پسوریاتیک و لوپوس بیماری‌های خود ایمنی هستند، شرایطی که در آن سیستم ایمنی بدن دچار اختلال شده و به بافت‌های سالم حمله می‌کند.

در جدول روبرو خلاصه‌ای از علائم مربوط به هریک از بیماری‌ها آورده شده‌اند:

علائم آرتروز پسوریاتیک

بین 0.06٪ تا 0.25٪ از جمعیت آمریکا به آرتروز پسوریاتیک مبتلا هستند. با این حال، آرتروز پسوریاتیک در افراد مبتلا به پسوریازیس بسیار شایع است و حدود 30٪ افراد مبتلا به پسوریازیس را تحت تأثیر قرار می‌دهد که با خارش و پوسته‌های قرمز روی پوست همراه است. آرتروز پسوریاتیک می‌تواند به آرامی ایجاد شود و علائم خفیف ایجاد کند یا می‌تواند به سرعت و به طور تهاجمی ایجاد شود. برخی از افراد ممکن است پس از آسیب یا بیماری دچار این عارضه شوند، اما محققان معتقدند که این وضعیت به ژنتیک مرتبط است.

آرتروز پسوریاتیک به دلیل ایجاد مشکلات زیادی در بدن شناخته شده است. اکثر افراد مبتلا به این عارضه دارای علائم متعددی هستند که از خفیف تا شدید متغیر است. شایع‌ترین علامت آرتروز پسوریاتیک درد، تورم و سفتی مفاصل است. آرتروز پسوریاتیک یک نوع آرتروز التهابی در نظر گرفته می‌شود زیرا التهاب مفاصل در نتیجه یک سیستم ایمنی بیش فعال رخ می‌دهد که مفاصل بسیاری را در سراسر بدن به طور همزمان تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم رایج دیگر آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

خستگی مزمن
سفتی مفاصل در صبح و بعد از دوره‌های عدم تحرک
آنتزیت
درد پاشنه و پا در اثر آنتزیت
درد زانو، لگن، آرنج و قفسه سینه
داکتیلیت
علائم پوستی، با یا بدون پسوریازیس
التهاب چشم، از جمله یووئیت، که باعث قرمزی و درد چشم، تاری دید و حساسیت به نور می‌شود.

علائم لوپوس

بر اساس آمار ارائه شده توسط بنیاد لوپوس آمریکا، لوپوس 1.5 میلیون آمریکایی و 5 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده است. بیشتر افراد مبتلا به لوپوس زنان در سنین باروری هستند، اما این بیماری می‌تواند هر کسی را بدون در نظر گرفتن سن یا جنسیت، از جمله مردان، کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهد. لوپوس در جمعیت‌های سفیدپوست کمتر از سیاهپوستان، لاتین‌ها، بومیان آمریکا و جزایر اقیانوس آرام است. لوپوس انواع مختلفی دارد که شایع‌ترین آن‌ها، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) است. انواع دیگر لوپوس عبارتند از:

لوپوس اریتماتوز پوستی: این نوع لوپوس در درجه اول پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد. همچنین باعث ریزش مو می‌شود.
لوپوس ناشی از دارو: این نوع لوپوس توسط برخی داروها تحریک می‌شود. اغلب، زمانی که دیگر از دارویی که باعث آن شده است استفاده نشود، از بین می‌رود.
لوپوس نوزادی: این نوع لوپوس نادر است و نوزادان را در بدو تولد مبتلا می‌کند. زمانی ایجاد می‌شود که فرد باردار آنتی بادی‌های مرتبط با لوپوس را داشته باشد و قبل از تولد به کودک منتقل کند. فرد باردار ممکن است بداند که لوپوس دارد یا بعداً در زندگی تشخیص داده شود که به لوپوس مبتلاست.

علائم لوپوس معمولا می‌آیند و می‌روند. این وضعیت گاهی شعله‌ور می‌شود (علائم بدتر می‌شود) و گاهی اوقات رو به بهبودی می‌رود. علائم لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درد عضلانی و مفاصل: افراد مبتلا به لوپوس هم درد عضلانی و هم درد مفاصل را تجربه می‌کنند. نواحی شایعی که درگیر می‌شوند گردن، ران‌ها، شانه‌ها و بازوها هستند.
تب: لوپوس باعث تب‌های بیشتر از 100 درجه فارنهایت می‌شود. این یک علامت شایع لوپوس است که 36٪ تا 86٪ از افراد مبتلا به این بیماری را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بثورات: بثورات‌های ناشی از لوپوس می‌توانند هر قسمتی از بدن را که در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند از جمله صورت، بازوها و دست‌ها را درگیر کنند. یکی از علائم رایج این بیماری، بثورات پروانه‌ای شکل قرمز است که روی بینی و گونه‌ها ظاهر می‌شود. بیشتر افراد مبتلا به لوپوس SLE این بثورات را دارند.
ریزش مو: اگر فردی زخم یا بثورات روی پوست سر خود داشته باشد، ممکن است دچار ریزش مو و نازک شدن مو شود. ریزش مو همچنین می‌تواند یکی از عوارض جانبی برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان لوپوس باشد.
درد قفسه سینه: لوپوس باعث التهاب پوشش ریه می‌شود که در هنگام تنفس عمیق منجر به درد قفسه سینه می‌شود.
حساسیت به خورشید یا نور: بیشتر افراد مبتلا به لوپوس به نور حساس هستند، به این معنی که تحت تأثیر نور قرار می‌گیرند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید و سایر منابع نور ماوراء بنفش (UV) می‌تواند منجر به بثورات پوستی، تب، خستگی و درد مفاصل شود.
مشکلات کلیوی: نفریت لوپوس (نوعی بیماری کلیوی ناشی از لوپوس) حدود 40٪ از افراد مبتلا به لوپوس را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تا 10٪ از این گروه به بیماری کلیوی در مرحله نهایی مبتلا می‌شوند.
زخم‌های دهان: این زخم‌ها معمولا در سقف دهان، در لثه‌ها، داخل گونه‌ها و یا روی لب‌ها ظاهر می‌شوند. این زخم‌ها معمولاً بدون درد هستند، اما می‌توانند دردناک باشند و در برخی افراد باعث ایجاد درد شوند.
خستگی مزمن: لوپوس باعث خستگی می شود که بدون در نظر گرفتن میزان خواب فرد دچار احساس خستگی و فرسودگی می‌کند.
کم خونی: کم خونی در افرادی که لوپوس آن‌ها فعال است رایج است. زمانی رخ می‌دهد که بدن گلبول‌های قرمز کافی برای حمل اکسیژن در سراسر بدن نداشته باشد.
لخته شدن خون: لوپوس لخته شدن خون را افزایش می‌دهد. این می‌تواند به معنای لخته شدن خون در ریه‌ها یا پاها باشد.
مه مغزی: برخی از افراد مبتلا به لوپوس علائم مه مغزی مانند فراموشی و گیجی را تجربه می‌کنند.
مشکلات چشمی: التهاب سیستمیک (کل بدن) می‌تواند روی چشم‌ها تأثیر بگذارد و باعث خشکی چشم و بثورات پلک شود.

لوپوس همچنین به دلیل ایجاد علائم و شرایطی که بر مغز، نخاع یا اعصاب تأثیر می‌گذارد، شناخته شده است. نمونه‌هایی از این علائم یا شرایط عبارتند از:

سردرد
تشنج
از دست دادن حافظه
تغییرات خلقی و افسردگی
اختلالات حرکتی (مانند آتاکسی، دیستونی و زوال عقل لووی)
اختلالات طناب نخاعی (مانند میلیت عرضی حاد، سندرم دم اسب، و میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی)

همچنین بخوانید درباره:

بیماری پمفیگوس، انواع، علائم و درمان

علل ایجاد آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هم آرتروز پسوریاتیک و هم لوپوس در اثر نقص سیستم ایمنی بدن ایجاد می‌شوند، که در حالت عادی وظیفه دفاع بدن در برابر مواد خارجی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها را برعهده دارد. آن‌ها نوعی بیماری خود ایمنی هستند به این صورت که در افردا مبتلا به بیماری‌های خودایمنی مانند آرتروز پسوریاتیک و لوپوس، سیستم ایمنی بدن دچار اختلال شده و به بافت‌های سالم خود حمله می‌کند.

در لوپوس، سیستم ایمنی اتوآنتی بادی‌هایی تولید می‌کند که به بافت‌های خود بدن حمله می‌کنند. درمان بر کاهش سلول‌های B که این آنتی بادی‌ها را تولید می‌کنند متمرکز است. در آرتروز پسوریاتیک، حجمه پاسخ‌هایی که باعث التهاب می‌شوند بیش فعال هستند. درمان بر آرام کردن این روند التهابی متمرکز است.

علل ایجاد آرتروز پسوریاتیک

علت ایجاد آرتروز پسوریاتیک ناشناخته است، اما محققان گمان می‌کنند که از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌شود. آن‌ها همچنین فکر می‌کنند که مشکلات سیستم ایمنی، عفونت‌ها، آسیب‌های جسمی و روحی و چاقی ممکن است در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد.

افرادی که بیشترین خطر ابتلا به آرتروز پسوریاتیک را دارند، افراد مبتلا به پسوریازیس هستند. حدود 30 درصد از این گروه به آرتروز پسوریاتیک مبتلا می‌شوند. البته، همه افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک ابتدا به پسوریازیس مبتلا نمی‌شوند و برخی از افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک هرگز به پسوریازیس مبتلا نمی‌شوند.

مطالعات تحقیقاتی نشان می‌دهد در افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک سطح فاکتور نکروز تومور (TNF) در مفاصل و نواحی پوست آسیب‌دیده افزایش پیدا می‌کند.TNF یک پروتئین التهابی است که مسئول شرایطی مانند آرتروز پسوریاتیک و لوپوس است. سطوح بالای TNF می‌تواند بر سیستم ایمنی غلبه کند و توانایی آن را برای کنترل التهاب کاهش دهد.

اگر در خانواده خود فرد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس وجود داشته باشد، خطر ابتلا به آرتروز پسوریاتیک نیز در شما زیاد است. در بیش از 40 درصد از افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک حداقل یکی از اعضای خانواده آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس دارند.

آرتروز پسوریاتیک بر همه جنسیت‌ها به طور مساوی تأثیر می‌گذارد. این بیماری بیشتر در میانسالی ظهور می‌کند، اما هر کسی بدون در نظر گرفتن سن ممکن است به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شود، از جمله کودکان. آرتروز پسوریاتیک بیشتر افراد سفید پوست، لاتین و آسیای جنوبی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علل ایجاد لوپوس

محققان معتقدند لوپوس در پاسخ به ترکیبی از عوامل، از جمله هورمون‌ها، ژن‌ها و محرک‌های محیطی ایجاد می‌شود.

هورمون‌ها: محققان رابطه بین استروژن و لوپوس را بررسی کرده‌اند. در حالی که افراد از هر جنس استروژن تولید می‌کنند، سطح استروژن در زنان بالاتر است. علاوه بر این، زنان قبل از پریودهای ماهانه و در دوران بارداری که سطح استروژن آن‌ها بالاتر است، علائم لوپوس بیشتری را تجربه می‌کنند. با این حال، مطالعات روی افرادی که برای کنترل بارداری استروژن مصرف می‌کنند یا از درمان پس از یائسگی استفاده می‌کنند، هیچ افزایشی در فعالیت بیماری لوپوس مشاهده نشده است، بنابراین بسیاری از تحقیقات در مورد استروژن و لوپوس پاسخ‌های متفاوتی را ارائه کرده‌اند.
ژنتیک: محققان بیش از 50 ژن مرتبط با لوپوس را شناسایی کرده‌اند. این ژن‌ها بیشتر در افراد مبتلا به لوپوس دیده می‌شوند. در حالی که به طور قطع اثبات نشده است که بسیاری از این ژن‌ها به طور مستقیم باعث بیماری می‌شوند، اعتقاد بر این است که آن‌ها در ایجاد آن نقش دارند. با این حال، ژن‌ها به تنهایی برای ایجاد این بیماری کافی نیستند. علاوه بر این، در حالی که سابقه خانوادگی خطر ابتلا به لوپوس را افزایش می‌دهد، فرد همچنان می‌تواند بدون سابقه خانوادگی به لوپوس مبتلا شود. تحقیقات همچنین نشان داده است که گروه‌های قومی خاص، از جمله افراد آفریقایی، آسیایی، بومی‌های آمریکایی، هاوایی یا جزیره‌های اقیانوس آرام در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به لوپوس هستند. محققان معتقدند این به این دلیل است که این گروه‌ها ژن‌های مرتبط با لوپوس مشترک دارند.

محیط: اکثر محققان فکر می‌کنند لوپوس با محرک‌های محیطی مانند ویروس‌ها یا مواد شیمیایی مرتبط است. وقتی این نوع محرک‌ها در محیط زندگی یک فرد مستعد ژنتیکی وجود داشته باشد، بیماری ایجاد می‌شود. محققان هنوز محرک‌های خاصی را شناسایی نکرده‌اند، اما طبق برخی نظریه‌ها محرک‌های بالقوه ممکن است شامل نور ماوراء بنفش، عفونت‌ها و سایر بیماری‌ها، داروهای سولفا، داروهایی که می‌توانند فرد را به آفتاب حساس کنند، استرس مزمن، ضربه، و قرار گرفتن در معرض گرد و غبار سیلیس (در محیط‌های صنعتی) باشد.

همچنین بخوانید درباره:

پرکابردترین مواد مراقبت از پوست کدامند؟

تشخیص آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند آرتروز پسوریاتیک یا لوپوس را تأیید کند، اما پزشکان از روش‌های آزمایشی مختلفی برای تعیین منبع علائم بیماری استفاده می‌کنند.

تشخیص آرتروز پسوریاتیک

تشخیص آرتروز پسوریاتیک می‌تواند پیچیده باشد. برخی از علائم آشکار آرتروز پسوریاتیک می‌تواند به تشخیص کمک کند، از جمله التهاب یک یا چند مفصل، التهاب تاندون، تورم انگشتان دست و پا، التهاب ستون فقرات، و علائم ناخن و پوست. اگر پزشک به آرتروز پسوریاتیک مشکوک باشد، این علائم فوق را در فرد جستجو کرده و از او در موردشان سوال می‌پرسد.

پزشک همچنین آزمایش فاکتور روماتوئید (RF) را درخواست می‌کند. RF پروتئینی است که در خون افراد مبتلا به آرتروز روماتوئید (RA)، نوع دیگری از آرتروز التهابی که به پوشش مفاصل حمله می‌کند، یافت می‌شود.

آزمایش خون دیگری که برای رد RA مورد استفاده قرار می‌گیرد، آزمایش آنتی بادی ضد سیترولینه سیترولینه سیکلیک (anti-CCP) است. هر دو تست RF و anti-CCP در افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک منفی خواهند بود.

عکسبرداری با اشعه ایکس از دست‌ها و پاها می‌تواند هر گونه آسیب استخوان یا مفصلی را که قبلاً رخ داده است بررسی کند. آرتروز پسوریاتیک اغلب باعث فرسایش استخوان و سایر آسیب‌های مفصلی می‌شود که در سایر بیماری‌های روماتیسمی دیده نمی‌شود. اگر پزشک هنوز از تشخیص درست مطمئن نباشد، ممکن است آزمایشات و آزمایش خون اضافی را برای رد سایر علل علائم درخواست کند.

تشخیص لوپوس

تشخیص لوپوس ممکن است سخت باشد زیرا علائمی را ایجاد می‌کند که در سایر شرایط از جمله سایر بیماری‌های خودایمنی دیده می‌شود. افراد می‌توانند سال‌ها قبل از تشخیص بیماری لوپوس، به آن مبتلا باشند.

اگر شروع به تجربه علائم لوپوس کردید، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. آن‌ها از روش‌های مختلف آزمایشی برای تعیین منبع علائم شما استفاده خواهند کرد. برای تشخیص، پزشک موارد زیر را انجام خواهد داد:

بررسی تاریخچه پزشکی فرد: باید پزشک خود را از علائمی که تجربه می‌کنید مطلع کنید. با یادداشت کردن علائم، از جمله اطلاعات مربوط به زمان بروز و مدت زمان بروز آن‌ها، علائم را پیگیری کنید.
سوال در مورد سابقه خانوادگی: هرگونه سابقه خانوادگی لوپوس یا سایر بیماری‌های خودایمنی را به پزشک اطلاع دهید.
معاینه فیزیکی کامل: پزشک پوست شما را از نظر بثورات و مفاصل شما را از نظر التهاب معاینه می‌کند.
درخواست آزمایش خون: آزمایش خون آنتی بادی ضد هسته‌ای (ANA) می‌تواند به دنبال اتوآنتی بادی‌های لوپوس باشد و 98 درصد افراد مبتلا به لوپوس تست ANA مثبت خواهند داشت. اما آزمایش ANA مثبت برای تایید لوپوس کافی نیست. پزشک شما احتمالاً آزمایش آنتی بادی اضافی را تجویز خواهد کرد.
بیوپسی پوست یا کلیه: بیوپسی از پوست یا کلیه را می‌توان برای برداشتن نمونه‌ای از بافت برای آزمایش زیر میکروسکوپ انجام داد. اگر فردی مبتلا به لوپوس باشد، نمونه بافت نشانگرهای ژنتیکی این بیماری را نشان می‌دهد.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین آزمایش‌های بیشتری را برای رد سایر بیماری‌هایی که ممکن است با لوپوس اشتباه گرفته شوند، درخواست می‌کند.

همچنین بخوانید درباره:

هر آنچه باید در مورد لیزر پاک کننده تتو بدانید!

درمان آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هر دو آرتروز پسوریاتیک و لوپوس شرایطی مادام‌العمر هستند که نیاز به مراقبت طولانی مدت دارند. پزشکان می‌توانند بهترین درمان‌ها را برای کنترل و مدیریت هر بیماری توصیه کنند. گاهی اوقات، این درمان‌ها با هم همپوشانی دارند.

درمان آرتروز پسوریاتیک

بسیاری از گزینه‌های درمانی برای درمان علائم آرتروز پسوریاتیک موثر هستند. پزشک بر اساس بیماری و شدت علائم داروها را تجویز می‌کند. گزینه‌های درمانی آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): NSAID ها می‌توانند برای مدیریت درد و التهاب خفیف بسیار موثر باشند. نمونه‌هایی از این داروها عبارتند از Advil یا Motrin (ایبوپروفن) یا Aleve (ناپروکسن). بسیاری از آن‌ها بدون نسخه در دسترس هستند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs): DMARDها آسیب مفصلی مرتبط با آرتروز پسوریاتیک را کاهش می‌دهند. رایج‌ترین DMARD تجویز شده Otrexup (متوترکسات) است.
داروهای بیولوژیک: پزشکان عمدتاً از داروهای بیولوژیک برای درمان آرتروز پسوریاتیک متوسط تا شدید استفاده می‌کنند. آن‌ها همچنین پروتئین‌هایی را که به التهاب و تورم کمک می‌کنند را مسدود می‌کنند و به کاهش درد کمک می‌کنند.
مهارکننده‌های ژانوس کیناز (JAK): مهارکننده‌های JAK با کاهش سیستم ایمنی و جلوگیری از التهاب که منجر به آسیب مفاصل می‌شود، کار می‌کنند.
Otzela :(apremilast) Otzela با مسدود کردن آنزیمی به نام فسفودی استراز نوع 4 (PDE4) برای کنترل التهاب عمل می‌کند.

افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک که علائم پوستی دارند نیز ممکن است با درمان‌های موضعی از جمله کرم‌های کورتیکواستروئیدی و داروهای ضد التهابی درمان شوند. علائم پوستی را می توان با فتوتراپی (قرار دادن پوست در معرض نور UV) نیز درمان کرد که می‌تواند خارش و درد پوست را کاهش و مدیریت کند.

جراحی به ندرت گزینه‌ای برای درمان آرتروز پسوریاتیک است، اما در شرایطی که مفاصل به شدت آسیب دیده‌اند و برای تسکین درد و بهبود تحرک فرد مبتلا توصیه می‌شود. روش‌های اضافی برای درمان و مدیریت آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

فیزیوتراپی
کار درمانی
یک رژیم غذایی سالم و کاهش وزن
یک برنامه ورزشی سبک که شامل فعالیت‌هایی مانند یوگا، شنا، پیاده روی یا دویدن است.

درمان لوپوس

انواع مختلفی از داروها برای درمان لوپوس استفاده می‌شود. پزشک بر اساس علائم و شدت بیماری فرد تعیین می‌کند که چه داروهایی ممکن است به بهترین وجه به کنترل بیماری کمک کنند. انواع مختلف درمان برای لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد:

NSAIDها: NSAIDهای بدون نسخه می‌توانند به مدیریت درد خفیف و کاهش تورم عضلات و مفاصل کمک کنند.
کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون می‌توانند با آرام کردن سیستم ایمنی به کاهش درد، تورم و حساسیت به لمس کمک کنند. علائم لوپوس می‌تواند خیلی سریع به کورتیکواستروئیدها پاسخ دهد. به دلیل عوارض جانبی، آن‌ها فقط برای دوره‌های کوتاه تجویز می‌شوند.
داروهای ضد مالاریا: داروهایی مانند هیدروکسی کلروکین و کلروکین فسفات می‌توانند درد مفاصل، بثورات پوستی، خستگی و التهاب را درمان کنند.
مهارکننده‌های اختصاصی BLyS: این داروها سلول‌های B غیرطبیعی (سلول‌های ایمنی که آنتی‌بادی ایجاد می‌کنند) موجود در افراد مبتلا به لوپوس را محدود می‌کنند. بیشترین داروی تجویز شده در این دسته برای لوپوس Benlysta (بلیموماب) است که عملکرد یک پروتئین خاص را که باعث علائم لوپوس می‌شود، مسدود می‌کند.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی: این داروها در موارد شدید لوپوس استفاده می‌شوند. پزشکان این موارد را برای افرادی که علائم جدی دارند که بر اندام‌ها تأثیر می‌گذارد، از جمله مغز، کلیه‌ها، قلب یا ریه‌ها توصیه می‌کنند.
سایر داروها: متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است درمان‌هایی را برای سایر بیماری‌های مرتبط با لوپوس، از جمله فشار خون بالا، تجویز کند. لوپوس همچنین خطر لخته شدن خون را افزایش می‌دهد، بنابراین پزشک ممکن است داروهای رقیق کننده خون را برای جلوگیری از لخته شدن خون تجویز کند.

همچنین بخوانید درباره:

عمل جراحی بینی بهتر است یا تزریق فیلر بینی؟!

پیشگیری آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

آرتروز پسوریاتیک و لوپوس هر دو با عوامل ژنتیکی و محیطی مرتبط هستند و این بدان معناست که ممکن است پیشگیری از آن‌ها ممکن نباشد.

پیشگیری از آرتروز پسوریاتیک

محققان می‌دانند که افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر بیشتری برای آرتروز پسوریاتیک هستند و برخی از افراد دارای نشانگرهای ژنتیکی هستند که آن‌ها را در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار می‌دهد. با این حال، هیچ درمان یا ابزاری برای جلوگیری از ابتلا به آرتروز پسوریاتیک وجود ندارد. و هیچ راهی برای پیش‌بینی اینکه چه کسی ممکن است به این عارضه مبتلا شود وجود ندارد.

می‌توان از برخی محرک ها و عوامل خطر آرتروز پسوریاتیک جلوگیری کرد، مواردی مانند سیگار کشیدن، رژیم غذایی و استرس مزمن. اما حتی با مدیریت این نوع محرک‌ها، فرد همچنان می‌تواند به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شود.

اگرفردی مبتلا به آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس در خانواده شما وجود دارد و شما در مورد خود نگرانی دارید، برای بحث و ارزیابی با پزشک تماس بگیرید. به این ترتیب می‌توانید از هر گونه مشکلی پیشی بگیرید و خطر آسیب جدی مفصل را که اغلب در اوایل آرتروز پسوریاتیک دیده می‌شود، کاهش دهید.

پیشگیری از لوپوس

مانند آرتروز پسوریاتیک، لوپوس قابل پیشگیری نیست. محققان سعی کرده‌اند نشانه‌های اولیه لوپوس را به امید مداخله برای جلوگیری از شروع این بیماری شناسایی کنند. برای مثال، آن‌ها افرادی را که از نظر ژنتیکی مستعد هستند و ممکن است محرک‌های محیطی مانند عفونت‌ها را تجربه کنند، بررسی کرده‌اند. این نوع مطالعات مفید بوده‌اند، اما در مورد راه‌های پیشگیری از این بیماری پاسخی ارائه نکرده‌اند.

به دلیل پاسخ‌های محدود، پزشکان توصیه می‌کنند که افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، هر کاری که می‌توانند برای کاهش خطر انجام دهند. این شامل مواردی مانند سیگار نکشیدن، خواب کافی، تغذیه سالم و حفظ وزن سالم است.

ادامه مطلب

مقالات

30 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

علت ترک خوردن ناخن چیست؟چگونه آن را درمان کنیم؟

آنچه در این مقاله خواهید خواند:

همه چیز از پیری گرفته تا تغذیه نامناسب می‌تواند ناخن‌ها را خشک، نازک و شکننده کند. ناخن‌ها می‌توانند پنجره‌ای به مشکلات احتمالی بدن یا صرفاً بازتابی از عادات منظم و بعضا نادرست باشند. شناسایی علل زمینه‌ای و محافظت از ناخن‌ها در برابر آسیب و ترک خوردن می‌تواند به افراد کمک کند تا آن‌ها را مستحکم، زیبا و سالم نگه دارند. همچنین برخی درمان‌ها و مشکلات مربوط به سلامتی وجود دارد که می‌تواند آن‌ها را شکننده کند. مراقبت صحیح می‌تواند تفاوت زیادی در حفظ سلامت و استحکام ناخن‌ها ایجاد کند.

در این مقاله به تشریح علل شکننده و نازک شدن ناخن‌ها، چگونگی جلوگیری از آن و درمان آن می‌پردازیم.

همچنین بخوانید درباره:

چگونگی به یک متخصص تزریق ژل لب تبدیل شویم؟

ناخن‌های سالم چه ویژگی‌هایی دارند؟

ناخن‌های سالم صاف و بدون لکه یا تغییر رنگ هستند. آن‌ها گودال یا شیار ندارند، اگرچه ممکن است برآمدگی‌های عمودی داشته باشند. ناخن‌های ترک خورده یا شکننده گاهی اوقات می‌توانند نشانه‌ای از یک مشکل سلامتی باشند.

علل ترک خوردن و شکننده شدن ناخن و روش درمان آن چیست؟

افزایش سن

شایع‌ترین دلیل ترک‌خوردگی ناخن‌ها اتفاقی است که برای همه رخ می‌دهد: پیر شدن. با افزایش سن، ناخن‌ها نازک‌تر می‌شوند و احتمال ترک خوردن آن‌ها بیشتر می‌شود. این بیشتر در زنان بالای 60 سال دیده می‌شود، اما می‌تواند مردان را نیز درگیر کند. اگر ناخن‌ها در اثر افزایش سن شکننده شوند، ممکن است پوسته شدن و برآمدگی نیز مشاهده شود.

اگرچه نمی‌توان ساعت را به عقب بازگرداند، اما می‌توان بهتر از ناخن‌ها مراقبت کرد. قبل از خواب، کرم اوره یا روغن معدنی را روی ناخن‌ها و کوتیکول‌های خود بمالید و سپس دستکش‌های نخی بپوشید. در طول روز، پس از شستن دست‌ها یا دوش گرفتن، از لوسیون استفاده کنید. اگر این کافی نیست، متخصص پوست ممکن است بتواند درمان قوی‌تری را تجویز کند.

محصولات ناخن نامناسب

لاک ناخن و پاک کننده ناخن می‌توانند مواد شیمیایی قوی داشته باشند. اگر زیاد از آن‌ها استفاده شود، ممکن است ناخن‌ها را ضعیف و خشک کنند. این باعث می‌شود که آن‌ها شکننده شوند. چسب‌ها و رنگ‌های موجود در ناخن‌های اکریلیک و مصنوعی نیز می‌توانند باعث ایجاد واکنش‌های مخرب ناخن شوند. اگر محصولات نامناسب ناخن دلیل ترک خوردن ناخن‌های شما هستند، ممکن است موارد زیر را نیز مشاهده کنید:

تغییر رنگ، مانند زرد شدن
ناخن‌های کدر

از محصولات ناخن حاوی تولوئن و فرمالدئید، دو ماده شیمیایی مضر، خودداری کنید. بیوتین، یک مکمل ویتامین B، می‌تواند به بهبود ناخن‌ها کمک کند. اما اگر باردار هستید نباید آن را مصرف کنید. اگر بعد از 6 ماه هنوز ناخن‌های شما ترک می‌خورد، به پزشک مراجعه کنید.

دست‌های خیس

اگر زمان زیادی را با دستان خود در داخل و خارج از آب صرف می‌کنید، مانند شستن ظروف، ناخن‌های شما ممکن است شروع به شکافتن کنند. اگر دلیل ترک خوردگی ناخن‌های شما این است، ممکن است به موارد زیر نیز مبتلا باشید:

ناخن‌های بسیار نرم
ترک خوردگی بیشتر ناخن‌ها در ماه‌های زمستان
ناخن‌هایی با ظاهر طبیعی که ترک نخورده‌اند.

لوسیون حاوی لانولین یا آلفا هیدروکسی اسید ممکن است ناخن را تسکین دهد. برخی افراد از یک لایه لاک شفاف برای محافظت از ناخن‌های ترک خورده استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از شکاف بیشتر، زمانی که دستانتان در آب است، دستکش‌های لاستیکی با روکش نخی بپوشید. هر گونه گیر یا لبه ناهموار ناخن را به آرامی سوهان بزنید تا منجر به ترک بیشتر نشود.

همچنین بخوانید درباره:

سابسیژن چیست؟

پسوریازیس

معمولا هفته‌ها طول می‌کشد تا بدن سلول‌های پوستی را ایجاد کند. اگر در فردی فقط چند روز طول بکشد تا آن‌ها را ایجاد کند، این موضوع نشان دهنده آن است که فرد به یک بیماری پوستی به نام پسوریازیس مبتلاست. این بیماری می‌تواند ناخن‌های دست و پا را نیز تحت تاثیر قرار دهد. پسوریازیس همچنین می‌تواند باعث ایجاد موارد زیر شود:

حفره‌های ریز در بستر ناخن
ناخن‌های سفید، زرد یا قهوه‌ای رنگ
ناخن‌های نرم
ناخن‌های خرد شده
بستر ناخن قرمز

فرد ممکن است فقط به پسوریازیس ناخن مبتلا باشد، یا ممکن است علائم قرمزی و پوسته پوسته در سایر نقاط بدن داشته باشد. در هر صورت، پیشنهاد می‌شود این فرد به یک متخصص پوست مراجعه کند، که می‌تواند دارویی تجویز کند که به بهبود این شرایط کمک کند.

کم خونی

بدن برای ساخت گلبول‌های قرمز سالم که می‌توانند اکسیژن را به تمام بافت‌های بدن منتقل کنند، به آهن نیاز دارد. اگر بدن فردی به اندازه کافی آهن نداشته باشد، فرد دچار بیماری به نام کم خونی است. در واقع شایع‌ترین علت کم خونی یا تعداد کم گلبول‌های قرمز خون، کمبود آهن در خون است. ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که فرد خون زیادی از دست داده است. همچنین اگر فرد آهن کافی در رژیم غذایی خود دریافت نکند یا شرایطی داشته باشد که مانع جذب آن می‌شود، می‌تواند به کم خونی مبتلا شود. کم خونی می‌تواند ناخن‌ها را شکننده کرده یا به شکل قاشق، به سمت داخل فرو رفته کند. همچنین بارداری نیز می‌تواند شانس ابتلا به کم خونی را افزایش دهد. شرایط خاصی مانند زخم و سرطان نیز ممکن است باعث ایجاد کم خونی گردد. سایر علائم کمبود آهن عبارتند از:

خستگی
تنگی نفس
پوست رنگ پریده
دست و پاهای سرد
زبان دردناک و متورم
ترک در طرفین دهان

کم کاری تیروئید

تیروئید غده‌ای در گردن است. تیروئید هورمون‌هایی می‌سازد که بسیاری از کارهایی که بدن انجام می‌دهد، مانند تنفس و ضربان قلب را کنترل می‌کنند. اگر تیروئید به اندازه کافی هورمون تولید نکند، فرد به کم کاری تیروئید مبتلاست. در صورتیکه کمبود هورمون تیروئید دلیل ترک خوردن ناخن‌ها باشد، با علائم دیگری مانند موارد زیر همراه خواهد بود:

ناخن‌های نازک شکننده
تورم در ساق پا
تورم دور چشم
خارش پوست
موهای نازک یا تکه‌های طاسی (آلوپسی)
پوست زرد-نارنجی روی کف دست یا کف پا
صورت خمیری یا متورم

اگر هر یک از این علائم را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. یک آزمایش خون ساده می‌تواند میزان عملکرد تیروئید شما را بررسی کند. ممکن است لازم باشد هر روز یک قرص مصرف کنید تا هورمونی که تیروئید دیگر قادر به ساخت آن نیست، تامین شود.

عفونت قارچی

یک مخمر یا کپک می‌تواند وارد ناخن شده و باعث عفونت شود و احتمال ترک خوردن یا شکستن ناخن‌ها را افزایش دهد. عفونت قارچی در ناخن‌های پا شایع‌تر از ناخن‌های دست است. این عفونت اونیکومیکوزیس نیز نامیده می‌شود. عفونت‌های قارچی نیز می‌توانند باعث موارد زیر شوند:

ناخن‌هایی که زرد، قهوه‌ای یا سفید هستند.
ناخن‌های ضخیم
ناخن‌هایی که از بستر خود جدا می‌شوند.

درمان عفونت قارچی ممکن است سخت باشد. پزشک احتمالاً برای شما قرص‌های ضد قارچی تجویز می‌کند. در موارد شدید، ممکن است نیاز به برداشتن ناخن باشد.

همچنین بخوانید درباره:

آفت دهان چیست و چرا ایجاد می‌شود؟!

کمبود بیوتین

کمبود بیوتین نادر است، اما ممکن است ناخن‌ها به علت کمبود آن ترک بخورد، زیرا بدن در رژیم غذایی‌ به اندازه کافی بیوتین دریافت نمی‌کند. سایر علائم کمبود بیوتین عبارتند از:

نازک شدن یا ریزش مو
بثورات قرمز در اطراف چشم، بینی یا دهان
چشم صورتی (التهاب ملتحمه)
افسردگی
انرژی کمتر

مکمل‌های بیوتین ممکن است کمک کند. همچنین می‌توانید سعی کنید بیشتر گوشت، تخم مرغ، ماهی، دانه‌ها، آجیل و سبزیجاتی مانند سیب زمینی شیرین بخورید.

سندرم رینود

سندرم رینود وضعیتی است که رگ‌های خونی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و دست‌ها و پاها را از دریافت خون کافی باز می‌دارد. این امر باعث می‌شود که ناخن‌ها نتوانند آنچه را که برای سالم ماندن نیاز دارند، داشته باشند. ناخن‌های شکننده یکی از علائم شایع سندرم رینود است.

درمان سرطان

ناخن‌های شکننده می‌تواند یکی از عوارض جانبی برخی درمان‌های سرطان مانند شیمی درمانی باشد. خشکی پوست و ناخن شایع است. ناخن‌ها ممکن است نازک شوند، به راحتی بشکنند و کندتر از حد معمول رشد کنند.

مواد مغذی ناکافی

ناخن‌های شکننده می‌تواند به این معنی باشد که ویتامین‌ها و مواد معدنی مورد نیاز بدن را دریافت نمی‌کنید. به عنوان مثال، سطوح پایین کلسیم (هیپوکلسمی) می‌تواند باعث پوسته پوسته شدن پوست، خشکی مو و ناخن‌های شکننده و گرفتگی عضلات شود.

چگونه می‌توان از ترک خوردگی ناخن پیشگیری کرد؟

برخی از تغییرات سبک زندگی ممکن است به تقویت ناخن‌ها کمک کند، این تغییرات عبارتند از:

آن‌ها را تا حد امکان تمیز و خشک نگه دارید.
ناخن‌های خود را مستقیماً با ناخن‌گیر یا قیچی تیز کوتاه کنید. نوک ناخن‌ها را کمی گرد کنید.
به طور منظم از روغن ناخن یا لوسیون دست استفاده کنید.
حمام موم پارافین را در سالن ناخن یا در خانه امتحان کنید تا دستان خود را مرطوب کنید.
از مانیکور، که معمولاً شامل لاک ناخن و پاک کننده ناخن است، خودداری کنید.
از ناخن‌های خود به عنوان ابزاری برای انجام کارهایی مانند باز کردن قوطی های نوشابه استفاده نکنید.
هنگام شستن ظروف و انجام سایر کارهای خانه از دستکش استفاده کنید.

همچنین بخوانید درباره:

علت بوی بد ناف چیست؟!

برخی نکات مراقبتی برای حفظ ناخن‌های سالم و مستحکم

دست کش بپوشید: یک راه آسان برای محافظت از ناخن‌ها در برابر رطوبت بیش از حد یا مواد شیمیایی خشن، پوشیدن دستکش هنگام شستن ظروف یا تمیز کردن خانه است. دستکش‌های لاستیکی را انتخاب کنید که با روکش پنبه‌ای پوشیده شده باشند، بنابراین کمتر عرق می‌کنید.
مکمل‌های بیوتین: چندین مطالعه نشان می‌دهد که مصرف روزانه بیوتین می‌تواند ناخن‌ها را ضخیم و تقویت کند. مقادیر زیاد ممکن است نتایج آزمایشگاهی خاصی را تغییر دهد یا بر داروهای صرع تأثیر بگذارد. با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا امتحان کردن آن برای شما خوب است یا خیر.
از کاشت ناخن‌های مصنوعی خودداری کنید: ناخن‌های مصنوعی یا اکریلیک، نوعی که تکنسین‌ها روی ناخن‌های طبیعی شما می‌چسبانند، می‌توانند آسیب‌های زیادی به ناخن طبیعی وارد کنند. یک متخصص ناخن باید سطح ناخن طبیعی را سوهان بکشد تا ناخن مصنوعی روی آن بچسبد، که باعث نازک شدن ناخن‌های طبیعی و در نتیجه آسیب‌پذیرتر شدن آن‌ها می‌شود. همچنین مواد شیمیایی موجود در چسب ناخن‌های طبیعی را ضعیف می‌کند. اگر با ناخن‌های شکننده سر و کار دارید از این روال زیبایی اجتناب کنید.
پروتئین بیشتری بخورید: هنگامی که پروتئین کافی دریافت می‌کنید، میزان کراتین بدن شما را افزایش می‌دهد. کراتین پروتئینی است که مو و ناخن را ساخته و آن‌ها را مستحکم‌تر می‌کند.
ناخن‌های خود را کوتاه نگه دارید: ناخن‌های خود را مرتباً کوتاه کرده و سوهان بزنید تا از شکستگی آن‌ها جلوگیری کرده و آن‌ها را ترمیم کنید. باید آن‌ها را مستقیماً با قیچی تیز یا ناخن‌گیر کوتاه کنید. در انتها نوک ناخن‌ها را کمی گرد کنید.
ناخن‌ها را با پولیش شفاف بپوشانید: برخی از لاک‌های خاص با الیاف نایلون ممکن است ناخن‌های شما را تقویت کرده و از خرد شدن یا شکافتن آن‌ها جلوگیری کند. یک بار در هفته اینکار را انجام دهید اما از استفاده از پاک کننده‌های مبتنی بر استون برای از بین بردن آن اجتناب کنید، که می‌تواند به ناخن‌های شما آسیب برساند.
لوسیون بزنید: لوسیون‌های حاوی آلفا هیدروکسی اسید یا لانولین می‌توانند برای ناخن‌های شکننده ناشی از شرایط خشک مفید باشند. قبل از استفاده ناخن‌های خود را به مدت 5 دقیقه در آب خیس کنید.

ادامه مطلب

مقالات

27 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

بیماری پمفیگوس، انواع، علائم و درمان

آنچه در این مقاله خواهید خواند:

پمفیگوس به گروهی از اختلالات پوستی اطلاق می‌شود که باعث ایجاد تاول‌های دردناک روی پوست و پوشش داخلی دهان، بینی، گلو و اندام تناسلی می‌شود. تاول‌ها شکننده هستند و می‌توانند به راحتی بترکند و نواحی از پوست، التیام نیافته باقی بمانند که بسیار دردناک هستند و می‌توانند فرد را در معرض خطر عفونت قرار دهند.

در ادامه به بررسی انواع پمفیگوس، علائم آن و روش‌های درمان و کنترل آن می‌پردازیم.

همچنین بخوانید درباره:

پروفایلو و مزایا و تاثیرات شگفت انگیز آن

پمفیگوس چیست؟

پمفیگوس گروهی از اختلالات پوستی است که باعث ایجاد تاول یا برجستگی‌های پر از چرک می‌شود. ضایعات معمولاً روی پوست ایجاد می‌شوند، اما می‌توانند در غشاهای مخاطی (پوشش نرم چشم، بینی، دهان، گلو و اندام تناسلی) نیز ایجاد شوند. تاول‌ها نرم هستند و به راحتی باز می‌شوند و می‌ترکند و زخم‌های دردناکی ایجاد می‌کنند. بدون درمان، آن‌ها می‌توانند در نواحی وسیعی از بدن پخش شوند و خطر عفونت بالایی داشته باشند.

پمفیگوس یک اختلال خود ایمنی است که می‌تواند در افراد سالم رخ دهد. گاهی اوقات با سایر بیماری‌های پوستی تاول‌دار خود ایمنی مانند پمفیگوئید تاولی، لوپوس اریتماتوز و بیماری هایلی-هیلی اشتباه گرفته می‌شود. این یک بیماری مادام‌العمر است که در حال حاضر هیچ درمانی برای آن وجود ندارد، اما درمان می‌تواند به کنترل علائم کمک کند. این عارضه می‌تواند افراد در هر سنی از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار دهد، اما بیشتر موارد در افراد مسن بین 50 تا 60 سال ایجاد می‌شود. این بیماری مسری نیست و نمی‌تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود.

انواع پمفیگوس چیست؟

پزشکان بر اساس مکان و دلیل ایجاد تاول، پمفیگوس را به انواع مختلف طبقه‌بندی می‌کنند. در بیشتر موارد، افراد فقط به یک نوع پمفیگوس مبتلا می‌شوند. انواع پمفیگوس عبارتند از:

پمفیگوس ولگاریس (Vulgaris): این نوع پمفیگوس شایع‌ترین نوع پمفیگوس است تاول‌ها اساساً همیشه دهان را درگیر می‌کنند. در برخی از افراد مبتلا نیز ممکن است تاول‌ها روی پوست و سایر غشاهای مخاطی ایجاد شوند. این ضایعات در لایه‌های عمیق پوست ایجاد می‌شوند. آن‌ها می‌توانند دردناک باشند و دیر التیام یابند.
پمفیگوس وِجِتِنز (Vegetans): این نوع پمفیگوس مربوط به پمفیگوس ولگاریس است. این شامل ضایعات ضخیم‌تر و زگیل مانند است. این ضایعات معمولا در نواحی بدن با چین‌های پوستی مانند کشاله ران و زیر بغل ایجاد می‌شوند.
پمفیگوس ناشی از دارو (Drug-Induced): داروها باعث ایجاد تاول در این نوع پمفیگوس می‌شوند. برخی از داروهایی که ممکن است باعث ایجاد این وضعیت شوند عبارتند از پنی سیلین و پیروکسیکام. تاول‌ها می‌توانند تا شش ماه پس از مصرف داروی مزاحم ایجاد شوند.
پمفیگوس اریتماتوز (سندرم Senear-Usher): این نوع پمفیگوس شامل تاول‌هایی است که در قسمت بالایی پشت، قفسه سینه، گونه‌ها و پوست سر ایجاد می‌شود. هنگامی که ضایعات ایجاد می‌شوند، معمولا قرمز و پوسته پوسته هستند.
پمفیگوس فلوئیسوس (Foliaceus): تاول‌ها روی پوست سر و اغلب روی صورت، گردن و پشت ایجاد می‌شوند. در پمفیگوس فلوئیسوس ضایعات به ندرت در دهان یا نواحی مخاطی ظاهر می‌شوند. این نوع پمفیگوس تنها بر خارجی‌ترین لایه پوست تاثیر می‌گذارد. تاول‌های کوچک ممکن است به راحتی شکسته شوند و ضایعات پوسته‌ای ایجاد کنند که گسترش می‌یابد و مناطق وسیعی از پوست را می‌پوشاند.
پمفیگوس اندمیک (Fogo Selvagem): پمفیگوس اندمیک شکلی از پمفیگوس فلوئیسوس است که بیشتر در آمریکای جنوبی و مرکزی به ویژه برزیل دیده می‌شود. این شکل از بیماری اغلب اعضای متعدد خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد.
پمفیگوس پارانئوپلاستیک (Paraneoplastic): این نادرترین نوع پمفیگوس است که در افراد مبتلا به سرطان ایجاد می‌شود. تاول‌هایی در دهان که در مقابل درمان مقاومت می‌کنند ممکن است اولین علامت باشد. اگر پزشکان پمفیگوس پارانئوپلاستیک را در فردی تشخیص دهند، به دنبال علائم تومور در جایی از بدن فرد خواهند بود. برداشتن تومور اغلب علائم پمفیگوس پارانئوپلاستیک را بهبود می‌بخشد.

علت ایجاد پمفیگوس چیست؟

پمفیگوس یک بیماری خود ایمنی است. این بدان معنی است که مشکلی در سیستم ایمنی (دفاع بدن در برابر عفونت) رخ می‌دهد و سیستم ایمنی بدن شروع به حمله به بافت‌های سالم می‌کند.

در این شرایط، سیستم ایمنی به سلول‌های موجود در لایه عمیق پوست و همچنین سلول‌های موجود در غشای مخاطی (پوست، پوشش محافظ دهان، سوراخ‌های بینی، گلو، دستگاه تناسلی و مقعد) حمله می‌کند. این باعث ایجاد تاول در بافت آسیب دیده می‌شود.

مشخص نیست چه چیزی باعث می‌شود که سیستم ایمنی بدن به این شکل اشتباه کند. ژن‌های خاصی با افزایش خطر ابتلا به پمفیگوس ولگاریس مرتبط هستند. همچنین در موارد نادر، برخی داروها، از جمله پنی سیلین (آنتی بیوتیک) و پیروکسیکام (یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی که برای آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود)، می‌تواند باعث این اختلال شود.

همچنین بخوانید درباره:

جراحی لیفت لب سانترال یا تزریق ژل (فیلر)؟

علائم پمفیگوس چیست؟

علامت اصلی پمفیگوس تاول زدن پوست است که ممکن است با درد، سوزش یا گاهی اوقات خارش همراه باشد.

چه بیماری‌های دیگری علائم مشابه به پمفیگوس دارند؟

برخی از بیماری های پوستی می‌توانند شبیه پمفیگوس باشند. به عنوان مثال، پمفیگوئید بولوز، تاول‌های بزرگ و پر از مایع ایجاد می‌کند، اما معمولاً به این راحتی نمی‌ترکند، و بر خلاف پمفیگوس، معمولا افراد بالای 60 سال را مبتلا می‌کند.

تبخال بیماری دیگری است که می‌تواند باعث ایجاد تاول‌های دردناک در دهان و اندام تناسلی فرد شود. اما این به دلیل حمله بدن شما به خود نیست. همچنین بیماری پروانه‌ای نیز علائمی مشابه پمفیگوس دارد.

اگر در جایی از بدنتان تاول‌های خارش‌دار یا دردناکی دارید، سعی نکنید خودتان بفهمید مشکل چیست. به پزشک مراجعه کنید. فقط آن‌ها می‌توانند با اطمینان به شما بگویند که آیا شما پمفیگوس دارید یا چیز دیگری.

پمفیگوس چقدر شایع است؟

پمفیگوس شایع نیست. بروز پمفیگوس در نقاط مختلف متفاوت است. با این حال، تخمین زده می‌شود 0.75-5 نفر به ازای هر 1 میلیون نفر هر سال در سراسر جهان تحت تاثیر این بیماری قرار می‌گیرند.

پمفیگوس چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص پمفیگوس می‌تواند دشوار باشد، چرا که مشکلات دیگر نیز می‌توانند باعث ایجاد تاول شوند. برای اطمینان یافتن از تشخیص درست، پزشک احتمالاً چندین آزمایش مختلف را برای فرد مشکوک تجویز می‌کند. این آزمایش‌ها شامل موارد زیر خواهند بود:

تاریخچه پزشکی: پزشک از فرد می‌پرسد که چه داروهایی مصرف می‌کند، زیرا برخی از داروها می‌توانند باعث این وضعیت شوند.
معاینه پوست: پزشک از انگشت خود یا سواب پنبه‌ای برای مالیدن قسمتی از پوست فرد که با تاول پوشانده شده است استفاده می‌کند. اگر به راحتی پوست کنده شود، ممکن است فرد به پمفیگوس مبتلا باشد.
بیوپسی پوست: پزشک تکه‌ای از بافت یکی از تاول‌های فرد را می‌گیرد و زیر میکروسکوپ به آن نگاه می‌کند.

آزمایش خون: پزشک خون فرد را برای وجود آنتی بادی‌های خاصی به نام دسموگلین بررسی می‌کند. آنتی بادی‌ها پروتئین‌هایی هستند که بدن فرد می‌سازد تا میکروب‌هایی که وارد بدن می‌شوند را قبل از اینکه به بدن آسیب برسانند از بین ببرد. اگر فرد به پمفیگوس مبتلا باشد، تعداد این آنتی بادی‌ها در خونش بیشتر از حد معمول است. با بهبود علائم، تعداد این آنتی بادی‌ها در خون کاهش می‌یابد.
آندوسکوپی: اگر فرد در دهان خود تاول داشته باشد، پزشک ممکن است از یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام آندوسکوپ برای مشاهده پایین گلو استفاده کند.

چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به پمفیگوس هستند؟

افراد یهودی تبار و مردم جنوب شرقی اروپا، هند و خاورمیانه بیشتر در معرض ابتلا به پمفیگوس هستند. این اختلال معمولاً در افراد 60-40 ساله ایجاد می‌شود. در کودکان نادر است.

همچنین بخوانید درباره:

چربی‌سوزی و عضله‌سازی با دستگاه EMSCULPT

راه‌های درمان و کنترل پمفیگوس چیست؟

در افراد مبتلا به پمفیگوس ناشی از دارو، قطع مصرف دارویی که باعث ایجاد پمفیگوس شده است، معمولاً این بیماری را برطرف می‌کند.

پزشکان از داروها برای درمان و کنترل پمفیگوس استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از گسترش تاول‌ها، درمان باید هر چه زودتر شروع شود. داروهای مورد استفاده برای درمان پمفیگوس عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدها داروهایی که التهاب (تورم) را کاهش می‌دهند، از طریق دهان، تزریق یا موضعی (مانند لوسیون‌ها یا کرم‌ها) تجویز می‌شوند.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی: داروهایی که پاسخ خود ایمنی بدن را مدیریت می‌کنند، این همان چیزی است که وقتی بدن به خود حمله می‌کند اتفاق می‌افتد.
ایمونوگلوبولین داخل وریدی: آنتی بادی‌های سالم (پروتئین‌های ساخته شده توسط بدن برای حمله به مواد خارجی) که از طریق یک سوزن به داخل ورید تزریق می‌شود تا به از بین بردن آنتی بادی‌های ایجاد کننده سندرم کمک کند.
پلاسمافرزیس: روشی که با حذف پلاسما (مایع) از خون، تعداد آنتی بادی‌ها را کاهش می‌دهد.

به طور کلی پزشکان پمفیگوس را در 3 مرحله درمان می‌کنند. اکثر افراد هر 3 مرحله درمان را پشت سر می‌گذارند. مراحل عبارتند از:

کنترل: دوزهای بالای داروها گسترش تاول‌ها را کنترل می‌کند و باعث می‌شود تاول‌ها شروع به کاهش کنند.
تثبیت: دوزهای ثابت داروها به بهبود تاول‌ها ادامه می‌دهند تا زمانی که اکثر آن‌ها از بین بروند.
نگهداری: کاهش سطح داروها از تشکیل تاول‌های جدید جلوگیری می‌کند.

عوارض جانبی داروهای درمان پمفیگوس چیست؟

پزشک فرد را به طور منظم، با آزمایش‌های خون و ادرار، تحت نظر خواهد داشت تا واکنش‌ها به داروهایی که پمفیگوس را درمان می‌کنند، بررسی کند. عوارض جانبی جدی با برخی داروها امکان‌پذیر است. این عوارض جانبی عبارتند از:

درد قفسه سینه
سرگیجه
سردرد
درد مفاصل
حالت تهوع
ناراحتی معده
افزایش وزن
عفونت‌ها
بثورات
فشار خون بالا

حداقل 75 درصد از افراد مبتلا به پمفیگوس پس از 10 سال درمان، بهبودی کامل خواهند داشت یا دیگر هیچ نشانه‌ای از بیماری وجود نخواهد داشت. اما برخی از افراد نیز برای جلوگیری از عود علائم پمفیگوس باید تا پایان عمر خود دارو مصرف کنند.

عوارض جانبی بیماری پمفیگوس چیست؟

چندین عارضه جدی می‌تواند در افراد مبتلا به پمفیگوس رخ دهد. از جمله:

عفونت‌های پوستی
عفونت‌هایی که وارد جریان خون می‌شوند (سپسیس)
ناتوانی در خوردن، منجر به کاهش وزن و سوء تغذیه می‌شود.
افسردگی

برخی از اشکال این بیماری در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به مرگ شود.

همچنین بخوانید درباره:

پیوند نانو چربی (تزریق چربی) چیست؟

ادامه مطلب

مقالات

23 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

سندرم شوگرن چیست و چه نشانه‌هایی دارد؟!

آنچه در این مقاله خواهید خواند:

سندرم شوگرن یک اختلال خودایمنی مادام‌العمر است که میزان رطوبت تولید شده توسط غدد چشم و دهان را کاهش می‌دهد. این بیماری به نام هنریک شوگرن، چشم پزشک سوئدی که اولین بار این بیماری را تشخیص داد، نامگذاری شده است. در حالی که خشکی دهان و خشکی چشم علائم اولیه هستند، اکثر افرادی که این مشکلات را دارند به سندرم شوگرن مبتلا نیستند.

در ادامه به تشریح بیشتر این سندرم می‌پردازیم.

همچنین بخوانید درباره:

چرا به تبخال یا تاول تب دچار می‌شویم؟!

سندرم شوگرن چیست؟

سندرم شوگرن یک بیماری خودایمنی است که باعث می‌شود سیستم ایمنی بدن به‌جای حمله به باکتری‌ها یا ویروس‌ها، ضعیف شود و به سلول‌های سالم حمله کند. گلبول‌های سفید خون که معمولاً از بدن در برابر میکروب‌ها محافظت می‌کنند، به غده‌هایی که مسئول ایجاد رطوبت هستند حمله می‌کنند. وقتی این اتفاق می‌افتد، آن‌ها نمی‌توانند اشک و بزاق تولید کنند، بنابراین چشم‌ها، دهان و سایر قسمت‌های بدن خشک می‌شوند. با این حال، درمان‌هایی وجود دارد که باعث تسکین می‌شود.

طبیعی است که وقتی فرد متوجه می‌شود به یک بیماری مادام‌العمر مبتلا شده‌ است که نیاز به مراقبت منظم دارد، نگران باشد. باید به خاطر داشت که اکثر افراد مبتلا به شوگرن سالم می‌مانند و مشکل جدی ندارند.

دو شکل از سندرم شوگرن وجود دارد:

سندرم شوگرن اولیه به خودی خود ایجاد می‌شود، نه به دلیل هیچ بیماری دیگر.
سندرم شوگرن ثانویه علاوه بر سایر بیماری‌های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و آرتریت پسوریاتیک ایجاد می‌شود.

علل و عوامل خطر سندرم شوگرن چیست؟

پزشکان علت دقیق آن را نمی‌دانند. ممکن است فرد ژن‌هایی داشته باشد که او را در معرض خطر قرار می‌دهند. عفونت با یک باکتری یا ویروس ممکن است محرکی باشد که بیماری را به حرکت در می‌آورد.

به عنوان مثال، فرض کنید فرد یک ژن معیوب دارد که با سندرم شوگرن مرتبط است، و سپس دچار عفونت می‌شود. سیستم ایمنی بدن فرد وارد عمل می‌شود. گلبول‌های سفید معمولاً حمله به میکروب‌ها را هدایت می‌کنند. اما به دلیل ژن معیوب، گلبول‌های سفید خون سلول‌های سالم غدد تولید بزاق و اشک را هدف قرار می‌دهند. هیچ وقفه‌ای در مبارزه وجود ندارد، بنابراین علائم فرد ادامه می‌یابد مگر اینکه تحت درمان قرار بگیرد. برخی از مواردی که می‌تواند فرد را بیشتر در معرض ابتلا به سندرم شوگرن قرار دهند عبارتند از:

سن: شوگرن معمولاً افراد بالای 40 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما بزرگسالان جوان و کودکان نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند.
جنسیت: زنان 10 برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به شوگرن هستند.
سایر مشکلات خود ایمنی: تقریبا نیمی از افراد مبتلا به شوگرن دارای یک بیماری خود ایمنی دیگر مانند لوپوس، پسوریازیس و آرتریت روماتوئید هستند.

علائم و نشانه‌های سندرم شوگرن چیست؟

علائم شوگرن می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. فرد ممکن است فقط یک یا دو نشانه سندرم شوگرن را داشته باشد، یا ممکن است تعداد زیادی از نشانه‌ها را داشته باشد. تاکنون، شایع‌ترین علائم این سندروم عبارتند از:

خشکی دهان بصورتی که ممکن است فرد در دهان احساس گچی داشته باشد.
خشکی چشم که ممکن است باعث سوزش و خارش چشم شود یا فرد احساس کند داخل چشمش شن رفته است.
خشکی گلو، لب‌ها یا پوست
خشکی در بینی
تغییر در طعم یا بوی دهان
غدد متورم در گردن و صورت
بثورات پوستی و حساسیت به نور UV
سرفه خشک یا تنگی نفس
احساس خستگی
مشکل در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها
سردرد
خشکی واژن در زنان
تورم، درد و سفتی در مفاصل
سوزش سر دل، احساس سوزش که از معده به سمت قفسه سینه حرکت می‌کند.
بی‌حسی یا گزگز در برخی از قسمت‌هایی از بدن

همچنین بخوانید درباره:

اسکلرودرمی چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

سندرم شوگرن چگونه تشخیص داده می‌شود؟

از آنجایی که بسیاری از افراد مبتلا به شوگرن به بیماری خودایمنی دیگری نیز مبتلا هستند و علائم شوگرن گاهی اوقات بسیار شبیه به برخی از بیماری‌های دیگر مانند فیبرومیالژیا یا سندرم خستگی مزمن است، گاهی اوقات تشخیص این سندرم برای پزشک دشوار است. برای به دست آوردن سرنخ، پزشک معاینات فیزیکی انجام می‌دهد و ممکن است از فرد سوالاتی مانند موارد زیر را بپرسد:

آیا چشمان شما اغلب می‌سوزد یا می‌خارد؟
آیا در دندان‌هایتان پوسیدگی و حفره‌ ایجاد شده است؟
آیا دهان شما خشک می‌شود؟ لب‌هایت چطور؟
آیا مفاصل دردناکی دارید؟

ممکن است پزشک از فرد بخواهد که آزمایش خون انجام دهد. آن‌ها مقداری خون از رگ فرد می‌گیرند و برای بررسی به آزمایشگاه می‌فرستند. آزمایش‌های خون سطح انواع مختلف سلول‌های خونی فرد را اندازه‌گیری می‌کنند و می‌توانند نشان دهند که آیا پروتئین‌های ضد میکروب (آنتی بادی‌هایی) دارد که بسیاری از افراد مبتلا به شوگرن دارند یا خیر. آن‌ها همچنین می‌توانند التهاب بدن و میزان پروتئین‌های خاصی به نام ایمونوگلوبولین‌ها را که بخشی از سیستم مبارزه با عفونت بدن هستند، اندازه‌گیری کنند. سطوح بالای این موارد می‌تواند نشانه‌ای از ابتلا به این بیماری باشد. آزمایشات خون همچنین می‌تواند به پزشک ایده‌ای از عملکرد کبد بدهد و مشخص کند که آیا ممکن است مشکلاتی در آن وجود داشته باشد یا خیر.

پزشک همچنین ممکن است چند آزمایش مربوط به چشم و دهان را به فرد توصیه کند:

تست اشک شیرمر: این تست میزان خشکی چشمان فرد را اندازه‌گیری می‌کند. پزشک یک تکه کاغذ کوچک زیر پلک پایینی فرد می‌گذارد تا ببیند چشم او چقدر اشک می‌ریزد.
لامپ شکاف‌دار: پزشک از این دستگاه ذره‌ بین برای مشاهده دقیق سطح چشم فرد ا استفاده می‌کند.
آزمایشات رنگ: پزشک قطره‌هایی از رنگ مخصوص را در چشمان فرد می‌ریزد تا بخش‌های خشک را بررسی کند.
آزمایش جریان بزاق: این مقدار بزاق فرد را در مدت زمان معینی اندازه‌گیری می‌کند.
بیوپسی غدد بزاقی: پزشک یک نمونه کوچک از غده بزاقی را، معمولاً از لب پایینی، برای آزمایش می‌گیرد. این می‌تواند به آن‌ها بگوید که آیا فرد به یک بیماری نادر به نام ارتشاح لنفوسیتی مبتلاست، که شامل تجمع گلبول‌های سفید خون که شبیه برجستگی هستند، می‌باشد.

همچنین بخوانید درباره:

هر آنچه باید در مورد درماتیت آتوپیک بدانید!

سندرم شوگرن چگونه مدیریت یا درمان می‌شود؟

هیچ درمانی برای سندرم شوگرن وجود ندارد، اما درمان‌ها می‌توانند علائم را تسکین دهند. بسته به مشکلات خاص هر فرد مبتلا، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از درمان‌های زیر را توصیه کند.

درمان خشکی چشم

اشک مصنوعی: یکی از راه‌های بهبود علائم محلول‌های اشک مصنوعی بدون نسخه و پمادهای چشم مصنوعی هستند. اشک مصنوعی چشم را مرطوب می‌کند. این محصولات تحریک و ناراحتی ناشی از خشکی چشم را از بین می‌برند.

قطره‌های چشمی تجویزی: قطره‌های چشمی سیکلوسپورین (Restasis®) و لیفیتگراست (Xiidra®) غدد چشمی ملتهب را تسکین می‌دهند و تولید اشک را تحریک می‌کنند.

پلاگ‌های سوراخ‌دار: چشم‌ پزشک پلاگ‌های سیلیکونی کوچکی را در مجاری اشک قرار می‌دهد. پلاگ‌ها مجاری را مسدود می‌کنند تا اشک روی چشم‌ها بماند و آن‌ها را مرطوب نگه دارد.

جراحی: اگر پلاگ‌های سوراخ‌دار برای فرد مبتلا موثر واقع شود، پزشک ممکن است جراحی را برای بستن دائمی مجاری اشک توصیه کند.

قطره سرم اتولوگ: پزشک می‌تواند اشک مصنوعی سفارشی برای فرد تجویز کند. این فرآیند شامل مخلوط کردن سرم خون (مایع شفاف جدا شده از خون) با محلول مایع استریل است. در این صورت فرد یک جایگزین بی‌نظیر اشک را دریافت می‌کند که مختص بدن فرد است. اگرچه موثر است، اما درمان گرانی محسوب می‌شود که همیشه تحت پوشش بیمه نیست.

درمان خشکی دهان

تولید کنندگان بزاق: محصولاتی مانند آدامس و آب نبات‌های سخت که حاوی شیرین کننده‌هایی مانند سوربیتول یا زایلیتول هستند می‌توانند تولید بزاق را تحریک کنند. همچنین می‌توان از یک جایگزین بزاق بدون نسخه یا نسخه‌ای استفاده کرد. محصولات تجویزی شامل قرص‌های خوراکی سوربیتول و محلول‌های دهانی سوربیتول (محلول‌هایی که به سمت گونه‌ها هدایت می‌شوند) هستند.

داروهای تجویزی: قرص‌های پیلوکارپین (Salagen®) و cevimeline (Evoxac®) تولید طبیعی بزاق را افزایش می‌دهند.

مراقبت از دندان: خشکی دهان خطر عفونت و پوسیدگی دندان را افزایش می‌دهد. پزشک ممکن است خمیر دندان و دهانشویه تجویزی و همچنین درمان‌های فلوراید معمولی را توصیه کند.

درمان مشکلات مفصلی یا اندامی

مسکن‌های بدون نسخه: استامینوفن (Tylenol®) و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (Motrin®) و ناپروکسن (Aleve®)، می‌توانند درد مفاصل و دردهای عضلانی را تسکین دهند.

ضد روماتیسم: قرص‌های تجویزی هیدروکسی کلروکین می‌توانند درد ناشی از آرتریت روماتوئید یا لوپوس را کاهش دهند. این دارو همچنین ممکن است تورم غدد بزاقی را کاهش دهد.

سرکوب کننده‌های ایمنی: این داروهای تجویزی پاسخ سیستم ایمنی را کاهش می‌دهند. آن‌ها التهاب را کاهش می‌دهند و از آسیب اندام جلوگیری می‌کنند.

استروئیدها: قرص‌های تجویزی پردنیزون التهاب مفاصل، پوست و اندام‌ها را تسکین می‌دهند.

ضد قارچ‌ها: این داروها رشد بیش از حد مخمر در دهان (برفک دهان) یا در واژن (عفونت مخمری واژن) را درمان می‌کنند.

درمان خشکی واژن

اگر واژن شما همیشه خشک، خارش‌دار و دردناک است، باید با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که مشکل چیزی بیش از تغییرات هورمونی نیست. ممکن است نوعی عفونت یا مشکل پوستی داشته باشید. این شرایط نیاز به درمان‌های خاصی دارد. با این حال، به طور کلی، زنان مبتلا به سندرم شوگرن دو تا سه برابر بیشتر از زنان در سنین مشابه در حوالی و بعد از یائسگی در معرض مشکلات خشکی واژن و آتروفی هستند. نکاتی برای کمک به خشکی روزانه واژن عبارتند از:

سعی کنید از مرطوب کننده‌ها یا روان کننده‌های واژن استفاده کنید تا رطوبت واژن را به طور روزانه افزایش داده و مقاربت جنسی را کاهش دهید.
استفاده از صابون‌های بدون عطر برای پاکسازی عطرها و سایر افزودنی‌ها می‌توانند باعث تحریک شوند.
از ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود در مورد استروژن درمانی واژن سوال کنید.

عوارض سندرم شوگرن چیست؟

از آنجایی که در دهان فرد مبتلا بزاق کافی تولید نمی‌شود، که به محافظت از دندان‌های فرد در برابر پوسیدگی کمک کند، این احتمال وجود دارد که بیشتر از افراد دیگر دچار پوسیدگی دندان شود. همچنین ممکن است فرد التهاب لثه‌ای به نام ژنژیویت یا عفونت‌های مخمری در دهان داشته باشد. همچنین ممکن است بلعیدن غذا برای او سخت باشد. خشکی بینی نیز می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند خونریزی بینی یا سینوزیت شود. خشکی چشم می‌تواند احتمال ابتلا به عفونت‌های اطراف چشم را افزایش دهد که می‌تواند به قرنیه فرد آسیب برساند. همچنین ممکن است فرد متوجه مشکلات جدیدی در بینایی خود شود. سایر مشکلات کمتر رایج مرتبط با شوگرن عبارتند از:

سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS)
سیستیت بینابینی
مشکلات کبد، مانند هپاتیت خودایمنی فعال مزمن یا کلانژیت صفراوی اولیه
شرایطی مانند برونشیت یا ذات‌الریه که بر ریه‌های فرد تأثیر می‌گذارد.
التهاب در ریه‌ها، کبد و کلیه‌ها
لنفوم یا سرطان غدد لنفاوی
مشکلات اعصاب

همچنین بخوانید درباره:

هیدرادنیت چرکی چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

ادامه مطلب