دسته بندی ها: مقالات

7 اردیبهشت 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس: چه تفاوت‌هایی باهم دارند؟

اشتباه گرفتن آرتروز پسوریاتیک (PSA) با لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) که به عنوان لوپوس شناخته می‌شود، برای افراد و حتی گاهی متخصصان پزشکی غیرعادی نیست. این دو بیماری دارای علائم مشترک بسیاری از جمله درد مفاصل و علائم پوستی هستند. اما تفاوت‌ها و راه‌های زیادی نیز برای تشخیص آن‌ها وجود دارد.

هر دوی این بیماری‌ها باعث التهاب در سراسر بدن و همچنین آرتروز (درد و تورم مفاصل) می‌شوند. در آرتروز پسوریاتیک، آرتروز فرسایشی است که منجر به از دست دادن استخوان و غضروف می‌شود. در لوپوس، آرتروز فرسایشی نیست.

لوپوس یک بیماری خودایمنی است که در آن بدن آنتی بادی‌های غیرطبیعی (اتوآنتی بادی) تولید می‌کند که به اشتباه به بافت‌های خود بدن حمله می‌کند. در آرتروز پسوریاتیک، اتوآنتی بادی وجود ندارد، اما فرآیندهای التهابی بیش از حد فعال هستند. 

این مقاله آرتروز پسوریاتیک در مقابل لوپوس، و شباهت‌ها و تفاوت‌های آن‌ها، از جمله علائم، علل، درمان و موارد دیگر را مورد بحث قرار می‌دهد.

علائم آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

آرتروز پسوریاتیک یک بیماری مزمن التهابی مفاصل و اندوزها (محل اتصال تاندون‌ها و رباط‌ها به استخوان) است. آرتروز پسوریاتیک در افراد مبتلا به یک بیماری التهابی پوست به نام پسوریازیس شایع است.

مانند آرتروز پسوریاتیک، لوپوس نیز یک بیماری التهابی است که باعث التهاب و درد در سراسر بدن می‌شود. افراد مبتلا به لوپوس دچار درد مفاصل، حساسیت‌های پوستی، بثورات و مشکلاتی در اندام‌های داخلی خود می‌شوند.

هر دو آرتروز پسوریاتیک و لوپوس بیماری‌های خود ایمنی هستند، شرایطی که در آن سیستم ایمنی بدن دچار اختلال شده و به بافت‌های سالم حمله می‌کند.

در جدول روبرو خلاصه‌ای از علائم مربوط به هریک از بیماری‌ها آورده شده‌اند:

علائم آرتروز پسوریاتیک

بین 0.06٪ تا 0.25٪ از جمعیت آمریکا به آرتروز پسوریاتیک مبتلا هستند. با این حال، آرتروز پسوریاتیک در افراد مبتلا به پسوریازیس بسیار شایع است و حدود 30٪ افراد مبتلا به پسوریازیس را تحت تأثیر قرار می‌دهد که با خارش و پوسته‌های قرمز روی پوست همراه است. آرتروز پسوریاتیک می‌تواند به آرامی ایجاد شود و علائم خفیف ایجاد کند یا می‌تواند به سرعت و به طور تهاجمی ایجاد شود. برخی از افراد ممکن است پس از آسیب یا بیماری دچار این عارضه شوند، اما محققان معتقدند که این وضعیت به ژنتیک مرتبط است.

آرتروز پسوریاتیک به دلیل ایجاد مشکلات زیادی در بدن شناخته شده است. اکثر افراد مبتلا به این عارضه دارای علائم متعددی هستند که از خفیف تا شدید متغیر است. شایع‌ترین علامت آرتروز پسوریاتیک درد، تورم و سفتی مفاصل است. آرتروز پسوریاتیک یک نوع آرتروز التهابی در نظر گرفته می‌شود زیرا التهاب مفاصل در نتیجه یک سیستم ایمنی بیش فعال رخ می‌دهد که مفاصل بسیاری را در سراسر بدن به طور همزمان تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم رایج دیگر آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

  • خستگی مزمن
  • سفتی مفاصل در صبح و بعد از دوره‌های عدم تحرک
  • آنتزیت
  • درد پاشنه و پا در اثر آنتزیت
  • درد زانو، لگن، آرنج و قفسه سینه
  • داکتیلیت
  • علائم پوستی، با یا بدون پسوریازیس
  • التهاب چشم، از جمله یووئیت، که باعث قرمزی و درد چشم، تاری دید و حساسیت به نور می‌شود.

علائم لوپوس

بر اساس آمار ارائه شده توسط بنیاد لوپوس آمریکا، لوپوس 1.5 میلیون آمریکایی و 5 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده است. بیشتر افراد مبتلا به لوپوس زنان در سنین باروری هستند، اما این بیماری می‌تواند هر کسی را بدون در نظر گرفتن سن یا جنسیت، از جمله مردان، کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار دهد. لوپوس در جمعیت‌های سفیدپوست کمتر از سیاهپوستان، لاتین‌ها، بومیان آمریکا و جزایر اقیانوس آرام است. لوپوس انواع مختلفی دارد که شایع‌ترین آن‌ها، لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) است. انواع دیگر لوپوس عبارتند از:

  • لوپوس اریتماتوز پوستی: این نوع لوپوس در درجه اول پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد. همچنین باعث ریزش مو می‌شود.
  • لوپوس ناشی از دارو: این نوع لوپوس توسط برخی داروها تحریک می‌شود. اغلب، زمانی که دیگر از دارویی که باعث آن شده است استفاده نشود، از بین می‌رود.
  • لوپوس نوزادی: این نوع لوپوس نادر است و نوزادان را در بدو تولد مبتلا می‌کند. زمانی ایجاد می‌شود که فرد باردار آنتی بادی‌های مرتبط با لوپوس را داشته باشد و قبل از تولد به کودک منتقل کند. فرد باردار ممکن است بداند که لوپوس دارد یا بعداً در زندگی تشخیص داده شود که به لوپوس مبتلاست.

علائم لوپوس معمولا می‌آیند و می‌روند. این وضعیت گاهی شعله‌ور می‌شود (علائم بدتر می‌شود) و گاهی اوقات رو به بهبودی می‌رود. علائم لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • درد عضلانی و مفاصل: افراد مبتلا به لوپوس هم درد عضلانی و هم درد مفاصل را تجربه می‌کنند. نواحی شایعی که درگیر می‌شوند گردن، ران‌ها، شانه‌ها و بازوها هستند.
  • تب: لوپوس باعث تب‌های بیشتر از 100 درجه فارنهایت می‌شود. این یک علامت شایع لوپوس است که 36٪ تا 86٪ از افراد مبتلا به این بیماری را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
  • بثورات: بثورات‌های ناشی از لوپوس می‌توانند هر قسمتی از بدن را که در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند از جمله صورت، بازوها و دست‌ها را درگیر کنند. یکی از علائم رایج این بیماری، بثورات پروانه‌ای شکل قرمز است که روی بینی و گونه‌ها ظاهر می‌شود. بیشتر افراد مبتلا به لوپوس SLE این بثورات را دارند.
  • ریزش مو: اگر فردی زخم یا بثورات روی پوست سر خود داشته باشد، ممکن است دچار ریزش مو و نازک شدن مو شود. ریزش مو همچنین می‌تواند یکی از عوارض جانبی برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان لوپوس باشد.
  • درد قفسه سینه: لوپوس باعث التهاب پوشش ریه می‌شود که در هنگام تنفس عمیق منجر به درد قفسه سینه می‌شود.
  • حساسیت به خورشید یا نور: بیشتر افراد مبتلا به لوپوس به نور حساس هستند، به این معنی که تحت تأثیر نور قرار می‌گیرند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید و سایر منابع نور ماوراء بنفش (UV) می‌تواند منجر به بثورات پوستی، تب، خستگی و درد مفاصل شود.
  • مشکلات کلیوی: نفریت لوپوس (نوعی بیماری کلیوی ناشی از لوپوس) حدود 40٪ از افراد مبتلا به لوپوس را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تا 10٪ از این گروه به بیماری کلیوی در مرحله نهایی مبتلا می‌شوند.
  • زخم‌های دهان: این زخم‌ها معمولا در سقف دهان، در لثه‌ها، داخل گونه‌ها و یا روی لب‌ها ظاهر می‌شوند. این زخم‌ها معمولاً بدون درد هستند، اما می‌توانند دردناک باشند و در برخی افراد باعث ایجاد درد شوند.
  • خستگی مزمن: لوپوس باعث خستگی می شود که بدون در نظر گرفتن میزان خواب فرد دچار احساس خستگی و فرسودگی می‌کند.
  • کم خونی: کم خونی در افرادی که لوپوس آن‌ها فعال است رایج است. زمانی رخ می‌دهد که بدن گلبول‌های قرمز کافی برای حمل اکسیژن در سراسر بدن نداشته باشد.
  • لخته شدن خون: لوپوس لخته شدن خون را افزایش می‌دهد. این می‌تواند به معنای لخته شدن خون در ریه‌ها یا پاها باشد.
  • مه مغزی: برخی از افراد مبتلا به لوپوس علائم مه مغزی مانند فراموشی و گیجی را تجربه می‌کنند.
  • مشکلات چشمی: التهاب سیستمیک (کل بدن) می‌تواند روی چشم‌ها تأثیر بگذارد و باعث خشکی چشم و بثورات پلک شود.

لوپوس همچنین به دلیل ایجاد علائم و شرایطی که بر مغز، نخاع یا اعصاب تأثیر می‌گذارد، شناخته شده است. نمونه‌هایی از این علائم یا شرایط عبارتند از:

  • سردرد
  • تشنج
  • از دست دادن حافظه
  • تغییرات خلقی و افسردگی
  • اختلالات حرکتی (مانند آتاکسی، دیستونی و زوال عقل لووی)
  • اختلالات طناب نخاعی (مانند میلیت عرضی حاد، سندرم دم اسب، و میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی)

علل ایجاد آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هم آرتروز پسوریاتیک و هم لوپوس در اثر نقص سیستم ایمنی بدن ایجاد می‌شوند، که در حالت عادی وظیفه دفاع بدن در برابر مواد خارجی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها را برعهده دارد. آن‌ها نوعی بیماری خود ایمنی هستند به این صورت که در افردا مبتلا به بیماری‌های خودایمنی مانند آرتروز پسوریاتیک و لوپوس، سیستم ایمنی بدن دچار اختلال شده و به بافت‌های سالم خود حمله می‌کند.

در لوپوس، سیستم ایمنی اتوآنتی بادی‌هایی تولید می‌کند که به بافت‌های خود بدن حمله می‌کنند. درمان بر کاهش سلول‌های B که این آنتی بادی‌ها را تولید می‌کنند متمرکز است. در آرتروز پسوریاتیک، حجمه پاسخ‌هایی که باعث التهاب می‌شوند بیش فعال هستند. درمان بر آرام کردن این روند التهابی متمرکز است.

علل ایجاد آرتروز پسوریاتیک

علت ایجاد آرتروز پسوریاتیک ناشناخته است، اما محققان گمان می‌کنند که از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌شود. آن‌ها همچنین فکر می‌کنند که مشکلات سیستم ایمنی، عفونت‌ها، آسیب‌های جسمی و روحی و چاقی ممکن است در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد.

افرادی که بیشترین خطر ابتلا به آرتروز پسوریاتیک را دارند، افراد مبتلا به پسوریازیس هستند. حدود 30 درصد از این گروه به آرتروز پسوریاتیک مبتلا می‌شوند. البته، همه افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک ابتدا به پسوریازیس مبتلا نمی‌شوند و برخی از افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک هرگز به پسوریازیس مبتلا نمی‌شوند.

مطالعات تحقیقاتی نشان می‌دهد در افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک سطح فاکتور نکروز تومور (TNF) در مفاصل و نواحی پوست آسیب‌دیده افزایش پیدا می‌کند.TNF یک پروتئین التهابی است که مسئول شرایطی مانند آرتروز پسوریاتیک و لوپوس است. سطوح بالای TNF می‌تواند بر سیستم ایمنی غلبه کند و توانایی آن را برای کنترل التهاب کاهش دهد.

اگر در خانواده خود فرد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس وجود داشته باشد، خطر ابتلا به آرتروز پسوریاتیک نیز در شما زیاد است. در بیش از 40 درصد از افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک حداقل یکی از اعضای خانواده آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس دارند.

آرتروز پسوریاتیک بر همه جنسیت‌ها به طور مساوی تأثیر می‌گذارد. این بیماری بیشتر در میانسالی ظهور می‌کند، اما هر کسی بدون در نظر گرفتن سن ممکن است به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شود، از جمله کودکان. آرتروز پسوریاتیک بیشتر افراد سفید پوست، لاتین و آسیای جنوبی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علل ایجاد لوپوس

محققان معتقدند لوپوس در پاسخ به ترکیبی از عوامل، از جمله هورمون‌ها، ژن‌ها و محرک‌های محیطی ایجاد می‌شود.

  • هورمون‌ها: محققان رابطه بین استروژن و لوپوس را بررسی کرده‌اند. در حالی که افراد از هر جنس استروژن تولید می‌کنند، سطح استروژن در زنان بالاتر است. علاوه بر این، زنان قبل از پریودهای ماهانه و در دوران بارداری که سطح استروژن آن‌ها بالاتر است، علائم لوپوس بیشتری را تجربه می‌کنند. با این حال، مطالعات روی افرادی که برای کنترل بارداری استروژن مصرف می‌کنند یا از درمان پس از یائسگی استفاده می‌کنند، هیچ افزایشی در فعالیت بیماری لوپوس مشاهده نشده است، بنابراین بسیاری از تحقیقات در مورد استروژن و لوپوس پاسخ‌های متفاوتی را ارائه کرده‌اند.
  • ژنتیک: محققان بیش از 50 ژن مرتبط با لوپوس را شناسایی کرده‌اند. این ژن‌ها بیشتر در افراد مبتلا به لوپوس دیده می‌شوند. در حالی که به طور قطع اثبات نشده است که بسیاری از این ژن‌ها به طور مستقیم باعث بیماری می‌شوند، اعتقاد بر این است که آن‌ها در ایجاد آن نقش دارند. با این حال، ژن‌ها به تنهایی برای ایجاد این بیماری کافی نیستند. علاوه بر این، در حالی که سابقه خانوادگی خطر ابتلا به لوپوس را افزایش می‌دهد، فرد همچنان می‌تواند بدون سابقه خانوادگی به لوپوس مبتلا شود. تحقیقات همچنین نشان داده است که گروه‌های قومی خاص، از جمله افراد آفریقایی، آسیایی، بومی‌های آمریکایی، هاوایی یا جزیره‌های اقیانوس آرام در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به لوپوس هستند. محققان معتقدند این به این دلیل است که این گروه‌ها ژن‌های مرتبط با لوپوس مشترک دارند.
  • محیط: اکثر محققان فکر می‌کنند لوپوس با محرک‌های محیطی مانند ویروس‌ها یا مواد شیمیایی مرتبط است. وقتی این نوع محرک‌ها در محیط زندگی یک فرد مستعد ژنتیکی وجود داشته باشد، بیماری ایجاد می‌شود. محققان هنوز محرک‌های خاصی را شناسایی نکرده‌اند، اما طبق برخی نظریه‌ها محرک‌های بالقوه ممکن است شامل نور ماوراء بنفش، عفونت‌ها و سایر بیماری‌ها، داروهای سولفا، داروهایی که می‌توانند فرد را به آفتاب حساس کنند، استرس مزمن، ضربه، و قرار گرفتن در معرض گرد و غبار سیلیس (در محیط‌های صنعتی) باشد.

تشخیص آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند آرتروز پسوریاتیک یا لوپوس را تأیید کند، اما پزشکان از روش‌های آزمایشی مختلفی برای تعیین منبع علائم بیماری استفاده می‌کنند.

تشخیص آرتروز پسوریاتیک

تشخیص آرتروز پسوریاتیک می‌تواند پیچیده باشد. برخی از علائم آشکار آرتروز پسوریاتیک می‌تواند به تشخیص کمک کند، از جمله التهاب یک یا چند مفصل، التهاب تاندون، تورم انگشتان دست و پا، التهاب ستون فقرات، و علائم ناخن و پوست. اگر پزشک به آرتروز پسوریاتیک مشکوک باشد، این علائم فوق را در فرد جستجو کرده و از او در موردشان سوال می‌پرسد.

پزشک همچنین آزمایش فاکتور روماتوئید (RF) را درخواست می‌کند. RF پروتئینی است که در خون افراد مبتلا به آرتروز روماتوئید (RA)، نوع دیگری از آرتروز التهابی که به پوشش مفاصل حمله می‌کند، یافت می‌شود.

آزمایش خون دیگری که برای رد RA مورد استفاده قرار می‌گیرد، آزمایش آنتی بادی ضد سیترولینه سیترولینه سیکلیک (anti-CCP) است. هر دو تست RF و anti-CCP در افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک منفی خواهند بود.

عکسبرداری با اشعه ایکس از دست‌ها و پاها می‌تواند هر گونه آسیب استخوان یا مفصلی را که قبلاً رخ داده است بررسی کند. آرتروز پسوریاتیک اغلب باعث فرسایش استخوان و سایر آسیب‌های مفصلی می‌شود که در سایر بیماری‌های روماتیسمی دیده نمی‌شود. اگر پزشک هنوز از تشخیص درست مطمئن نباشد، ممکن است آزمایشات و آزمایش خون اضافی را برای رد سایر علل علائم درخواست کند.

تشخیص لوپوس

تشخیص لوپوس ممکن است سخت باشد زیرا علائمی را ایجاد می‌کند که در سایر شرایط از جمله سایر بیماری‌های خودایمنی دیده می‌شود. افراد می‌توانند سال‌ها قبل از تشخیص بیماری لوپوس، به آن مبتلا باشند.

اگر شروع به تجربه علائم لوپوس کردید، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. آن‌ها از روش‌های مختلف آزمایشی برای تعیین منبع علائم شما استفاده خواهند کرد. برای تشخیص، پزشک موارد زیر را انجام خواهد داد:

  • بررسی تاریخچه پزشکی فرد: باید پزشک خود را از علائمی که تجربه می‌کنید مطلع کنید. با یادداشت کردن علائم، از جمله اطلاعات مربوط به زمان بروز و مدت زمان بروز آن‌ها، علائم را پیگیری کنید.
  • سوال در مورد سابقه خانوادگی: هرگونه سابقه خانوادگی لوپوس یا سایر بیماری‌های خودایمنی را به پزشک اطلاع دهید.
  • معاینه فیزیکی کامل: پزشک پوست شما را از نظر بثورات و مفاصل شما را از نظر التهاب معاینه می‌کند.
  • درخواست آزمایش خون: آزمایش خون آنتی بادی ضد هسته‌ای (ANA) می‌تواند به دنبال اتوآنتی بادی‌های لوپوس باشد و 98 درصد افراد مبتلا به لوپوس تست ANA مثبت خواهند داشت. اما آزمایش ANA مثبت برای تایید لوپوس کافی نیست. پزشک شما احتمالاً آزمایش آنتی بادی اضافی را تجویز خواهد کرد.
  • بیوپسی پوست یا کلیه: بیوپسی از پوست یا کلیه را می‌توان برای برداشتن نمونه‌ای از بافت برای آزمایش زیر میکروسکوپ انجام داد. اگر فردی مبتلا به لوپوس باشد، نمونه بافت نشانگرهای ژنتیکی این بیماری را نشان می‌دهد.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین آزمایش‌های بیشتری را برای رد سایر بیماری‌هایی که ممکن است با لوپوس اشتباه گرفته شوند، درخواست می‌کند.

درمان آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

هر دو آرتروز پسوریاتیک و لوپوس شرایطی مادام‌العمر هستند که نیاز به مراقبت طولانی مدت دارند. پزشکان می‌توانند بهترین درمان‌ها را برای کنترل و مدیریت هر بیماری توصیه کنند. گاهی اوقات، این درمان‌ها با هم همپوشانی دارند.

درمان آرتروز پسوریاتیک

بسیاری از گزینه‌های درمانی برای درمان علائم آرتروز پسوریاتیک موثر هستند. پزشک بر اساس بیماری و شدت علائم داروها را تجویز می‌کند. گزینه‌های درمانی آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

  • داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): NSAID ها می‌توانند برای مدیریت درد و التهاب خفیف بسیار موثر باشند. نمونه‌هایی از این داروها عبارتند از Advil یا Motrin (ایبوپروفن) یا Aleve (ناپروکسن). بسیاری از آن‌ها بدون نسخه در دسترس هستند.
  • داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs): DMARDها آسیب مفصلی مرتبط با آرتروز پسوریاتیک را کاهش می‌دهند. رایج‌ترین DMARD تجویز شده Otrexup (متوترکسات) است.
  • داروهای بیولوژیک: پزشکان عمدتاً از داروهای بیولوژیک برای درمان آرتروز پسوریاتیک متوسط تا شدید استفاده می‌کنند. آن‌ها همچنین پروتئین‌هایی را که به التهاب و تورم کمک می‌کنند را مسدود می‌کنند و به کاهش درد کمک می‌کنند.
  • مهارکننده‌های ژانوس کیناز (JAK): مهارکننده‌های JAK با کاهش سیستم ایمنی و جلوگیری از التهاب که منجر به آسیب مفاصل می‌شود، کار می‌کنند.
  • Otzela :(apremilast) Otzela با مسدود کردن آنزیمی به نام فسفودی استراز نوع 4 (PDE4) برای کنترل التهاب عمل می‌کند.

افراد مبتلا به آرتروز پسوریاتیک که علائم پوستی دارند نیز ممکن است با درمان‌های موضعی از جمله کرم‌های کورتیکواستروئیدی و داروهای ضد التهابی درمان شوند. علائم پوستی را می توان با فتوتراپی (قرار دادن پوست در معرض نور UV) نیز درمان کرد که می‌تواند خارش و درد پوست را کاهش و مدیریت کند.

جراحی به ندرت گزینه‌ای برای درمان آرتروز پسوریاتیک است، اما در شرایطی که مفاصل به شدت آسیب دیده‌اند و برای تسکین درد و بهبود تحرک فرد مبتلا توصیه می‌شود. روش‌های اضافی برای درمان و مدیریت آرتروز پسوریاتیک عبارتند از:

  • فیزیوتراپی
  • کار درمانی
  • یک رژیم غذایی سالم و کاهش وزن
  • یک برنامه ورزشی سبک که شامل فعالیت‌هایی مانند یوگا، شنا، پیاده روی یا دویدن است.

درمان لوپوس

انواع مختلفی از داروها برای درمان لوپوس استفاده می‌شود. پزشک بر اساس علائم و شدت بیماری فرد تعیین می‌کند که چه داروهایی ممکن است به بهترین وجه به کنترل بیماری کمک کنند. انواع مختلف درمان برای لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • NSAIDها: NSAIDهای بدون نسخه می‌توانند به مدیریت درد خفیف و کاهش تورم عضلات و مفاصل کمک کنند.
  • کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون می‌توانند با آرام کردن سیستم ایمنی به کاهش درد، تورم و حساسیت به لمس کمک کنند. علائم لوپوس می‌تواند خیلی سریع به کورتیکواستروئیدها پاسخ دهد. به دلیل عوارض جانبی، آن‌ها فقط برای دوره‌های کوتاه تجویز می‌شوند.
  • داروهای ضد مالاریا: داروهایی مانند هیدروکسی کلروکین و کلروکین فسفات می‌توانند درد مفاصل، بثورات پوستی، خستگی و التهاب را درمان کنند.
  • مهارکننده‌های اختصاصی BLyS: این داروها سلول‌های B غیرطبیعی (سلول‌های ایمنی که آنتی‌بادی ایجاد می‌کنند) موجود در افراد مبتلا به لوپوس را محدود می‌کنند. بیشترین داروی تجویز شده در این دسته برای لوپوس Benlysta (بلیموماب) است که عملکرد یک پروتئین خاص را که باعث علائم لوپوس می‌شود، مسدود می‌کند.
  • داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی: این داروها در موارد شدید لوپوس استفاده می‌شوند. پزشکان این موارد را برای افرادی که علائم جدی دارند که بر اندام‌ها تأثیر می‌گذارد، از جمله مغز، کلیه‌ها، قلب یا ریه‌ها توصیه می‌کنند.
  • سایر داروها: متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است درمان‌هایی را برای سایر بیماری‌های مرتبط با لوپوس، از جمله فشار خون بالا، تجویز کند. لوپوس همچنین خطر لخته شدن خون را افزایش می‌دهد، بنابراین پزشک ممکن است داروهای رقیق کننده خون را برای جلوگیری از لخته شدن خون تجویز کند.

پیشگیری آرتروز پسوریاتیک در مقایسه با لوپوس

آرتروز پسوریاتیک و لوپوس هر دو با عوامل ژنتیکی و محیطی مرتبط هستند و این بدان معناست که ممکن است پیشگیری از آن‌ها ممکن نباشد.

پیشگیری از آرتروز پسوریاتیک

محققان می‌دانند که افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر بیشتری برای آرتروز پسوریاتیک هستند و برخی از افراد دارای نشانگرهای ژنتیکی هستند که آن‌ها را در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار می‌دهد. با این حال، هیچ درمان یا ابزاری برای جلوگیری از ابتلا به آرتروز پسوریاتیک وجود ندارد. و هیچ راهی برای پیش‌بینی اینکه چه کسی ممکن است به این عارضه مبتلا شود وجود ندارد.

می‌توان از برخی محرک ها و عوامل خطر آرتروز پسوریاتیک جلوگیری کرد، مواردی مانند سیگار کشیدن، رژیم غذایی و استرس مزمن. اما حتی با مدیریت این نوع محرک‌ها، فرد همچنان می‌تواند به آرتروز پسوریاتیک مبتلا شود.

اگرفردی مبتلا به آرتروز پسوریاتیک یا پسوریازیس در خانواده شما وجود دارد و شما در مورد خود نگرانی دارید، برای بحث و ارزیابی با پزشک تماس بگیرید. به این ترتیب می‌توانید از هر گونه مشکلی پیشی بگیرید و خطر آسیب جدی مفصل را که اغلب در اوایل آرتروز پسوریاتیک دیده می‌شود، کاهش دهید.

پیشگیری از لوپوس

مانند آرتروز پسوریاتیک، لوپوس قابل پیشگیری نیست. محققان سعی کرده‌اند نشانه‌های اولیه لوپوس را به امید مداخله برای جلوگیری از شروع این بیماری شناسایی کنند. برای مثال، آن‌ها افرادی را که از نظر ژنتیکی مستعد هستند و ممکن است محرک‌های محیطی مانند عفونت‌ها را تجربه کنند، بررسی کرده‌اند. این نوع مطالعات مفید بوده‌اند، اما در مورد راه‌های پیشگیری از این بیماری پاسخی ارائه نکرده‌اند.

به دلیل پاسخ‌های محدود، پزشکان توصیه می‌کنند که افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، هر کاری که می‌توانند برای کاهش خطر انجام دهند. این شامل مواردی مانند سیگار نکشیدن، خواب کافی، تغذیه سالم و حفظ وزن سالم است.

30 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

علت ترک خوردن ناخن چیست؟چگونه آن را درمان کنیم؟

همه چیز از پیری گرفته تا تغذیه نامناسب می‌تواند ناخن‌ها را خشک، نازک و شکننده کند. ناخن‌ها می‌توانند پنجره‌ای به مشکلات احتمالی بدن یا صرفاً بازتابی از عادات منظم و بعضا نادرست باشند. شناسایی علل زمینه‌ای و محافظت از ناخن‌ها در برابر آسیب و ترک خوردن می‌تواند به افراد کمک کند تا آن‌ها را مستحکم، زیبا و سالم نگه دارند. همچنین برخی درمان‌ها و مشکلات مربوط به سلامتی وجود دارد که می‌تواند آن‌ها را شکننده کند. مراقبت صحیح می‌تواند تفاوت زیادی در حفظ سلامت و استحکام ناخن‌ها ایجاد کند.

در این مقاله به تشریح علل شکننده و نازک شدن ناخن‌ها، چگونگی جلوگیری از آن و درمان آن می‌پردازیم.

ناخن‌های سالم چه ویژگی‌هایی دارند؟

ناخن‌های سالم صاف و بدون لکه یا تغییر رنگ هستند. آن‌ها گودال یا شیار ندارند، اگرچه ممکن است برآمدگی‌های عمودی داشته باشند. ناخن‌های ترک خورده یا شکننده گاهی اوقات می‌توانند نشانه‌ای از یک مشکل سلامتی باشند.

علل ترک خوردن و شکننده شدن ناخن و روش درمان آن چیست؟

افزایش سن

شایع‌ترین دلیل ترک‌خوردگی ناخن‌ها اتفاقی است که برای همه رخ می‌دهد: پیر شدن. با افزایش سن، ناخن‌ها نازک‌تر می‌شوند و احتمال ترک خوردن آن‌ها بیشتر می‌شود. این بیشتر در زنان بالای 60 سال دیده می‌شود، اما می‌تواند مردان را نیز درگیر کند. اگر ناخن‌ها در اثر افزایش سن شکننده شوند، ممکن است پوسته شدن و برآمدگی نیز مشاهده شود.

اگرچه نمی‌توان ساعت را به عقب بازگرداند، اما می‌توان بهتر از ناخن‌ها مراقبت کرد. قبل از خواب، کرم اوره یا روغن معدنی را روی ناخن‌ها و کوتیکول‌های خود بمالید و سپس دستکش‌های نخی بپوشید. در طول روز، پس از شستن دست‌ها یا دوش گرفتن، از لوسیون استفاده کنید. اگر این کافی نیست، متخصص پوست ممکن است بتواند درمان قوی‌تری را تجویز کند.

محصولات ناخن نامناسب

لاک ناخن و پاک کننده ناخن می‌توانند مواد شیمیایی قوی داشته باشند. اگر زیاد از آن‌ها استفاده شود، ممکن است ناخن‌ها را ضعیف و خشک کنند. این باعث می‌شود که آن‌ها شکننده شوند. چسب‌ها و رنگ‌های موجود در ناخن‌های اکریلیک و مصنوعی نیز می‌توانند باعث ایجاد واکنش‌های مخرب ناخن شوند. اگر محصولات نامناسب ناخن دلیل ترک خوردن ناخن‌های شما هستند، ممکن است موارد زیر را نیز مشاهده کنید:

  • تغییر رنگ، مانند زرد شدن
  • ناخن‌های کدر

از محصولات ناخن حاوی تولوئن و فرمالدئید، دو ماده شیمیایی مضر، خودداری کنید. بیوتین، یک مکمل ویتامین B، می‌تواند به بهبود ناخن‌ها کمک کند. اما اگر باردار هستید نباید آن را مصرف کنید. اگر بعد از 6 ماه هنوز ناخن‌های شما ترک می‌خورد، به پزشک مراجعه کنید.

دست‌های خیس

اگر زمان زیادی را با دستان خود در داخل و خارج از آب صرف می‌کنید، مانند شستن ظروف، ناخن‌های شما ممکن است شروع به شکافتن کنند. اگر دلیل ترک خوردگی ناخن‌های شما این است، ممکن است به موارد زیر نیز مبتلا باشید:

  • ناخن‌های بسیار نرم
  • ترک خوردگی بیشتر ناخن‌ها در ماه‌های زمستان
  • ناخن‌هایی با ظاهر طبیعی که ترک نخورده‌اند.

لوسیون حاوی لانولین یا آلفا هیدروکسی اسید ممکن است ناخن را تسکین دهد. برخی افراد از یک لایه لاک شفاف برای محافظت از ناخن‌های ترک خورده استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از شکاف بیشتر، زمانی که دستانتان در آب است، دستکش‌های لاستیکی با روکش نخی بپوشید. هر گونه گیر یا لبه ناهموار ناخن را به آرامی سوهان بزنید تا منجر به ترک بیشتر نشود.

reading - علت ترک خوردن ناخن چیست؟چگونه آن را درمان کنیم؟

همچنین بخوانید درباره:

پسوریازیس

معمولا هفته‌ها طول می‌کشد تا بدن سلول‌های پوستی را ایجاد کند. اگر در فردی فقط چند روز طول بکشد تا آن‌ها را ایجاد کند، این موضوع نشان دهنده آن است که فرد به یک بیماری پوستی به نام پسوریازیس مبتلاست. این بیماری می‌تواند ناخن‌های دست و پا را نیز تحت تاثیر قرار دهد. پسوریازیس همچنین می‌تواند باعث ایجاد موارد زیر شود:

  • حفره‌های ریز در بستر ناخن
  • ناخن‌های سفید، زرد یا قهوه‌ای رنگ
  • ناخن‌های نرم
  • ناخن‌های خرد شده
  • بستر ناخن قرمز

فرد ممکن است فقط به پسوریازیس ناخن مبتلا باشد، یا ممکن است علائم قرمزی و پوسته پوسته در سایر نقاط بدن داشته باشد. در هر صورت، پیشنهاد می‌شود این فرد به یک متخصص پوست مراجعه کند، که می‌تواند دارویی تجویز کند که به بهبود این شرایط کمک کند.

کم خونی

بدن برای ساخت گلبول‌های قرمز سالم که می‌توانند اکسیژن را به تمام بافت‌های بدن منتقل کنند، به آهن نیاز دارد. اگر بدن فردی به اندازه کافی آهن نداشته باشد، فرد دچار بیماری به نام کم خونی است. در واقع شایع‌ترین علت کم خونی یا تعداد کم گلبول‌های قرمز خون، کمبود آهن در خون است. ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که فرد خون زیادی از دست داده است. همچنین اگر فرد آهن کافی در رژیم غذایی خود دریافت نکند یا شرایطی داشته باشد که مانع جذب آن می‌شود، می‌تواند به کم خونی مبتلا شود. کم خونی می‌تواند ناخن‌ها را شکننده کرده یا به شکل قاشق، به سمت داخل فرو رفته کند. همچنین بارداری نیز می‌تواند شانس ابتلا به کم خونی را افزایش دهد. شرایط خاصی مانند زخم و سرطان نیز ممکن است باعث ایجاد کم خونی گردد. سایر علائم کمبود آهن عبارتند از:

  • خستگی
  • تنگی نفس
  • پوست رنگ پریده
  • دست و پاهای سرد
  • زبان دردناک و متورم
  • ترک در طرفین دهان

کم کاری تیروئید

تیروئید غده‌ای در گردن است. تیروئید هورمون‌هایی می‌سازد که بسیاری از کارهایی که بدن انجام می‌دهد، مانند تنفس و ضربان قلب را کنترل می‌کنند. اگر تیروئید به اندازه کافی هورمون تولید نکند، فرد به کم کاری تیروئید مبتلاست. در صورتیکه کمبود هورمون تیروئید دلیل ترک خوردن ناخن‌ها باشد، با علائم دیگری مانند موارد زیر همراه خواهد بود:

  • ناخن‌های نازک شکننده
  • تورم در ساق پا
  • تورم دور چشم
  • خارش پوست
  • موهای نازک یا تکه‌های طاسی (آلوپسی)
  • پوست زرد-نارنجی روی کف دست یا کف پا
  • صورت خمیری یا متورم

اگر هر یک از این علائم را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. یک آزمایش خون ساده می‌تواند میزان عملکرد تیروئید شما را بررسی کند. ممکن است لازم باشد هر روز یک قرص مصرف کنید تا هورمونی که تیروئید دیگر قادر به ساخت آن نیست، تامین شود.

عفونت قارچی

یک مخمر یا کپک می‌تواند وارد ناخن شده و باعث عفونت شود و احتمال ترک خوردن یا شکستن ناخن‌ها را افزایش دهد. عفونت قارچی در ناخن‌های پا شایع‌تر از ناخن‌های دست است. این عفونت اونیکومیکوزیس نیز نامیده می‌شود. عفونت‌های قارچی نیز می‌توانند باعث موارد زیر شوند:

  • ناخن‌هایی که زرد، قهوه‌ای یا سفید هستند.
  • ناخن‌های ضخیم
  • ناخن‌هایی که از بستر خود جدا می‌شوند.

درمان عفونت قارچی ممکن است سخت باشد. پزشک احتمالاً برای شما قرص‌های ضد قارچی تجویز می‌کند. در موارد شدید، ممکن است نیاز به برداشتن ناخن باشد.

reading - علت ترک خوردن ناخن چیست؟چگونه آن را درمان کنیم؟

همچنین بخوانید درباره:

کمبود بیوتین

کمبود بیوتین نادر است، اما ممکن است ناخن‌ها به علت کمبود آن ترک بخورد، زیرا بدن در رژیم غذایی‌ به اندازه کافی بیوتین دریافت نمی‌کند. سایر علائم کمبود بیوتین عبارتند از:

  • نازک شدن یا ریزش مو
  • بثورات قرمز در اطراف چشم، بینی یا دهان
  • چشم صورتی (التهاب ملتحمه)
  • افسردگی
  • انرژی کمتر

مکمل‌های بیوتین ممکن است کمک کند. همچنین می‌توانید سعی کنید بیشتر گوشت، تخم مرغ، ماهی، دانه‌ها، آجیل و سبزیجاتی مانند سیب زمینی شیرین بخورید.

سندرم رینود

سندرم رینود وضعیتی است که رگ‌های خونی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و دست‌ها و پاها را از دریافت خون کافی باز می‌دارد. این امر باعث می‌شود که ناخن‌ها نتوانند آنچه را که برای سالم ماندن نیاز دارند، داشته باشند. ناخن‌های شکننده یکی از علائم شایع سندرم رینود است.

درمان سرطان

ناخن‌های شکننده می‌تواند یکی از عوارض جانبی برخی درمان‌های سرطان مانند شیمی درمانی باشد. خشکی پوست و ناخن شایع است. ناخن‌ها ممکن است نازک شوند، به راحتی بشکنند و کندتر از حد معمول رشد کنند.

مواد مغذی ناکافی

ناخن‌های شکننده می‌تواند به این معنی باشد که ویتامین‌ها و مواد معدنی مورد نیاز بدن را دریافت نمی‌کنید. به عنوان مثال، سطوح پایین کلسیم (هیپوکلسمی) می‌تواند باعث پوسته پوسته شدن پوست، خشکی مو و ناخن‌های شکننده و گرفتگی عضلات شود.

چگونه می‌توان از ترک خوردگی ناخن پیشگیری کرد؟

برخی از تغییرات سبک زندگی ممکن است به تقویت ناخن‌ها کمک کند، این تغییرات عبارتند از:

  • آن‌ها را تا حد امکان تمیز و خشک نگه دارید.
  • ناخن‌های خود را مستقیماً با ناخن‌گیر یا قیچی تیز کوتاه کنید. نوک ناخن‌ها را کمی گرد کنید.
  • به طور منظم از روغن ناخن یا لوسیون دست استفاده کنید.
  • حمام موم پارافین را در سالن ناخن یا در خانه امتحان کنید تا دستان خود را مرطوب کنید.
  • از مانیکور، که معمولاً شامل لاک ناخن و پاک کننده ناخن است، خودداری کنید.
  • از ناخن‌های خود به عنوان ابزاری برای انجام کارهایی مانند باز کردن قوطی های نوشابه استفاده نکنید.
  • هنگام شستن ظروف و انجام سایر کارهای خانه از دستکش استفاده کنید.
reading - علت ترک خوردن ناخن چیست؟چگونه آن را درمان کنیم؟

همچنین بخوانید درباره:

برخی نکات مراقبتی برای حفظ ناخن‌های سالم و مستحکم

  • دست کش بپوشید: یک راه آسان برای محافظت از ناخن‌ها در برابر رطوبت بیش از حد یا مواد شیمیایی خشن، پوشیدن دستکش هنگام شستن ظروف یا تمیز کردن خانه است. دستکش‌های لاستیکی را انتخاب کنید که با روکش پنبه‌ای پوشیده شده باشند، بنابراین کمتر عرق می‌کنید.
  • مکمل‌های بیوتین: چندین مطالعه نشان می‌دهد که مصرف روزانه بیوتین می‌تواند ناخن‌ها را ضخیم و تقویت کند. مقادیر زیاد ممکن است نتایج آزمایشگاهی خاصی را تغییر دهد یا بر داروهای صرع تأثیر بگذارد. با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا امتحان کردن آن برای شما خوب است یا خیر.
  • از کاشت ناخن‌های مصنوعی خودداری کنید: ناخن‌های مصنوعی یا اکریلیک، نوعی که تکنسین‌ها روی ناخن‌های طبیعی شما می‌چسبانند، می‌توانند آسیب‌های زیادی به ناخن طبیعی وارد کنند. یک متخصص ناخن باید سطح ناخن طبیعی را سوهان بکشد تا ناخن مصنوعی روی آن بچسبد، که باعث نازک شدن ناخن‌های طبیعی و در نتیجه آسیب‌پذیرتر شدن آن‌ها می‌شود. همچنین مواد شیمیایی موجود در چسب ناخن‌های طبیعی را ضعیف می‌کند. اگر با ناخن‌های شکننده سر و کار دارید از این روال زیبایی اجتناب کنید.
  • پروتئین بیشتری بخورید: هنگامی که پروتئین کافی دریافت می‌کنید، میزان کراتین بدن شما را افزایش می‌دهد. کراتین پروتئینی است که مو و ناخن را ساخته و آن‌ها را مستحکم‌تر می‌کند.
  • ناخن‌های خود را کوتاه نگه دارید: ناخن‌های خود را مرتباً کوتاه کرده و سوهان بزنید تا از شکستگی آن‌ها جلوگیری کرده و آن‌ها را ترمیم کنید. باید آن‌ها را مستقیماً با قیچی تیز یا ناخن‌گیر کوتاه کنید. در انتها نوک ناخن‌ها را کمی گرد کنید.
  • ناخن‌ها را با پولیش شفاف بپوشانید: برخی از لاک‌های خاص با الیاف نایلون ممکن است ناخن‌های شما را تقویت کرده و از خرد شدن یا شکافتن آن‌ها جلوگیری کند. یک بار در هفته اینکار را انجام دهید اما از استفاده از پاک کننده‌های مبتنی بر استون برای از بین بردن آن اجتناب کنید، که می‌تواند به ناخن‌های شما آسیب برساند.
  • لوسیون بزنید: لوسیون‌های حاوی آلفا هیدروکسی اسید یا لانولین می‌توانند برای ناخن‌های شکننده ناشی از شرایط خشک مفید باشند. قبل از استفاده ناخن‌های خود را به مدت 5 دقیقه در آب خیس کنید.

27 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

بیماری پمفیگوس، انواع، علائم و درمان

پمفیگوس به گروهی از اختلالات پوستی اطلاق می‌شود که باعث ایجاد تاول‌های دردناک روی پوست و پوشش داخلی دهان، بینی، گلو و اندام تناسلی می‌شود. تاول‌ها شکننده هستند و می‌توانند به راحتی بترکند و نواحی از پوست، التیام نیافته باقی بمانند که بسیار دردناک هستند و می‌توانند فرد را در معرض خطر عفونت قرار دهند.

در ادامه به بررسی انواع پمفیگوس، علائم آن و روش‌های درمان و کنترل آن می‌پردازیم.

پمفیگوس چیست؟

پمفیگوس گروهی از اختلالات پوستی است که باعث ایجاد تاول یا برجستگی‌های پر از چرک می‌شود. ضایعات معمولاً روی پوست ایجاد می‌شوند، اما می‌توانند در غشاهای مخاطی (پوشش نرم چشم، بینی، دهان، گلو و اندام تناسلی) نیز ایجاد شوند. تاول‌ها نرم هستند و به راحتی باز می‌شوند و می‌ترکند و زخم‌های دردناکی ایجاد می‌کنند. بدون درمان، آن‌ها می‌توانند در نواحی وسیعی از بدن پخش شوند و خطر عفونت بالایی داشته باشند.

پمفیگوس یک اختلال خود ایمنی است که می‌تواند در افراد سالم رخ دهد. گاهی اوقات با سایر بیماری‌های پوستی تاول‌دار خود ایمنی مانند پمفیگوئید تاولی، لوپوس اریتماتوز و بیماری هایلی-هیلی اشتباه گرفته می‌شود. این یک بیماری مادام‌العمر است که در حال حاضر هیچ درمانی برای آن وجود ندارد، اما درمان می‌تواند به کنترل علائم کمک کند. این عارضه می‌تواند افراد در هر سنی از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار دهد، اما بیشتر موارد در افراد مسن بین 50 تا 60 سال ایجاد می‌شود. این بیماری مسری نیست و نمی‌تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود.

انواع پمفیگوس چیست؟

پزشکان بر اساس مکان و دلیل ایجاد تاول، پمفیگوس را به انواع مختلف طبقه‌بندی می‌کنند. در بیشتر موارد، افراد فقط به یک نوع پمفیگوس مبتلا می‌شوند. انواع پمفیگوس عبارتند از:

  • پمفیگوس ولگاریس (Vulgaris): این نوع پمفیگوس شایع‌ترین نوع پمفیگوس است تاول‌ها اساساً همیشه دهان را درگیر می‌کنند. در برخی از افراد مبتلا نیز ممکن است تاول‌ها روی پوست و سایر غشاهای مخاطی ایجاد شوند. این ضایعات در لایه‌های عمیق پوست ایجاد می‌شوند. آن‌ها می‌توانند دردناک باشند و دیر التیام یابند.
  • پمفیگوس وِجِتِنز (Vegetans): این نوع پمفیگوس مربوط به پمفیگوس ولگاریس است. این شامل ضایعات ضخیم‌تر و زگیل مانند است. این ضایعات معمولا در نواحی بدن با چین‌های پوستی مانند کشاله ران و زیر بغل ایجاد می‌شوند.
  • پمفیگوس ناشی از دارو (Drug-Induced): داروها باعث ایجاد تاول در این نوع پمفیگوس می‌شوند. برخی از داروهایی که ممکن است باعث ایجاد این وضعیت شوند عبارتند از پنی سیلین و پیروکسیکام. تاول‌ها می‌توانند تا شش ماه پس از مصرف داروی مزاحم ایجاد شوند.
  • پمفیگوس اریتماتوز (سندرم Senear-Usher): این نوع پمفیگوس شامل تاول‌هایی است که در قسمت بالایی پشت، قفسه سینه، گونه‌ها و پوست سر ایجاد می‌شود. هنگامی که ضایعات ایجاد می‌شوند، معمولا قرمز و پوسته پوسته هستند.
  • پمفیگوس فلوئیسوس (Foliaceus): تاول‌ها روی پوست سر و اغلب روی صورت، گردن و پشت ایجاد می‌شوند. در پمفیگوس فلوئیسوس ضایعات به ندرت در دهان یا نواحی مخاطی ظاهر می‌شوند. این نوع پمفیگوس تنها بر خارجی‌ترین لایه پوست تاثیر می‌گذارد. تاول‌های کوچک ممکن است به راحتی شکسته شوند و ضایعات پوسته‌ای ایجاد کنند که گسترش می‌یابد و مناطق وسیعی از پوست را می‌پوشاند.
  • پمفیگوس اندمیک (Fogo Selvagem): پمفیگوس اندمیک شکلی از پمفیگوس فلوئیسوس است که بیشتر در آمریکای جنوبی و مرکزی به ویژه برزیل دیده می‌شود. این شکل از بیماری اغلب اعضای متعدد خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد.
  • پمفیگوس پارانئوپلاستیک (Paraneoplastic): این نادرترین نوع پمفیگوس است که در افراد مبتلا به سرطان ایجاد می‌شود. تاول‌هایی در دهان که در مقابل درمان مقاومت می‌کنند ممکن است اولین علامت باشد. اگر پزشکان پمفیگوس پارانئوپلاستیک را در فردی تشخیص دهند، به دنبال علائم تومور در جایی از بدن فرد خواهند بود. برداشتن تومور اغلب علائم پمفیگوس پارانئوپلاستیک را بهبود می‌بخشد.

علت ایجاد پمفیگوس چیست؟

پمفیگوس یک بیماری خود ایمنی است. این بدان معنی است که مشکلی در سیستم ایمنی (دفاع بدن در برابر عفونت) رخ می‌دهد و سیستم ایمنی بدن شروع به حمله به بافت‌های سالم می‌کند.

در این شرایط، سیستم ایمنی به سلول‌های موجود در لایه عمیق پوست و همچنین سلول‌های موجود در غشای مخاطی (پوست، پوشش محافظ دهان، سوراخ‌های بینی، گلو، دستگاه تناسلی و مقعد) حمله می‌کند. این باعث ایجاد تاول در بافت آسیب دیده می‌شود.

مشخص نیست چه چیزی باعث می‌شود که سیستم ایمنی بدن به این شکل اشتباه کند. ژن‌های خاصی با افزایش خطر ابتلا به پمفیگوس ولگاریس مرتبط هستند. همچنین در موارد نادر، برخی داروها، از جمله پنی سیلین (آنتی بیوتیک) و پیروکسیکام (یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی که برای آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود)، می‌تواند باعث این اختلال شود.

علائم پمفیگوس چیست؟

علامت اصلی پمفیگوس تاول زدن پوست است که ممکن است با درد، سوزش یا گاهی اوقات خارش همراه باشد.

چه بیماری‌های دیگری علائم مشابه به پمفیگوس دارند؟

برخی از بیماری های پوستی می‌توانند شبیه پمفیگوس باشند. به عنوان مثال، پمفیگوئید بولوز، تاول‌های بزرگ و پر از مایع ایجاد می‌کند، اما معمولاً به این راحتی نمی‌ترکند، و بر خلاف پمفیگوس، معمولا افراد بالای 60 سال را مبتلا می‌کند.

تبخال بیماری دیگری است که می‌تواند باعث ایجاد تاول‌های دردناک در دهان و اندام تناسلی فرد شود. اما این به دلیل حمله بدن شما به خود نیست. همچنین بیماری پروانه‌ای نیز علائمی مشابه پمفیگوس دارد.

اگر در جایی از بدنتان تاول‌های خارش‌دار یا دردناکی دارید، سعی نکنید خودتان بفهمید مشکل چیست. به پزشک مراجعه کنید. فقط آن‌ها می‌توانند با اطمینان به شما بگویند که آیا شما پمفیگوس دارید یا چیز دیگری.

پمفیگوس چقدر شایع است؟

پمفیگوس شایع نیست. بروز پمفیگوس در نقاط مختلف متفاوت است. با این حال، تخمین زده می‌شود 0.75-5 نفر به ازای هر 1 میلیون نفر هر سال در سراسر جهان تحت تاثیر این بیماری قرار می‌گیرند.

پمفیگوس چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص پمفیگوس می‌تواند دشوار باشد، چرا که مشکلات دیگر نیز می‌توانند باعث ایجاد تاول شوند. برای اطمینان یافتن از تشخیص درست، پزشک احتمالاً چندین آزمایش مختلف را برای فرد مشکوک تجویز می‌کند. این آزمایش‌ها شامل موارد زیر خواهند بود:

  • تاریخچه پزشکی: پزشک از فرد می‌پرسد که چه داروهایی مصرف می‌کند، زیرا برخی از داروها می‌توانند باعث این وضعیت شوند.
  • معاینه پوست: پزشک از انگشت خود یا سواب پنبه‌ای برای مالیدن قسمتی از پوست فرد که با تاول پوشانده شده است استفاده می‌کند. اگر به راحتی پوست کنده شود، ممکن است فرد به پمفیگوس مبتلا باشد.
  • بیوپسی پوست: پزشک تکه‌ای از بافت یکی از تاول‌های فرد را می‌گیرد و زیر میکروسکوپ به آن نگاه می‌کند.
  • آزمایش خون: پزشک خون فرد را برای وجود آنتی بادی‌های خاصی به نام دسموگلین بررسی می‌کند. آنتی بادی‌ها پروتئین‌هایی هستند که بدن فرد می‌سازد تا میکروب‌هایی که وارد بدن می‌شوند را قبل از اینکه به بدن آسیب برسانند از بین ببرد. اگر فرد به پمفیگوس مبتلا باشد، تعداد این آنتی بادی‌ها در خونش بیشتر از حد معمول است. با بهبود علائم، تعداد این آنتی بادی‌ها در خون کاهش می‌یابد.
  • آندوسکوپی: اگر فرد در دهان خود تاول داشته باشد، پزشک ممکن است از یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام آندوسکوپ برای مشاهده پایین گلو استفاده کند.

چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به پمفیگوس هستند؟

افراد یهودی تبار و مردم جنوب شرقی اروپا، هند و خاورمیانه بیشتر در معرض ابتلا به پمفیگوس هستند. این اختلال معمولاً در افراد 60-40 ساله ایجاد می‌شود. در کودکان نادر است.

راه‌های درمان و کنترل پمفیگوس چیست؟

در افراد مبتلا به پمفیگوس ناشی از دارو، قطع مصرف دارویی که باعث ایجاد پمفیگوس شده است، معمولاً این بیماری را برطرف می‌کند.

پزشکان از داروها برای درمان و کنترل پمفیگوس استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از گسترش تاول‌ها، درمان باید هر چه زودتر شروع شود. داروهای مورد استفاده برای درمان پمفیگوس عبارتند از:

  • کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدها داروهایی که التهاب (تورم) را کاهش می‌دهند، از طریق دهان، تزریق یا موضعی (مانند لوسیون‌ها یا کرم‌ها) تجویز می‌شوند.
  • داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی: داروهایی که پاسخ خود ایمنی بدن را مدیریت می‌کنند، این همان چیزی است که وقتی بدن به خود حمله می‌کند اتفاق می‌افتد.
  • ایمونوگلوبولین داخل وریدی: آنتی بادی‌های سالم (پروتئین‌های ساخته شده توسط بدن برای حمله به مواد خارجی) که از طریق یک سوزن به داخل ورید تزریق می‌شود تا به از بین بردن آنتی بادی‌های ایجاد کننده سندرم کمک کند.
  • پلاسمافرزیس: روشی که با حذف پلاسما (مایع) از خون، تعداد آنتی بادی‌ها را کاهش می‌دهد.

به طور کلی پزشکان پمفیگوس را در 3 مرحله درمان می‌کنند. اکثر افراد هر 3 مرحله درمان را پشت سر می‌گذارند. مراحل عبارتند از:

  • کنترل: دوزهای بالای داروها گسترش تاول‌ها را کنترل می‌کند و باعث می‌شود تاول‌ها شروع به کاهش کنند.
  • تثبیت: دوزهای ثابت داروها به بهبود تاول‌ها ادامه می‌دهند تا زمانی که اکثر آن‌ها از بین بروند.
  • نگهداری: کاهش سطح داروها از تشکیل تاول‌های جدید جلوگیری می‌کند.

عوارض جانبی داروهای درمان پمفیگوس چیست؟

پزشک فرد را به طور منظم، با آزمایش‌های خون و ادرار، تحت نظر خواهد داشت تا واکنش‌ها به داروهایی که پمفیگوس را درمان می‌کنند، بررسی کند. عوارض جانبی جدی با برخی داروها امکان‌پذیر است. این عوارض جانبی عبارتند از:

  • درد قفسه سینه
  • سرگیجه
  • سردرد
  • درد مفاصل
  • حالت تهوع
  • ناراحتی معده
  • افزایش وزن
  • عفونت‌ها
  • بثورات
  • فشار خون بالا

حداقل 75 درصد از افراد مبتلا به پمفیگوس پس از 10 سال درمان، بهبودی کامل خواهند داشت یا دیگر هیچ نشانه‌ای از بیماری وجود نخواهد داشت. اما برخی از افراد نیز برای جلوگیری از عود علائم پمفیگوس باید تا پایان عمر خود دارو مصرف کنند.

عوارض جانبی بیماری پمفیگوس چیست؟

چندین عارضه جدی می‌تواند در افراد مبتلا به پمفیگوس رخ دهد. از جمله:

  • عفونت‌های پوستی
  • عفونت‌هایی که وارد جریان خون می‌شوند (سپسیس)
  • ناتوانی در خوردن، منجر به کاهش وزن و سوء تغذیه می‌شود.
  • افسردگی

برخی از اشکال این بیماری در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به مرگ شود.

reading - بیماری پمفیگوس، انواع، علائم و درمان

همچنین بخوانید درباره:

23 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

سندرم شوگرن چیست و چه نشانه‌هایی دارد؟!

سندرم شوگرن یک اختلال خودایمنی مادام‌العمر است که میزان رطوبت تولید شده توسط غدد چشم و دهان را کاهش می‌دهد. این بیماری به نام هنریک شوگرن، چشم پزشک سوئدی که اولین بار این بیماری را تشخیص داد، نامگذاری شده است. در حالی که خشکی دهان و خشکی چشم علائم اولیه هستند، اکثر افرادی که این مشکلات را دارند به سندرم شوگرن مبتلا نیستند.

در ادامه به تشریح بیشتر این سندرم می‌پردازیم.

سندرم شوگرن چیست؟

سندرم شوگرن یک بیماری خودایمنی است که باعث می‌شود سیستم ایمنی بدن به‌جای حمله به باکتری‌ها یا ویروس‌ها، ضعیف شود و به سلول‌های سالم حمله کند. گلبول‌های سفید خون که معمولاً از بدن در برابر میکروب‌ها محافظت می‌کنند، به غده‌هایی که مسئول ایجاد رطوبت هستند حمله می‌کنند. وقتی این اتفاق می‌افتد، آن‌ها نمی‌توانند اشک و بزاق تولید کنند، بنابراین چشم‌ها، دهان و سایر قسمت‌های بدن خشک می‌شوند. با این حال، درمان‌هایی وجود دارد که باعث تسکین می‌شود.

طبیعی است که وقتی فرد متوجه می‌شود به یک بیماری مادام‌العمر مبتلا شده‌ است که نیاز به مراقبت منظم دارد، نگران باشد. باید به خاطر داشت که اکثر افراد مبتلا به شوگرن سالم می‌مانند و مشکل جدی ندارند.

دو شکل از سندرم شوگرن وجود دارد:

  • سندرم شوگرن اولیه به خودی خود ایجاد می‌شود، نه به دلیل هیچ بیماری دیگر.
  • سندرم شوگرن ثانویه علاوه بر سایر بیماری‌های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و آرتریت پسوریاتیک ایجاد می‌شود.

علل و عوامل خطر سندرم شوگرن چیست؟

پزشکان علت دقیق آن را نمی‌دانند. ممکن است فرد ژن‌هایی داشته باشد که او را در معرض خطر قرار می‌دهند. عفونت با یک باکتری یا ویروس ممکن است محرکی باشد که بیماری را به حرکت در می‌آورد.

به عنوان مثال، فرض کنید فرد یک ژن معیوب دارد که با سندرم شوگرن مرتبط است، و سپس دچار عفونت می‌شود. سیستم ایمنی بدن فرد وارد عمل می‌شود. گلبول‌های سفید معمولاً حمله به میکروب‌ها را هدایت می‌کنند. اما به دلیل ژن معیوب، گلبول‌های سفید خون سلول‌های سالم غدد تولید بزاق و اشک را هدف قرار می‌دهند. هیچ وقفه‌ای در مبارزه وجود ندارد، بنابراین علائم فرد ادامه می‌یابد مگر اینکه تحت درمان قرار بگیرد. برخی از مواردی که می‌تواند فرد را بیشتر در معرض ابتلا به سندرم شوگرن قرار دهند عبارتند از:

  • سن: شوگرن معمولاً افراد بالای 40 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما بزرگسالان جوان و کودکان نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند.
  • جنسیت: زنان 10 برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به شوگرن هستند.
  • سایر مشکلات خود ایمنی: تقریبا نیمی از افراد مبتلا به شوگرن دارای یک بیماری خود ایمنی دیگر مانند لوپوس، پسوریازیس و آرتریت روماتوئید هستند.

علائم و نشانه‌های سندرم شوگرن چیست؟

علائم شوگرن می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. فرد ممکن است فقط یک یا دو نشانه سندرم شوگرن را داشته باشد، یا ممکن است تعداد زیادی از نشانه‌ها را داشته باشد. تاکنون، شایع‌ترین علائم این سندروم عبارتند از:

  • خشکی دهان بصورتی که ممکن است فرد در دهان احساس گچی داشته باشد.
  • خشکی چشم که ممکن است باعث سوزش و خارش چشم شود یا فرد احساس کند داخل چشمش شن رفته است.
  • خشکی گلو، لب‌ها یا پوست
  • خشکی در بینی
  • تغییر در طعم یا بوی دهان
  • غدد متورم در گردن و صورت
  • بثورات پوستی و حساسیت به نور UV
  • سرفه خشک یا تنگی نفس
  • احساس خستگی
  • مشکل در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها
  • سردرد
  • خشکی واژن در زنان
  • تورم، درد و سفتی در مفاصل
  • سوزش سر دل، احساس سوزش که از معده به سمت قفسه سینه حرکت می‌کند.
  • بی‌حسی یا گزگز در برخی از قسمت‌هایی از بدن
reading - سندرم شوگرن چیست و چه نشانه‌هایی دارد؟!

همچنین بخوانید درباره:

سندرم شوگرن چگونه تشخیص داده می‌شود؟

از آنجایی که بسیاری از افراد مبتلا به شوگرن به بیماری خودایمنی دیگری نیز مبتلا هستند و علائم شوگرن گاهی اوقات بسیار شبیه به برخی از بیماری‌های دیگر مانند فیبرومیالژیا یا سندرم خستگی مزمن است، گاهی اوقات تشخیص این سندرم برای پزشک دشوار است. برای به دست آوردن سرنخ، پزشک معاینات فیزیکی انجام می‌دهد و ممکن است از فرد سوالاتی مانند موارد زیر را بپرسد:

  • آیا چشمان شما اغلب می‌سوزد یا می‌خارد؟
  • آیا در دندان‌هایتان پوسیدگی و حفره‌ ایجاد شده است؟
  • آیا دهان شما خشک می‌شود؟ لب‌هایت چطور؟
  • آیا مفاصل دردناکی دارید؟

ممکن است پزشک از فرد بخواهد که آزمایش خون انجام دهد. آن‌ها مقداری خون از رگ فرد می‌گیرند و برای بررسی به آزمایشگاه می‌فرستند. آزمایش‌های خون سطح انواع مختلف سلول‌های خونی فرد را اندازه‌گیری می‌کنند و می‌توانند نشان دهند که آیا پروتئین‌های ضد میکروب (آنتی بادی‌هایی) دارد که بسیاری از افراد مبتلا به شوگرن دارند یا خیر. آن‌ها همچنین می‌توانند التهاب بدن و میزان پروتئین‌های خاصی به نام ایمونوگلوبولین‌ها را که بخشی از سیستم مبارزه با عفونت بدن هستند، اندازه‌گیری کنند. سطوح بالای این موارد می‌تواند نشانه‌ای از ابتلا به این بیماری باشد. آزمایشات خون همچنین می‌تواند به پزشک ایده‌ای از عملکرد کبد بدهد و مشخص کند که آیا ممکن است مشکلاتی در آن وجود داشته باشد یا خیر.

پزشک همچنین ممکن است چند آزمایش مربوط به چشم و دهان را به فرد توصیه کند:

  • تست اشک شیرمر: این تست میزان خشکی چشمان فرد را اندازه‌گیری می‌کند. پزشک یک تکه کاغذ کوچک زیر پلک پایینی فرد می‌گذارد تا ببیند چشم او چقدر اشک می‌ریزد.
  • لامپ شکاف‌دار: پزشک از این دستگاه ذره‌ بین برای مشاهده دقیق سطح چشم فرد ا استفاده می‌کند.
  • آزمایشات رنگ: پزشک قطره‌هایی از رنگ مخصوص را در چشمان فرد می‌ریزد تا بخش‌های خشک را بررسی کند.
  • آزمایش جریان بزاق: این مقدار بزاق فرد را در مدت زمان معینی اندازه‌گیری می‌کند.
  • بیوپسی غدد بزاقی: پزشک یک نمونه کوچک از غده بزاقی را، معمولاً از لب پایینی، برای آزمایش می‌گیرد. این می‌تواند به آن‌ها بگوید که آیا فرد به یک بیماری نادر به نام ارتشاح لنفوسیتی مبتلاست، که شامل تجمع گلبول‌های سفید خون که شبیه برجستگی هستند، می‌باشد.

سندرم شوگرن چگونه مدیریت یا درمان می‌شود؟

هیچ درمانی برای سندرم شوگرن وجود ندارد، اما درمان‌ها می‌توانند علائم را تسکین دهند. بسته به مشکلات خاص هر فرد مبتلا، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از درمان‌های زیر را توصیه کند.

درمان خشکی چشم

اشک مصنوعی: یکی از راه‌های بهبود علائم محلول‌های اشک مصنوعی بدون نسخه و پمادهای چشم مصنوعی هستند. اشک مصنوعی چشم را مرطوب می‌کند. این محصولات تحریک و ناراحتی ناشی از خشکی چشم را از بین می‌برند.

قطره‌های چشمی تجویزی: قطره‌های چشمی سیکلوسپورین (Restasis®) و لیفیتگراست (Xiidra®) غدد چشمی ملتهب را تسکین می‌دهند و تولید اشک را تحریک می‌کنند.

پلاگ‌های سوراخ‌دار: چشم‌ پزشک پلاگ‌های سیلیکونی کوچکی را در مجاری اشک قرار می‌دهد. پلاگ‌ها مجاری را مسدود می‌کنند تا اشک روی چشم‌ها بماند و آن‌ها را مرطوب نگه دارد.

جراحی: اگر پلاگ‌های سوراخ‌دار برای فرد مبتلا موثر واقع شود، پزشک ممکن است جراحی را برای بستن دائمی مجاری اشک توصیه کند.

قطره سرم اتولوگ: پزشک می‌تواند اشک مصنوعی سفارشی برای فرد تجویز کند. این فرآیند شامل مخلوط کردن سرم خون (مایع شفاف جدا شده از خون) با محلول مایع استریل است. در این صورت فرد یک جایگزین بی‌نظیر اشک را دریافت می‌کند که مختص بدن فرد است. اگرچه موثر است، اما درمان گرانی محسوب می‌شود که همیشه تحت پوشش بیمه نیست.

درمان خشکی دهان

تولید کنندگان بزاق: محصولاتی مانند آدامس و آب نبات‌های سخت که حاوی شیرین کننده‌هایی مانند سوربیتول یا زایلیتول هستند می‌توانند تولید بزاق را تحریک کنند. همچنین می‌توان از یک جایگزین بزاق بدون نسخه یا نسخه‌ای استفاده کرد. محصولات تجویزی شامل قرص‌های خوراکی سوربیتول و محلول‌های دهانی سوربیتول (محلول‌هایی که به سمت گونه‌ها هدایت می‌شوند) هستند.

داروهای تجویزی: قرص‌های پیلوکارپین (Salagen®) و cevimeline (Evoxac®) تولید طبیعی بزاق را افزایش می‌دهند.

مراقبت از دندان: خشکی دهان خطر عفونت و پوسیدگی دندان را افزایش می‌دهد. پزشک ممکن است خمیر دندان و دهانشویه تجویزی و همچنین درمان‌های فلوراید معمولی را توصیه کند.

درمان مشکلات مفصلی یا اندامی

مسکن‌های بدون نسخه: استامینوفن (Tylenol®) و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (Motrin®) و ناپروکسن (Aleve®)، می‌توانند درد مفاصل و دردهای عضلانی را تسکین دهند.

ضد روماتیسم: قرص‌های تجویزی هیدروکسی کلروکین می‌توانند درد ناشی از آرتریت روماتوئید یا لوپوس را کاهش دهند. این دارو همچنین ممکن است تورم غدد بزاقی را کاهش دهد.

سرکوب کننده‌های ایمنی: این داروهای تجویزی پاسخ سیستم ایمنی را کاهش می‌دهند. آن‌ها التهاب را کاهش می‌دهند و از آسیب اندام جلوگیری می‌کنند.

استروئیدها: قرص‌های تجویزی پردنیزون التهاب مفاصل، پوست و اندام‌ها را تسکین می‌دهند.

ضد قارچ‌ها: این داروها رشد بیش از حد مخمر در دهان (برفک دهان) یا در واژن (عفونت مخمری واژن) را درمان می‌کنند.

درمان خشکی واژن

اگر واژن شما همیشه خشک، خارش‌دار و دردناک است، باید با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که مشکل چیزی بیش از تغییرات هورمونی نیست. ممکن است نوعی عفونت یا مشکل پوستی داشته باشید. این شرایط نیاز به درمان‌های خاصی دارد. با این حال، به طور کلی، زنان مبتلا به سندرم شوگرن دو تا سه برابر بیشتر از زنان در سنین مشابه در حوالی و بعد از یائسگی در معرض مشکلات خشکی واژن و آتروفی هستند. نکاتی برای کمک به خشکی روزانه واژن عبارتند از:

  • سعی کنید از مرطوب کننده‌ها یا روان کننده‌های واژن استفاده کنید تا رطوبت واژن را به طور روزانه افزایش داده و مقاربت جنسی را کاهش دهید.
  • استفاده از صابون‌های بدون عطر برای پاکسازی عطرها و سایر افزودنی‌ها می‌توانند باعث تحریک شوند.
  • از ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود در مورد استروژن درمانی واژن سوال کنید.

عوارض سندرم شوگرن چیست؟

از آنجایی که در دهان فرد مبتلا بزاق کافی تولید نمی‌شود، که به محافظت از دندان‌های فرد در برابر پوسیدگی کمک کند، این احتمال وجود دارد که بیشتر از افراد دیگر دچار پوسیدگی دندان شود. همچنین ممکن است فرد التهاب لثه‌ای به نام ژنژیویت یا عفونت‌های مخمری در دهان داشته باشد. همچنین ممکن است بلعیدن غذا برای او سخت باشد. خشکی بینی نیز می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند خونریزی بینی یا سینوزیت شود. خشکی چشم می‌تواند احتمال ابتلا به عفونت‌های اطراف چشم را افزایش دهد که می‌تواند به قرنیه فرد آسیب برساند. همچنین ممکن است فرد متوجه مشکلات جدیدی در بینایی خود شود. سایر مشکلات کمتر رایج مرتبط با شوگرن عبارتند از:

  • سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS)
  • سیستیت بینابینی
  • مشکلات کبد، مانند هپاتیت خودایمنی فعال مزمن یا کلانژیت صفراوی اولیه
  • شرایطی مانند برونشیت یا ذات‌الریه که بر ریه‌های فرد تأثیر می‌گذارد.
  • التهاب در ریه‌ها، کبد و کلیه‌ها
  • لنفوم یا سرطان غدد لنفاوی
  • مشکلات اعصاب

18 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

بثورات پوستی چیست؟ انواع آن کدامند؟

ممکن است اسم بثورات پوستی به گوشتان خورده باشد و با توجه به اسم عجیب و غریب آن این سوال به ذهنتان خطور کرده باشد که بثورات پوستی چیست؟! به طور کل می‌توان گفت بثورات پوستی نوعی ضایعه پوستی است. در این مقاله قصد داریم به این سوال پاسخ دهیم و همچنین انواع مختلف مشکلات پوستی که یکی از علائم آن‌ها بثورات است بیان کرده و بصورت مختصر توضیح دهیم. بثورات پوستی تغییرات غیر طبیعی در رنگ یا بافت پوست هستند. آن‌ها معمولاً ناشی از التهاب پوست هستند که می‌تواند دلایل زیادی داشته باشد.

انواع مختلفی از بثورات از جمله اگزما، گرانولوم حلقوی، لیکن پلان و پیتریازیس روزه‌آ وجود دارد. در ادامه به ارائه توضیحاتی در مورد هریک از موارد ذکر شده می‌پردازیم.

reading - بثورات پوستی چیست؟ انواع آن کدامند؟

همچنین بخوانید درباره:

بثورات پوستی چیست؟

بثورات پوستی (Rash) به عنوان بروز گسترده ضایعات پوستی تعریف می‌شود. این یک اصطلاح پزشکی بسیار گسترده است. بثورات شامل تغییراتی در رنگ، احساس یا بافت پوست می‌شود. بثورات‌ها می‌توانند از نظر ظاهری بسیار متفاوت باشند و دلایل بالقوه زیادی برای ایجاد آن‌ها وجود دارد. به دلیل تنوع آن‌ها، طیف وسیعی از درمان‌ها نیز برای آن وجود دارد. بثورات پوستی می‌تواند فقط در یک قسمت کوچک بدن ظاهر شود و یا می‌تواند ناحیه بزرگی را بپوشاند.

بثورات به اشکال مختلف ظاهر می‌شود و علل شایع آن عبارتند از درماتیت تماسی، عفونت‌های بدن و واکنش‌های آلرژیک به مصرف دارو. آن‌ها می‌توانند خشک یا مرطوب، ناهموار یا صاف، ترک خورده یا تاول‌دار باشند. آن‌ها همچنین می‌توانند دردناک، خارش‌دار و حتی با تغییر رنگ پوست همراه باشند.

بثورات‌ها میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهند. برخی از بثورات‌ها ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند و خود به خود برطرف شوند، برخی را می‌توان در خانه درمان کرد. برخی دیگر ممکن است نشانه مشکل جدی‌تری باشند.

علل شایع ایجاد بثورات پوستی چیست؟

تعدادی از علل بالقوه ایجاد بثورات، از جمله آلرژی، بیماری‌ها، واکنش‌ها و داروها هستند. آن‌ها همچنین می‌توانند در اثر عفونت‌های باکتریایی، قارچی، ویروسی یا انگلی ایجاد شوند.

درماتیت تماسی

یکی از شایع‌ترین علل بثورات پوستی درماتیت تماسی است و زمانی رخ می‌دهد که پوست نسبت به چیزی که آن را لمس کرده و با آن تماس داشته است، واکنش نشان دهد. پوست ممکن است قرمز و ملتهب شود و بثورات ترشحاتی تولید کند. علل شایع درماتیت تماسی عبارتند از:

  • رنگ‌های شیمیایی استفاده شده در برخی از لباس‌ها
  • محصولات زیبایی
  • گیاهان سمی مانند پیچک سمی و سماق
  • مواد شیمیایی مانند لاتکس یا لاستیک

داروها

برخی از داروها می‌توانند باعث ایجاد بثورات در برخی افراد شوند. این ممکن است یک عارضه جانبی یا یک واکنش آلرژیک باشد. همچنین، برخی از داروها، از جمله برخی از آنتی بیوتیک‌ها، باعث حساسیت به نور می‌شوند. آن‌ها فرد را در برابر نور خورشید مستعد آسیب می‌کنند. واکنش حساسیت به نور شبیه آفتاب سوختگی به نظر می‌رسد.

عفونت‌ها

عفونت‌های باکتریایی، ویروسی یا قارچی نیز می‌تواند باعث ایجاد بثورات شود. این بثورات بسته به نوع عفونت متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، کاندیدیاز، یک عفونت قارچی رایج، باعث ایجاد بثورات خارش‌دار می‌شود که عموماً در چین‌های پوست ظاهر می‌شود. در صورت مشکوک بودن به عفونت مراجعه به پزشک ضروری است.

شرایط خود ایمنی

یک وضعیت خودایمنی زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی فرد شروع به حمله به بافت‌های سالم بدن می‌کند. بسیاری از بیماری‌های خودایمنی وجود دارند که برخی از آن‌ها می‌توانند باعث ایجاد بثورات شوند. برای مثال، لوپوس وضعیتی است که سیستم ایمنی بدن بخش‌هایی از آن از جمله پوست را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

انواع بثورات پوستی چیست؟

انواع مختلفی از بثورات از جمله اگزما، گرانولوم حلقوی، لیکن پلان و پیتریازیس روزه‌آ وجود دارد. در ادامه به طور مختصر به بررسی هریک از موارد ذکر شده خواهیم پرداخت.

بثورات ناشی از اگزما

اگزما یک اصطلاح کلی است که چندین بیماری مختلف را توصیف می‌کند که در آن پوست ملتهب، قرمز، پوسته پوسته و خارش‌دار می‌شود. اگزما یک بیماری شایع پوستی است و درماتیت آتوپیک (که اگزمای آتوپیک نیز نامیده می‌شود) یکی از شایع‌ترین اشکال اگزما است. اگزما می‌تواند بزرگسالان یا کودکان را مبتلا کند. همچنین این وضعیت مسری نیست.

علل ایجاد اگزما: به طور قطع مشخص نیست که چه چیزی باعث ایجاد اگزمای آتوپیک می‌شود، اما این بیماری اغلب بر افرادی که سابقه خانوادگی آلرژی دارند تأثیر می‌گذارد. اگر فردی به اگزما مبتلا باشد، ممکن است خودش یا یکی از اعضای خانواده‌اش به تب یونجه و یا آسم نیز مبتلا باشند. برخی از عوامل می‌توانند باعث تشدید اگزما شوند. محرک‌هایی که موجب تشدید اگزما می‌شوند عبارتند از:

علائم اگزما: شکل ظاهری اگزما می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. در بزرگسالان، اگزما اغلب دست‌ها، آرنج‌ها و نواحی خمیده مانند داخل آرنج و پشت زانو را درگیر می‌کند. در کودکان خردسال، اگزما اغلب در داخل آرنج، پشت زانو و روی صورت، پشت گردن و پوست سر ظاهر می‌شود. علائم و نشانه‌های اگزمای آتوپیک عبارتند از:

  • خارش
  • قرمزی پوست
  • پوست خشک و پوسته پوسته شده که ممکن است در اثر خراش طولانی مدت ضخیم و چرمی شود.
  • تشکیل تاول‌های کوچک پر از مایع که ممکن است هنگام خراشیدن بترکند و چرک ترشح کنند.
  • عفونت نواحی شکسته پوست

تشخیص اگزما: برای تشخیص اگزمای آتوپیک، پزشک پوست فرد را بررسی می‌کند و در مورد علائم از فرد سوال می‌کند. آن‌ها ممکن است از بخشی از پوسته‌ها نمونه‌گیری کرده و آن را آزمایش کنند تا احتمال وجود سایر بیماری‌ها یا عفونت‌های پوستی را رد کنند.

درمان اگزما: می‌توانید اگزما را با مرطوب‌کننده‌هایی که بدون عطر و حاوی موادی مانند سرامید، گلیسیرین و روغن معدنی هستند، درمان کنید. داروها شامل کرم‌ها و پمادهای بدون نسخه حاوی هیدروکورتیزون استروئیدی هستند (به عنوان مثال کورتیزون-10، کورت اید، اگزما درمارست، اگزما نئوسپورین). این محصولات ممکن است به کنترل خارش، تورم و قرمزی مرتبط با اگزما کمک کنند. کرم‌های کورتیزون قوی و همچنین قرص‌ها و آمپول‌های کورتیزون نیز برای موارد شدیدتر استفاده می‌شوند. البته باید توجه داشت که در صورت استفاده خودسرانه و در دزهای بالا داروهای کورترواستروئیدی با عوارض جانبی بسیاری همراه خواهند بود. برای افراد مبتلا به اگزمای خفیف تا متوسط، تعدیل کننده‌های ایمنی موضعی (TIMs)  می‌تواند کمک کننده باشد. TIMS از جمله محصولات با نام تجاری Elidel و Protopic با تغییر پاسخ ایمنی بدن به آلرژن‌ها عمل می‌کند و از شعله‌ور شدن اگزما جلوگیری می‌کند.

کریزابورول (Eucrisa) پمادی برای پسوریازیس خفیف تا متوسط در افراد 2 سال و بالاتر است.

Dupilumab (Dupixent)  یک آنتی بادی مونوکلونال تزریقی است که در بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک متوسط تا شدید استفاده می‌شود. در اکثر بیماران خارش را به سرعت برطرف می‌کند.

داروهای دیگری که ممکن است برای افراد مبتلا به اگزما استفاده شود عبارتند از آنتی بیوتیک‌ها (برای درمان پوست آلوده) و آنتی هیستامین‌ها (برای کمک به کنترل خارش).

فتوتراپی یکی دیگر از درمان‌هایی است که به برخی از افراد مبتلا به اگزما کمک می‌کند. نشان داده شده است که امواج ماوراء بنفش موجود در نور خورشید به درمان برخی از اختلالات پوستی از جمله اگزما کمک می‌کند. فتوتراپی از اشعه ماوراء بنفش یا فرابنفش A (UVA) یا ماوراء بنفش B (UVB)  که از لامپ‌های مخصوص ساطع می‌شوند برای درمان افراد مبتلا به اگزمای شدید استفاده می‌کند. خطرات مرتبط با فتوتراپی شامل سوزش (معمولاً شبیه آفتاب سوختگی خفیف)، خشکی پوست، خارش پوست، کک و مک و احتمال پیری زودرس پوست است.

پیشگیری از اگزما: هیچ راهی برای پیشگیری از اگزمای آتوپیک وجود ندارد، اما برای بهبود علائم می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:

  • کاهش استرس
  • اجتناب از مواد زبر (مثلا پشم) و مواد شیمیایی مانند صابون‌های تند، شوینده‌ها و حلال‌ها
  • مرطوب نگه داشتن پوست
  • اجتناب از تغییرات ناگهانی دما یا رطوبت
  • اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث تعریق و گرمازدگی می‌شود.
reading - بثورات پوستی چیست؟ انواع آن کدامند؟

همچنین بخوانید درباره:

بثورات ناشی از گرانولوم حلقوی

گرانولوم حلقوی یک بیماری مزمن پوستی است که شامل یک بثورات دایره‌ای شکل با برجستگی‌های قرمز (پاپول) است. اغلب، این بیماری کودکان و بزرگسالان جوان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. گرانولوم حلقوی اندکی در دختران شایع‌تر است و معمولاً در افرادی که سالم هستند دیده می‌شود. گرانولوم حلقوی مسری نیست.

علل ایجاد گرانولو حلقوی: دقیقا مشخص نیست که چه چیزی باعث ایجاد گرانولوم حلقوی می‌شود. گاهی اوقات عوامل زیر باعث ایجاد آن می‌شوند:

  • نیش حیوانات یا حشرات
  • عفونت‌هایی مانند هپاتیت
  • تست‌های پوستی سل
  • واکسیناسیون‌ها
  • قرارگیری در معرض نور خورشید
  • صدمات جزئی پوست
  • مواد مخدر

علائم گرانولوم حلقوی: افرادی که گرانولوم حلقوی دارند معمولا متوجه یک یا چند حلقه از برجستگی‌های کوچک و سفت در پشت ساعد، دست‌ها یا پاهای خود می‌شوند. بثورات ناشی از آن ممکن است خفیف خارش‌دار باشد.

تشخیص گرانولوم حلقوی: پزشک می‌تواند آن را تشخیص دهد. آن‌ها ممکن است از بیوپسی پوست برای تایید گرانولوم حلقوی استفاده کنند.

درمان گرانولوم حلقوی: درمان گرانولوم حلقوی معمولاً ضروری نیست، مگر به دلایل زیبایی. در برخی موارد، کرم‌ها یا پمادهای استروئیدی می‌توانند به ناپدید شدن برآمدگی‌ها کمک کنند. برخی از پزشکان ممکن است تصمیم بگیرند ضایعات را با نیتروژن مایع منجمد کنند یا استروئیدها را مستقیماً به حلقه‌های برآمدگی تزریق کنند. در موارد جدی می توان از درمان با اشعه ماوراء بنفش یا داروهای خوراکی استفاده کرد.

بثورات ناشی از لیکن پلان

لیکن پلان یک اختلال شایع پوستی است که باعث ایجاد برجستگی‌های براق و صاف می‌شود. آن‌ها اغلب شکل زاویه‌ای و رنگ مایل به قرمز یا ارغوانی دارند. لیکن پلان می‌تواند در هر جایی از پوست ظاهر شود، اما اغلب قسمت‌های داخلی مچ دست و مچ پا، ساق پا، پشت و گردن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. برخی از افراد دارای لیکن پلان دارای علائم در داخل دهان، ناحیه تناسلی، پوست سر و ناخن هستند. همچنین ممکن است مجموعه‌های ضخیمی از برجستگی‌ها به خصوص روی ساق پا ایجاد شود. لیکن پلان اغلب بزرگسالان 30-70 ساله را مبتلا می‌کند. در افراد خیلی جوان یا مسن شایع نیست.

علل ایجاد لیکن پلان: پزشکان فکر می‌کنند لیکن پلان یک بیماری خود ایمنی است، به این معنی که سیستم ایمنی بدن به بافت‌های خود حمله می‌کند. اما آن‌ها دقیقا نمی‌دانند چه چیزی باعث ایجاد آن می‌شود. گاهی اوقات لیکن پلان ناشی از یک عامل محرک مانند هپاتیت B یا هپاتیت C است. پزشکان آن را واکنش لیکنوئید می‌نامند. اگر فرد به داروهایی برای درمان فشار خون بالا، بیماری‌های قلبی و آرتریت حساسیت داشته باشد، ممکن است دچار بثورات پوستی از نوع لیکن پلان شود. همچنین لیکن پلان مسری نیست.

علائم لیکن پلان: علائم و نشانه‌های این بیماری عبارتند از برجستگی‌های براق و صاف که به رنگ بنفش یا قرمز مایل به ارغوانی است. اغلب خارش دارد. وقتی لیکن پلان روی پوست سر فرد ظاهر می‌شود، می‌تواند منجر به ریزش مو شود. لیکن پلان ناخن می‌تواند باعث شکنندگی یا شکافتن ناخن شود.

تشخیص لیکن پلان: پزشک می‌تواند لیکن پلان را از نظر ظاهری یا با استفاده از بیوپسی پوست تشخیص دهد. برای این روش، آن‌ها کمی از پوست ناحیه آسیب دیده نمونه برمی‌دارند و برای آزمایش به آزمایشگاه می‌فرستند.

درمان لیکن پلان: لیکن پلان قابل درمان نیست، اما می‌توان علائم را با داروهای ضد خارش مانند آنتی هیستامین‌ها (به عنوان مثال، بنادریل یا دیفن هیدرامین) کنترل کرد. اگر لیکن پلان تنها قسمت کوچکی از بدن را تحت تاثیر قرار داده باشد، می‌توان کرم دارویی را روی ناحیه آسیب دیده مالید. در موارد شدیدتر، پزشکان ممکن است آمپول‌های استروئیدی، پردنیزون یا سایر داروهایی که سیستم ایمنی فرد را سرکوب می‌کنند، تجویز کنند. آن‌ها همچنین ممکن است رتینوئید تجویز کنند یا نور درمانی را امتحان کنند.

reading - بثورات پوستی چیست؟ انواع آن کدامند؟

همچنین بخوانید درباره:

بثورات ناشی از پیتریازیس روزه‌آ

پیتریازیس روزه‌آ یک بثورات پوستی شایع است که معمولاً خفیف است. این عارضه اغلب با یک لکه بزرگ، پوسته پوسته و صورتی از پوست روی سینه یا پشت فرد شروع می‌شود. در مرحله بعد فرد به سرعت متوجه یک تکه پوست صورتی خواهد شد که به دنبال آن نواحی بیشتری از پوست را می‌پوشاند. پوست فرد خارش‌دار و قرمز یا ملتهب خواهد شد. تعداد و اندازه لکه‌ها می‌تواند متفاوت باشد.

علل ایجاد پیتریازیس روزه‌آ: به طور دقیق مشخص نیست چه چیزی باعث پیتریازیس روزه‌آ می‌شود. اما شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد پیتریازیس روزه‌آ ممکن است توسط یک ویروس ایجاد شود، زیرا بثورات ناشی از آن شبیه برخی بیماری‌های ویروسی است. به نظر نمی‌رسد که بثورات از فردی به فرد دیگر سرایت کند.

علائم پیتریازیس روزه‌آ: علامت اولیه پیتریازیس روزه‌آ، ناحیه بزرگ، پوسته پوسته و صورتی از پوست است که به دنبال آن لکه‌های خارش‌دار، ملتهب یا قرمز بیشتری ایجاد می‌شود. پیتریازیس روزه‌آ کمر، گردن، قفسه سینه، شکم، بالای بازوها و پاها را درگیر می‌کند. بثورات ناشی از آن می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

تشخیص پیتریازیس روزه‌آ: پزشک معمولاً می‌تواند پیتریازیس روزه‌آ را با مشاهده آن تشخیص دهد. آن‌ها ممکن است آزمایش خون انجام دهند، پوست فرد را خراش دهند، یا بیوپسی پوست را برای رد سایر بیماری‌های پوستی انجام دهند.

درمان پیتریازیس روزه‌آ: اگر مورد شما خفیف است، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. حتی موارد جدی‌تر نیز گاهی خود به خود از بین می‌روند. آنتی هیستامین‌های خوراکی (مانند دیفن هیدرامین)، داروهای بدون نسخه که روی پوست خود می‌مالید، و استروئیدهای تجویزی می‌توانند به تسکین خارش کمک کنند. زخم‌ها ممکن است با قرار گرفتن در معرض نور خورشید یا اشعه ماوراء بنفش سریعتر بهبود یابند. اما بیش از حد آفتاب نگیرید. در بیشتر موارد، پیتریازیس روزه‌آ در عرض 12-6 هفته از بین می‌رود.

15 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

هر آنچه باید در مورد بیماری درماتیت آتوپیک بدانید!

درماتیت آتوپیک (اگزمای آتوپیک) شایع‌ترین شکل اگزما است. وضعیتی است که باعث خارش، خشکی و ترک خوردن پوست می‌شود. درماتیت آتوپیک در کودکان شایع‌تر است و اغلب قبل از یک سالگی آن‌ها ایجاد می‌شود. اما بزرگسالان نیز ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. این معمولاً یک وضعیت طولانی مدت (بیماری مزمن) است، اگرچه می‌تواند در برخی از کودکان با افزایش سن به طور قابل توجهی بهبود یابد یا حتی کاملاً برطرف شود.

در ادامه به  تشریح علل ایجاد بیماری درماتیت آتوپیک، علائم و روش‌های درمان آن می‌پردازیم.

reading - هر آنچه باید در مورد بیماری درماتیت آتوپیک بدانید!

همچنین بخوانید درباره:

درماتیت آتوپیک چیست؟

درماتیت آتوپیک (AD) یک بیماری مزمن پوستی است که در آن قسمت‌هایی از پوست خشک، ملتهب و خارش‌دار می‌شود. علت دقیق درماتیت آتوپیک به خوبی شناخته نشده است. یکی از عوامل ممکن است تولید بیش از حد سلول‌ها در سیستم ایمنی بدن باشد که باعث التهاب می‌شود. درماتیت آتوپیک اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود و به طور دوره‌ای شعله‌ور می‌شود. در طول شعله‌ور شدن، ناحیه درگیر بشدت دچار خارش می‌شود و اگر فرد مبتلا قسمت درگیر بیماری را بخاراند باعث ایجاد خراش روی پوست و در نتیجه می‌تواند منجر به التهاب بیشتر پوست و بدتر شدن علائم شود.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای درماتیت آتوپیک وجود ندارد. درمان شامل اجتناب از محرک‌ها، ایجاد تغییرات در شیوه زندگی و مصرف داروها برای کاهش علائم است.

انواع درماتیت آتوپیک چیست؟

همه انواع اگزما باعث خارش و قرمزی می‌شوند، اما درماتیت آتوپیک شدیدترین و مزمن‌ترین آنهاست. انواع دیگر اگزما عبارتند از:

  • اگزمای دست: اگزمای دست فقط روی دست‌ها تأثیر می‌گذارد و اغلب در اثر تماس مکرر با مواد شیمیایی تحریک‌کننده ایجاد می‌شود.
  • درماتیت تماسی: درماتیت تماسی تحریک پوستی است که در اثر تماس با محرک‌های خاص ایجاد می‌شود.
  • اگزمای دیشیدروتیک: اگزمای دیشیدروتیک نوعی اگزما است که فقط در انگشتان دست، کف دست و کف پا ایجاد می‌شود.
  • نورودرماتیت (لیکنفیکاسیون): نورودرماتیت با بخش‌های ضخیم پوست به دلیل مالش یا خراش مکرر مشخص می‌شود.
  • اگزمای نامولار: اگزمای نامولار یک بیماری مزمن است که باعث ایجاد قسمت‌هایی به اندازه سکه روی پوست می‌شود که اغلب خارش دارند.
  • درماتیت استازیس: درماتیت استازیس نوعی تحریک پوستی است که در افرادی که گردش خون ضعیفی دارند، به طور معمول در ساق پا ایجاد می‌شود.

 

پزشکان و محققان در حال تلاش برای درک بهتر نحوه عملکرد اگزما و علت تاثیر آن بر بسیاری از افراد هستند. در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده‌ای برای این بیماری رایج وجود ندارد.

علائم درماتیت آتوپیک چیست؟

علامت اولیه درماتیت آتوپیک، پوست خشک و خارش‌دار است که اغلب در طی شعله‌ور شدن به بثورات قرمز رنگ تبدیل می‌شود. بسیاری از عوامل فیزیکی و داخلی مختلف می‌توانند باعث تشدید درماتیت آتوپیک شوند. التهاب حاصل باعث افزایش جریان خون و میل به خارش می‌شود. شعله‌ور شدن درماتیت آتوپیک بخشی از چرخه دردناک خارش و خراش است. مبارزه با عناصر فیزیکی و روانی که این چرخه را به پیش می‌برند، سخت است. خاراندن در آن زمان احساس خوبی به فرد مبتلا می‌دهد اما می‌تواند منجر به التهاب بیشتر و حتی عفونت‌های پوستی شود. درماتیت آتوپیک بسته به سن فرد علائم مختلفی دارد.

علائم در نوزادان

علائم در نوزادان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • پوست خشک، خارش‌دار، پوسته پوسته
  • دانه‌های قرمز روی پوست سر یا گونه‌ها
  • بثورات پوستی که ممکن است چرکدانه ایجاد کرده و مایع شفافی را ترشح کند.

نوزادانی که این علائم را دارند ممکن است به دلیل خارش پوست دچار مشکل خواب شوند. نوزادان مبتلا به درماتیت آتوپیک ممکن است در اثر خاراندن دچار عفونت‌های پوستی شوند.

reading - هر آنچه باید در مورد بیماری درماتیت آتوپیک بدانید!

همچنین بخوانید درباره:

علائم در کودکان

علائم در کودکان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • بثورات در چین‌های آرنج، زانو یا هر دو
  • پوسته پوسته شدن در محل بثورات
  • لکه‌های پوستی روشن یا تیره شده
  • پوست ضخیم و چرمی
  • پوست بسیار خشک و پوسته پوسته شده
  • بثورات روی گردن و صورت، به خصوص اطراف چشم

علائم در بزرگسالان

بزرگسالان مبتلا به درماتیت آتوپیک معمولا پوستی بسیار خشک و پوسته پوسته دارند. در یک نظرسنجی در سال 2021 که توسط انجمن اگزما کانادا منتشر شد، 71 درصد از افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک متوسط یا شدید خارش خود را 7 از 10 یا بالاتر ارزیابی کردند. طبق گفته انجمن پوست آمریکا، بزرگسالان در نواحی متفاوتی نسبت به کودکان به درماتیت آتوپیک مبتلا می‌شوند. مناطق آسیب دیده معمولا عبارتند از:

  • پشت زانوها
  • خمیدگی آرنج‌ها
  • پشت گردن
  • صورت
  • بزرگسالان نیز بیشتر احتمال دارد علائم بیماری را در اطراف چشم داشته باشند.

بزرگسالانی که در کودکی به درماتیت آتوپیک مبتلا بوده‌اند ممکن است لکه‌های پوستی، تغییر رنگ یا پوستی ضخیم یا چرمی داشته باشند که به راحتی تحریک می‌شوند. برخی از افرادی که در دوران کودکی مبتلا به این بیماری بوده‌اند ممکن است تا سال‌ها علائمی نداشته باشند اما در بزرگسالی علائم دوباره ظاهر شوند.

علل ایجاد درماتیت آتوپیک چیست؟

علت دقیق ایجاد درماتیت آتوپیک ناشناخته است. درماتیت آتوپیک مسری نیست، بنابراین این بیماری از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. درک اساسی از درماتیت آتوپیک این است که التهاب ناشی از یک واکنش ایمنی نادرست است. این واکنش ایمنی باعث ایجاد سلول‌های التهابی بیش از حد در پوست می‌شود و این باعث ایجاد بسیاری از علائم درماتیت آتوپیک می‌شود.

افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک به دلیل تغییر در پوست، معمولا پوست خشکی دارند. پوست افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک بیشتر در معرض از دست دادن آب و ورود مواد محرک است. همه این‌ها منجر به ایجاد بثورات قرمز و خارش‌دار می‌شود. شعله‌ور شدن درماتیت آتوپیک می‌تواند محرک‌های مختلفی داشته باشد، اما شیوه زندگی رایج و محرک‌های محیطی عبارتند از:

  • دوش یا حمام طولانی و داغ
  • خراشیدن
  • عرق کردن
  • حرارت
  • هوای سرد و خشک
  • صابون‌ها، شوینده‌ها و پاک کننده‌ها
  • پارچه‌های پشمی و مصنوعی
  • محرک‌های فیزیکی (خاک، ماسه، دود)
  • آلرژن‌ها (گرده، شوره، گرد و غبار)
  • تمرین‌های ورزشی دشوار
  • فشار

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به درماتیت آتوپیک هستند؟

بر اساس گزارشات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) در ایالات متحده، تصور می‌شود حدود 7.2 درصد از بزرگسالان و 11.6 درصد از کودکان به اگزما یا آلرژی‌های پوستی مبتلا هستند. این بیماری بر مردم از همه قومیت‌ها تأثیر می‌گذارد، اما داده‌های CDC نشان می دهد که کودکان آفریقایی آمریکایی بالاترین میزان ابتلا را دارند.

تخمین زده می‌شود که 17.8 میلیون نفر مبتلا به بیماری درماتیت آتوپیک هستند که اکثر آن‌ها تشخیص داده نشده‌اند. بر اساس تحقیقات سال 2021، حدود 10 تا 30 درصد از کودکان و 2 تا 10 درصد از بزرگسالان در کشورهای توسعه یافته مبتلا به بیماری درماتیت آتوپیک هستند.

به نظر می‌رسد یک جزء ژنتیکی در درماتیت آتوپیک وجود دارد. بدین معنی که افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک معمولاً یکی از اعضای خانواده خود را دارند که تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته است و تغییرات در ژن فیلاگرین به عنوان یک عامل ابتلا به درماتیت آتوپیک مرتبط است. افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک همچنین بیشتر به سایر بیماری‌های آتوپیک مانند آلرژی یا آسم مبتلا هستند.

عوارض بالقوه درماتیت آتوپیک چیست؟

درماتیت آتوپیک می‌تواند منجر به ترک خوردگی و شکستگی پوست شود که فرد مبتلا را در معرض خطر عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی قرار می‌دهد، به خصوص اگر نواحی آسیب دیده خراش پیدا کنند. برخی از انواع عفونت‌ها، مانند عفونت ویروسی اگزما هرپتیکوم، می‌تواند جدی باشد. علائم این وضعیت عبارتند از:

  • اگزمای دردناک که به سرعت بدتر می‌شود.
  • تاول‌های پر از مایع که می‌ترکند و زخم‌های باز بجا می‌گذارند.
  • احساس تب، لرز یا به طور کلی احساس ناخوشی 

اگر فکر می‌کنید که ممکن است اگزما هرپتیکوم داشته باشید، مهم است که به پزشک مراجعه کنید و دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. برخی از افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک ممکن است اعتماد به نفس پایینی پیدا کنند. اگر خارش شدید باشد، درماتیت آتوپیک می‌تواند منجر به کاهش کیفیت خواب شود که ممکن است تأثیر منفی بر خلق و خو، تمرکز و رفتار فرد مبتلا داشته باشد.

درماتیت آتوپیک چگونه درمان می‌شود؟

هیچ درمانی شناخته شده‌ای برای درماتیت آتوپیک وجود ندارد. یافتن درمان مناسب برای کمک به کاهش خارش و ناراحتی مهم است. کاهش خارش استرس را کاهش می‌دهد و به جلوگیری از خاراندن بیش از حد که می‌تواند منجر به عفونت‌های پوستی شود کمک می‌کند. گزینه‌های درمانی برای کنترل و مدیریت بیماری متفاوت است، از درمان‌های خانگی و تغییرات روتین مراقبت از پوست گرفته تا محصولات مراقبت از پوست بدون نسخه (OTC) و داروهای تجویزی.

درمانهای خانگی

بهترین اقدام پیشگیرانه این است که پوست خود را مرطوب نگه دارید. این کار باعث حفظ رطوبت پوست و سلامت بهتر آن می‌شود. پوست سالم‌تر کمتر ملتهب می‌شود و سد بهتری در برابر آلرژن‌ها و محرک‌ها ایجاد می‌کند.

حمام کردن با آب ولرم و مرطوب کردن روزانه ساده‌ترین راه برای آبرسانی به پوست است. استفاده از نوعی مرطوب کننده به نام نرم کننده در عرض چند دقیقه پس از حمام کردن بسیار مهم است. نرم کننده‌ها یک لایه محافظ روی پوست ایجاد می‌کنند که رطوبت را به دام می اندازد.

درمان‌های بدون نسخه

مسکن‌هایی مانند تیلنول یا ایبوپروفن می‌توانند به فرد مبتلا در مدیریت ناراحتی و التهاب کمک کنند.

آنتی هیستامین‌ها می‌توانند به تسکین خارش کمک کنند و برخی از آنتی هیستامین‌ها حاوی داروهای آرامبخش برای کمک به خواب هستند. برخی از آنتی هیستامین‌های خوراکی که ممکن است برای درمان درماتیت آتوپیک استفاده شوند عبارتند از:

  • ستیریزین
  • کلرفنیرامین
  • دیفن هیدرامین
  • دوکسیلامین
  • فکسوفنادین
  • لوراتادین

کورتیکواستروئیدهای موضعی مانند هیدروکورتیزون می‌توانند به کاهش التهاب و خارش کمک کنند. آن‌ها به اشکال زیر در بازار موجود هستند:

  • ژل
  • کرم
  • لوسیون
  • پماد

برای جلوگیری از عوارض جانبی، مهم است که از دوز ذکر شده در برچسب یا توصیه شده توسط پزشک متخصص بالاتر نروید.

درمان‌های پزشکی

پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدهای قوی‌تری نسبت به داروهای بدون نسخه موجود برای کمک به مدیریت التهاب و خارش تجویز کند. در موارد نادر، پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدهای خوراکی را برای 5 تا 7 روز تجویز کند. این قرص‌ها با عوارض جانبی  بیشتری همراه هستند و به طور کلی از مصرف آن‌ها اجتناب می‌شود.

یک داروی بیولوژیکی تزریقی به نام دوپیلوماب توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان درماتیت آتوپیک تایید شده است که نمی‌توانید با سایر درمان‌های تجویزی آن را مدیریت کنید. این دارو با کاهش آزادسازی مولکول‌های سیگنال دهنده، به نام اینترلوکین، که التهاب را تحریک می‌کند، عمل می‌کند.

همچنین ممکن است پزشک برای مرطوب نگه داشتن پوست و جلوگیری از خارش، باندهای دارویی یا پوشش‌های مرطوب را برای استفاده روی نواحی آسیب‌دیده تجویز کند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

برای دریافت تشخیص اولیه باید به یک پزشک مراقبت‌های اولیه یا یک متخصص پوست مراجعه کنید. یک پزشک می‌تواند به شما در ایجاد یک برنامه درمانی موثر و درک عوامل محرک کمک کند. اگر درماتیت آتوپیک بر زندگی شما تأثیر می‌گذارد، همچنین ایده خوبی است که با یک پزشک صحبت کنید تا در مدیریت بهتر بیماری به شما کمک کند. همچنین در صورت مشاهده علائم عفونت پوستی زیر فوراً به پزشک مراجعه کنید:

  • درد، تورم، حساسیت، یا گرما در اطراف بثورات
  • رگه‌های قرمزی که از بثورات ایجاد می‌شود.
  • ترشح از پوست
  • تب

آیا می‌توان از ابتلا به درماتیت آتوپیک پیشگیری کرد؟

کاملاً مشخص نیست که چرا برخی افراد به درماتیت آتوپیک مبتلا می‌شوند و در حال حاضر هیچ راه شناخته شده‌ای برای جلوگیری از ایجاد آن وجود ندارد. اما مرطوب نگه داشتن پوست و درک آنچه باعث تشدید درماتیت آتوپیک می‌شود می‌تواند به فرد در کاهش علائم کمک کند. محرک‌ها معمولاً شامل استرس و برخی آلرژی‌های غذایی است. آلرژی‌های غذایی رایج عبارتند از:

  • لبنیات
  • تخم مرغ
  • بادام زمینی
  • غذای دریایی
  • سویا

برخی از مواد محرک که با پوست فرد تماس می‌گیرند نیز می‌توانند باعث تشدید علائم شوند. این عوامل تحریک کننده اغلب عبارتند از:

  • پشم
  • دود سیگار
  • گرد و غبار یا ماسه
  • صابون، مواد شوینده، لوازم پاک کننده
  • الیاف مصنوعی

11 فروردین 1401 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

اسکلرودرمی (اسکلروز سیستمیک) چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

اسکلرودرمی یک بیماری غیر معمول است که منجر به ایجاد نواحی سخت و ضخیم پوست و گاهی اوقات مشکلاتی در اندام‌های داخلی و عروق خونی می‌شود.

اسکلرودرمی در اثر حمله سیستم ایمنی به بافت همبند زیر پوست و اطراف اندام‌های داخلی و عروق خونی ایجاد می‌شود. این امر باعث ایجاد اسکار و ضخیم شدن بافت در این نواحی می‌شود. انواع مختلفی از اسکلرودرمی وجود دارد که می‌تواند از نظر شدت متفاوت باشد. برخی از انواع نسبتاً خفیف هستند و ممکن است در نهایت به خودی خود بهبود یابند، در حالی که برخی دیگر می‌توانند منجر به ایجاد مشکلات شدید شده و عامل تهدید کننده زندگی باشند.

هیچ درمانی برای اسکلرودرمی وجود ندارد، اما اکثر افراد مبتلا به این بیماری می‌توانند زندگی کامل و پرباری داشته باشند. علائم اسکلرودرمی معمولاً با طیف وسیعی از شیوه‌های درمانی مختلف قابل کنترل و مدیریت است.

در این مقاله با جزئیات بیشتر به علت ایجاد بیماری اسکلرودرمی،علائم و روش‌های کنترل آن می‌پردازیم.

اسکلرودرمی چیست؟

اسکلرودرمی یا اسکلروز سیستمیک (SS) یک اختلال خود ایمنی است که باعث رشد غیر معمول بافت‌های همبند می‌شود. بافت همبند به بافت‌ها (ارگان‌ها و ماهیچه‌ها) قدرت و شکل می‌دهد. در افراد مبتلا به اسکلرودرمی، بافت‌ها ضخیم و سفت می‌شوند که منجر به تورم و درد می‌شود. همچنین با افزایش تولید کلاژن، باعث تغییر در بافت و ظاهر پوست می‌شود. کلاژن جزء بافت همبند است و با این بیماری سخت می‌شود.

اسکلرودرمی باعث یک پاسخ خود ایمنی می‌شود، یعنی سیستم ایمنی بدن به اشتباه فکر می‌کند که یک بافت سالم بدن یک ماده یا عفونت خارجی است. سپس فیبروز یا بافت اسکار در نتیجه رشد بافت همبند در پاسخ به آسیب یا آسیب درک شده ایجاد می‌شود. علاوه بر این، اسکلرودرمی بافت و ظاهر پوست را به دلیل افزایش تولید کلاژن تغییر می‌دهد. اما این اختلال به تغییرات پوستی محدود نمی‌شود و می‌تواند قسمت‌های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد، ازجمله:

  • رگ‌های خونی
  • ماهیچه‌ها
  • قلب
  • دستگاه گوارش
  • ریه‌ها
  • کلیه‌ها

ویژگی‌های اسکلرودرمی می‌تواند در سایر اختلالات خود ایمنی ظاهر شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، به آن بیماری بافت همبند مخلوط می‌گویند.

اسکلرودرمی معمولاً افراد 30 تا 50 ساله را مبتلا می‌کند اما در همه سنین دیده می‌شود. همچنین، زنان معمولاً بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.

انواع اسکلرودرمی

به طور کلی 2 نوع اصلی اسکلرودرمی وجود دارد:

  • اسکلرودرمی موضعی: فقط روی پوست تأثیر می‌گذارد.
  • اسکلرودرمی سیستمیک: ممکن است بر گردش خون و اندام‌های داخلی و همچنین پوست تأثیر بگذارد.

اسکلرودرمی موضعی

اسکلرودرمی موضعی خفیف‌ترین شکل این بیماری است. اغلب کودکان را مبتلا می‌کند، اما می‌تواند در هر سنی رخ دهد. این نوع فقط بر روی پوست تأثیر می‌گذارد و باعث ایجاد یک یا چند قسمت سخت می‌شود. در این نوع از اسکلرودرمی اندام‌های داخلی تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند.

اینکه دقیقاً پوست چگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرد به نوع اسکلرودرمی موضعی بستگی دارد. دو نوع اسکلرودرمی موضعی وجود دارد که مورفوئا و خطی نامیده می‌شوند.

  • اسکلرودرمی موضعی مورفوئا: این نوع از اسکلرودرمی موضعی ویژگی‌های زیر را دارد:

    • لکه‌های بیضی بی‌رنگ روی پوست
    • می‌تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود.
    • معمولا خارش دارد.
    • لکه‌ها ممکن است بدون مو و براق باشند.
    • ممکن است پس از چند سال بهبود یابد و نیازی به درمان نباشد.
  • اسکلرودرمی موضعی خطی: این نوع از اسکلرودرمی موضعی ویژگی‌های زیر را دارد:

    • پوست ضخیم به صورت خطوطی در امتداد صورت، پوست سر، پاها یا بازوها ایجاد می‌شود.
    • گاهی اوقات استخوان و ماهیچه زیرین را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
    • ممکن است پس از چند سال بهبود یابد، اگرچه می‌تواند باعث مشکلات رشد دائمی مانند کوتاه شدن اندام شود.

اسکلرودرمی سیستمیک

در اسکلرودرمی سیستمیک، اندام‌های داخلی و همچنین پوست می‌توانند تحت تاثیر قرار گیرند. این نوع بیشتر زنان را مبتلا می‌کند و معمولا بین 30 تا 50 سالگی ایجاد می‌شود. کودکان به ندرت تحت تأثیر قرار می‌گیرند. دو نوع اسکلروز سیستمیک وجود دارد که اسکلروز سیستمیک پوستی محدود و اسکلروز سیستمیک منتشر نامیده می‌شوند.

  • اسکلرودرمی سیستمیک پوستی محدود: شکل خفیف‌تری که فقط روی پوست دست‌ها، بازوها، پاها، ساق پا و صورت تأثیر می‌گذارد، اگرچه در نهایت می‌تواند روی ریه‌ها و دستگاه گوارش نیز تأثیر بگذارد. اغلب به عنوان رینود (یک مشکل گردش خون که در آن انگشتان دست و پا در سرما سفید می‌شوند) شروع می‌شود. سایر علائم معمول شامل ضخیم شدن پوست روی دست‌ها، پاها و صورت، لکه‌های قرمز روی پوست، توده‌های سفت زیر پوست، سوزش سر دل و مشکلات بلع (دیسفاژی) است. با گذشت زمان به تدریج بدتر می‌شود، اگرچه عموماً شدت آن کمتر از اسکلروز سیستمیک منتشر است و اغلب با درمان قابل کنترل است.

  • اسکلرودرمی سیستمیک منتشر: این نوع از اسکلرودرمی سیستمیک ویژگی‌های زیر را دارد:

    • بیشتر بر اندام‌های داخلی تأثیر می گذارد.
    • تغییرات پوستی می‌تواند کل بدن را تحت تاثیر قرار دهد.
    • علائم دیگر می‌تواند شامل کاهش وزن، خستگی و درد و سفتی مفاصل باشد.
    • علائم به طور ناگهانی ظاهر می‌شوند و در چند سال اول به سرعت بدتر می‌شوند، اما پس از آن شرایط به طور معمول برطرف می‌شود و ممکن است پوست به تدریج بهبود یابد.
    • در برخی موارد اسکلروز سیستمیک، اندام‌هایی مانند قلب، ریه‌ها یا کلیه‌ها تحت تاثیر قرار می‌گیرند. این می‌تواند باعث طیفی از مشکلات بالقوه جدی شود، مانند تنگی نفس، فشار خون بالا و فشار خون ریوی (فشار خون بالا در ریه).

علل ایجاد اسکلرودرمی چیست؟

به طور معمول، سیستم ایمنی بدن با هر میکروب یا عامل خارجی که بدن را آلوده می‌کند مبارزه می‌کند. سیستم ایمنی بدن به هر عامل ناشناخته در بدن این گونه پاسخ می‌دهد و زمانی که آن عامل یا عفونت از بین رفت آرام می‌گیرد.

تصور می‌شود که اسکلرودرمی به این دلیل رخ می‌دهد که بخشی از سیستم ایمنی بیش از حد فعال شده و از کنترل خارج می‌شود. این منجر به تولید کلاژن بیش از حد سلول‌های بافت همبند می‌شود که باعث ایجاد زخم و ضخیم شدن (فیبروز) بافت می‌شود. معلوم نیست چرا این اتفاق می‌افتد. تصور می‌شود ژن‌های خاصی در این اتفاق دخیل باشند، و داشتن یکی از اعضای خانواده نزدیک که به این بیماری مبتلاست ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد. به طور کلی عوامل زیر را می‌توان در ابتلا به اسکلرودرمی دخیل دانست:

  • ژنتیک: ممکن است ترکیب ژن خاصی فرد را مستعد ابتلا به اسکلرودرمی کند. شواهد حاکی از بروز بیشتر اسکلرودرمی در والدین، خواهران و برادران و فرزندان است.
  • محرک‌های زیست محیطی: قرار گرفتن در معرض برخی از عوامل ممکن است باعث ایجاد اسکلرودرمی شود، از جمله:
    • ویروس‌ها
    • داروها
    • مواد مخدر
    • مواد شیمیایی
  • مشکلات سیستم ایمنی: از آنجایی که اسکلرودرمی یک بیماری خودایمنی است، ممکن است به این دلیل رخ دهد که سیستم ایمنی بدن بافت‌های همبند را از بین می‌برد. تخمین زده می‌شود که 15 تا 25 درصد از افراد مبتلا به اسکلرودرمی به سایر اختلالات بافت همبند نیز مبتلا شوند، مانند:
    • پلی میوزیت
    • درماتومیوزیت
    • روماتیسم مفصلی
    • بیماری شوگرن
    • لوپوس اریتماتوی سیستمیک

این همپوشانی به عنوان سندرم همپوشانی اسکلرودرمی نیز شناخته می‌شود.

علائم ابتلا به اسکلرودرمی چیست؟

علائم و شدت این اختلال از فردی به فرد دیگر بر اساس سیستم‌ها و اندام‌های درگیر متفاوت است.

  • تغییر پوست: در مبتلایان اسکلرودرمی تغییر پوست بسیار متداول است. سخت شدن و سفت شدن پوست یکی از علائم ابتلا به اسکلرودرمی است. لکه‌های پوستی ممکن است بیضی شکل یا یک خط مستقیم باشند که می‌تواند مناطق وسیعی از پوست را بپوشاند. پوست همچنین ممکن است براق به نظر برسد.
  • انگشتان دست و پا: پدیده رینود ناشی از اسکلرودرمی سیستمیک پوستی محدود است. در این شرایط رگ‌های خونی کوچک در انگشتان دست و پا در پاسخ به دمای سرد یا برخی احساسات شروع به منقبض شدن یا کوچک شدن می‌کنند. در نتیجه، انگشتان دست و پا ممکن است دردناک شوند، آبی شوند یا بی‌حس شوند.
  • دستگاه گوارش: اسکلرودرمی بر تمام یا برخی از قسمت‌های دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارد. اگر مری درگیر باشد، ممکن است فرد دچار سوزش سر دل یا مشکل در بلع شود. روده نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. در این صورت ممکن است فرد موارد زیر را تجربه کند:
    • گرفتگی عضلات
    • نفخ
    • اسهال
    • یبوست
  • قلب، ریه‌ها و کلیه‌ها: اسکلرودرمی ممکن است سایر اندام‌ها از جمله قلب، ریه‌ها و کلیه‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. هنگامی که روند بیماری به این نقطه می‌رسد اگر زود هنگام برای درمان اقدام نشود، ممکن است تهدید کننده زندگی شود. بحران کلیوی اسکلرودرمی یک عارضه نادر اما شدید این بیماری است که همچنان یک عامل خطر مهم برای پیشرفت این بیماری و تهدید کننده زندگی فرد مبتلا است. با این حال، یک مطالعه در سال 2016 اشاره کرد که این علائم تنها 2.4 تا 5 درصد از افرادی که به بیماری اسکلرودرمی مبتلا هستند تحت تاثیر قرار می‌دهد.

به طور کلی علائم می‌تواند بسیاری از قسمت‌های بدن فرد را تحت تاثیر قرار دهد. آن‌ها عبارتند از:

  • پوست سفت یا ضخیم شده که براق و صاف به نظر می‌رسد. بیشتر روی دست‌ها و صورت فرد مبتلا دیده می‌شود.
  • پدیده رینود
  • زخم یا اسکار در نوک انگشتان فرد
  • لکه‌های قرمز کوچک روی صورت و سینه
  • لکه‌های سفت و بیضی شکل روی پوست
  • مشکل در بلع
  • مفاصل دردناک یا متورم
  • ضعف عضلانی
  • خشکی چشم یا دهان (سندرم شوگرن)
  • تورم، بیشتر دست‌ها و انگشتان (ادم)
  • تنگی نفس
  • گرفتگی شکم و نفخ
  • سوزش سردل
  • اسهال
  • کاهش وزن بدون علت مشخص
reading - اسکلرودرمی (اسکلروز سیستمیک) چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

همچنین بخوانید درباره:

بیماری اسکلرودرمی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

برای تشخیص بیماری اسکلرودرمی پزشک معاینه فیزیکی انجام می‌دهد و در مورد سابقه سلامتی فرد سوالاتی می‌پرسد. آن‌ها ممکن است آزمایش‌هایی از جمله موارد زیر را برای تشخیص بهتر و دقیق‌تر پیشنهاد دهند:

  • تست‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس و سی تی اسکن
  • آزمایشات خون
  • آزمایشات دستگاه گوارش
  • تست‌های عملکرد ریه
  • آزمایش‌های قلبی مانند EKG و اکوکاردیوگرام

بیماری اسکلرودرمی چگونه درمان می‌شود؟

این بیماری درمان قطعی ندارد، اما روش‌هایی وجود دارد که می‌تواند به کاهش علائم و کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند. درمان معمولاً بر اساس علائم فرد و نیاز به پیشگیری از عوارض متفاوت است. درمان علائم عمومی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • کورتیکواستروئیدها
  • داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند متوترکسات یا سیتوکسان
  • داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)

بسته به علائم فرد، درمان همچنین می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • داروی فشار خون
  • دارو برای کمک به تنفس
  • فیزیوتراپی یا کاردرمانی
  • مراقبت‌های منظم از دندان برای جلوگیری از آسیب به دهان و دندان

درمان پدیده رینود ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • پماد نیتروگلیسیرین 2 درصد به عنوان یک درمان موضعی
  • مسدود کننده‌های کانال کلسیم، مانند نیفدیپین

همچنین فرد مبتلا به اسکلرودرمی با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی خود می‌توانند بیماری را کنترل کنند تا سالم بمانند، مانند اجتناب از سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، و اجتناب از غذاهایی که باعث سوزش سر دل می‌شوند.

reading - اسکلرودرمی (اسکلروز سیستمیک) چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

همچنین بخوانید درباره:

24 اسفند 1400 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

بیماری رینود چیست و چگونه می‌توان آن را درمان کرد؟

رینود (Raynaud) بیماری است که باعث می‌شود برخی از نواحی بدن مانند انگشتان دست و پا در پاسخ به دمای سرد یا استرس احساس بی‌حسی و سردی کنند. در بیماری رینود، شریان‌های کوچک‌تری که خون را به پوست می‌رسانند، باریک می‌شوند و جریان خون به مناطق آسیب‌دیده را محدود می‌کنند (وازواسپاسم).

زنان بیشتر از مردان به بیماری رینود مبتلا می‌شوند که به عنوان پدیده یا سندرم رینود نیز شناخته می‌شود. به نظر می‌رسد در افرادی که در آب و هوای سردتر زندگی می‌کنند شایع‌تر است.

درمان بیماری رینود بستگی به شدت آن دارد. برای اکثر مردم، بیماری رینود ناتوان کننده نیست، اما می‌تواند کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

در این مقاله به علت ایجاد بیماری رینود، علائم و روش‌های درمانی آن می‌پردازیم.

بیماری رینود چیست؟

بیماری رینود زمانی است که رگ‌های خونی انگشتان دست و پا به طور موقت نسبت به دمای پایین یا استرس بیش از حد واکنش نشان می‌دهند. برای اکثر مردم، این یک مشکل جدی سلامتی نیست. اما برای برخی، کاهش جریان خون می‌تواند باعث آسیب شود.

پدیده رینود زمانی ایجاد می‌شود که وقتی فردی در معرض هوای سرد یا استرس قرار می‌گیرد، جریان خون به انگشتان دست و پا کاهش می‌یابد. رنگ انگشتان دست یا پا معمولاً به رنگ‌هایی از جمله سفید، آبی و قرمز تغییر رنگ می‌دهند. این می‌تواند با احساس «سوزن و سوزن» (بی حسی) یا ناراحتی همراه باشد. این علائم به طور متناوب رخ می‌دهند، و به عنوان “اپیزود” یا “حمله” شناخته می‌شوند، و تمایل دارند خود به خود برطرف شوند.

علائم بیماری رینود چیست؟

علائم و نشانه‌های بیماری رینود عبارتند از:

  • سردی انگشتان دست یا پا
  • تغییر رنگ در پوست در پاسخ به سرما یا استرس
  • احساس بی‌حسی، گزگز یا درد گزنده هنگام گرم شدن یا کاهش استرس

در طول حمله رینود، نواحی آسیب دیده پوست معمولاً ابتدا سفید می‌شوند. سپس اغلب آبی می‌شوند و احساس سردی و بی‌حسی می‌کنند. با گرم شدن و بهبود گردش خون، نواحی آسیب دیده ممکن است قرمز، ضربان‌دار، گزگز یا متورم شوند. اگرچه رینود بیشتر انگشتان دست و پا را درگیر می‌کند، اما می‌تواند سایر نواحی بدن مانند بینی، لب‌ها، گوش‌ها و حتی نوک سینه‌ها را نیز درگیر کند. پس از گرم کردن، بازگشت جریان خون طبیعی به ناحیه می‌تواند 15 دقیقه طول بکشد.

انواع بیماری رینود

این بیماری به نام پزشک فرانسوی که برای اولین بار آن را در سال 1862 شناسایی کرد، نامگذاری شده است. اما ممکن است آن را با نام‌های زیادی بشنوید. مهم است که بدانیم دو نوع پدیده رینود وجود دارد که به آن‌ها «اولیه» و «ثانویه» می‌گویند.

رینود اولیه (بیماری رینود)

این نوع از بیماری رینود بدون هیچ گونه بیماری زمینه‌ای دیگری در پشت آن رخ می‌دهد. علائم اغلب خفیف است. رینود اولیه معمولاً زنان زیر 30 سال (معمولاً در سال‌های نوجوانی یا اوایل دهه بیست) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در حالی که علائم می‌تواند ناراحت کننده باشد، هیچ خطری برای آسیب به بدن وجود ندارد. رینود اولیه در بیمارانی رخ می‌دهد که بیماری روماتیسمی دیگری ندارند.

رینود ثانویه (سندرم رینود، پدیده رینود)

ناشی از یک بیماری دیگر است. این اغلب وضعیتی است که به بافت‌های همبند بدن حمله می‌کند، مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید. کمتر رایج است، اما احتمال اینکه باعث مشکلات جدی سلامتی شود بیشتر است. این می‌تواند مواردی مانند زخم‌های پوستی و قانقاریا را شامل شود. این‌ها زمانی اتفاق می‌افتند که سلول‌ها و بافت‌های انگشتان پا و انگشتان دست به دلیل کمبود خون می‌میرند. در واقع رینود ثانویه نسبت به شرایط دیگر “ثانویه” است. این شرایط متعدد هستند و می‌توانند شامل چندین بیماری خودایمنی باشند. شایع‌ترین بیماری‌های روماتیسمی مرتبط با رینود شامل اسکلرودرمی و لوپوس است، اما می‌تواند شامل بیماری‌هایی مانند آرتریت روماتوئید، میوزیت، اختلال عملکرد تیروئید و سندرم شوگرن باشد. اغلب، شروع رینود ثانویه در مراحل بعدی زندگی است، معمولاً بعد از 30 سالگی.

reading - بیماری رینود چیست و چگونه می‌توان آن را درمان کرد؟

همچنین بخوانید درباره:

علل ایجاد بیماری رینود چیست؟

علل ایجاد این بیماری در هریک از دو نوع آن متفاوت است.

علل ایجاد رینود اولیه

وقتی هوا سرد است، بدن سعی می‌کند گرما را حفظ کند. یکی از راه‌های انجام این کار، کند کردن جریان خون به دورترین نواحی از قلب یعنی دست‌ها و پاهاست. برای انجام این کار، شبکه شریان‌های کوچکی که خون را به آن نقاط می‌رسانند باریک‌تر می‌شود و آن‌ها را از پوست دور می‌کند. این واکنش وازوموتور نامیده می شود.

در افراد مبتلا به رینود اولیه، این شریان‌ها بیش از حد طبیعی و سریعتر از حد معمول منقبض می‌شوند. که می‌تواند باعث بی‌حس شدن انگشتان دست و پا و تغییر رنگ آن‌ها به سفید یا آبی شود. این معمولاً حدود 15 دقیقه طول می‌کشد. هنگامی که رگ‌ها شل می‌شوند و بدن دوباره گرم می‌شود، انگشتان احساس گزگز می‌کنند و قبل از بازگشت به حالت عادی قرمز می‌شوند. ممکن است تغییراتی در ژن‌هایی وجود داشته باشد که پاسخ را کنترل می‌کنند، اما پزشکان ارتباطی بین این و رینود پیدا نکرده‌اند.

علل ایجاد رینود ثانویه

رینود ثانویه نیز به همین صورت عمل می‌کند، اما فرد آن را در نتیجه یک بیماری دیگر دریافت می‌کند. شرایطی که احتمال ابتلای فرد به رینود ثانویه را افزایش می‌دهد عبارتند از:

  • بیماری‌های بافت همبند: اگر فردی به اسکلرودرمی مبتلا باشد، که یک بیماری نادری است که باعث سفت شدن پوست و ایجاد زخم می‌شود، احتمالاً به رینود مبتلا خواهد شد. لوپوس، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن نیز احتمال آن را افزایش می‌دهند.
  • بیماری‌های شریان: این شامل آترواسکلروز یا تجمع پلاک در رگ‌های خونی است که قلب را تغذیه می‌کند. بیماری بورگر، که باعث التهاب در رگ‌های خونی دست و پا می‌شود. و فشار خون ریوی اولیه، نوعی فشار خون بالا که بر شریان‌های ریه تأثیر می‌گذارد.
  • سندرم تونل کارپال: فشار روی یک عصب اصلی به دست می‌تواند باعث بی‌حسی، درد شود و فرد را نسبت به سرما حساس‌تر کند.
  • حرکت یا لرزش تکرارشونده: هر حرکتی که بارها و بارها به طور متناوب تکرار شود، مانند تایپ کردن یا نواختن پیانو، می‌تواند باعث آسیب ناشی از حرکت یا لرزش متناوب بیش از حد شود. استفاده از ابزارهایی که ارتعاش می‌کنند، مانند چکش‌ها، نیز همین‌طور است.
  • سیگار کشیدن: رگ‌های خونی را باریک می‌کند.
  • صدمات: این شامل آسیب به دست‌ها یا پاها در اثر شکستگی، جراحی یا سرمازدگی است.
  • داروهای خاص: این‌ها شامل درمان‌های فشار خون بالا مانند مسدود کننده‌های بتا است. داروهای میگرن با ارگوتامین یا سوماتریپتان؛ داروهای ADHD؛ برخی از انواع شیمی درمانی؛ و داروهایی که عروق خونی را باریک می‌کنند، مانند داروهای سرماخوردگی بدون نسخه.

چه عواملی احتمال ابتلا به بیماری رینود را افزایش می‌دهند؟

از هر 10 نفر یک نفر ممکن است به نوعی رینود مبتلا باشد. اکثر آن‌ها رینود اولیه دارند. حدود یک نفر از هر 100 نفر یا کمتر، رینود ثانویه خواهد داشت.

  • زنان تا 9 برابر بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌شوند.
  • افراد در هر سنی می‌توانند به رینود اولیه مبتلا شوند، اما معمولا در سنین 15 تا 30 سالگی ظاهر می‌شود.
  • افراد مبتلا به رینود ثانویه پس از 35 سالگی به آن مبتلا می‌شوند.
  • افراد مبتلا به بیماری‌هایی مانند آرتریت روماتوئید، اسکلرودرمی و لوپوس بیشتر در معرض ابتلا به رینود ثانویه هستند.
  • افرادی که از برخی داروها برای درمان سرطان، میگرن یا فشار خون بالا استفاده می‌کنند ممکن است بیشتر به رینود مبتلا شوند.
  • همچنین، افرادی که سندرم تونل کارپال دارند یا از ابزارهای ارتعاشی مانند چکش جک استفاده می‌کنند، ممکن است بیشتر به رینود مبتلا شوند.

بیماری رینود چگونه تشخیص داده می‌شود؟

اگر پزشک فکر کند که رینود دارید، در مورد علائم سؤالاتی می‌پرسد و به انگشتان دست و پا نگاه می‌کند. آن‌ها همچنین ممکن است از یک ذره بین مخصوص به نام درموسکوپ برای بررسی رگ‌های خونی اطراف ناخن استفاده کنند تا ببینند آیا آن‌ها بزرگتر از حد طبیعی هستند یا شکل عجیبی دارند. اگر پزشک فکر کند که بیماری ناشی از یک مشکل سلامتی دیگر است، ممکن است مقداری از خون را برای آزمایش در آزمایشگاه بگیرد. این به آن‌ها امکان می‌دهد علائم یک اختلال خود ایمنی مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید را بررسی کنند.

روش‌های درمان‌ بیماری رینود چیست؟

اهداف درمان شامل پیشگیری از حملات یا محدود کردن آن‌ها در صورت وقوع خواهد بود. این معمولاً به معنای گرم و خشک نگه داشتن دست‌ها و پاها، کنترل استرس و ورزش منظم است.

دارو

ممکن است پزشک از فرد مبتلا بخواهد از مصرف برخی داروها، از جمله داروهای سرماخوردگی بدون نسخه که حاوی سودوافدرین هستند، خودداری کند. آن‌ها می‌توانند با باریک شدن رگ‌های خونی علائم را بدتر کنند.

اگر رینود ثانویه دارید، پزشک ممکن است داروهایی برای کنترل فشار خون و شل کردن عروق خونی تجویز کند. اگر در نتیجه پوستتان زخم می‌شود، ممکن است لازم باشد از کرم حاوی یکی از این داروها استفاده کنید. آن‌ها عبارتند از:

  • مسدود کننده‌های کانال کلسیم به عنوان مثال می‌توان به نیفدیپین (Afeditab CR، Procardia)، آملودیپین (Norvasc)، فلودیپین، و isradipine اشاره کرد.
  • وازودیلاتورها این داروها شامل داروی فشار خون لوزارتان (کوزار)، داروی اختلال نعوظ سیلدنافیل (ویاگرا، رواتیو)، فلوکستین ضد افسردگی (پروزاک، سارافم) و دسته‌ای از داروها به نام پروستاگلاندین‌ها هستند. سایر موارد شامل یک کرم نیتروگلیسیرین است که می‌توانید روی انگشتان خود بگذارید تا به بهبود زخم کمک کند.

عمل جراحي

اگر وضعیت فرد پس از این مراحل بهبود نیافت و در معرض خطر مشکلات شدید مانند از دست دادن بخش‌هایی از انگشتان دست یا پا قرار بگیرد، پزشک ممکن است جراحی را در نظر بگیرد. این روش‌ها شامل بریدن اعصاب رگ‌های خونی پوست برای محدود کردن باز و بسته شدن آن‌ها است. پزشک همچنین ممکن است داروهایی را به دست یا پاهای فرد تزریق کند تا آن اعصاب را مسدود کند.

درمان خانگی رینود

این مراحل همچنین می‌تواند به فرد در کنترل وضعیت خود کمک کند:

  • از دود سیگار دوری کنید: سیگار نکشید و از دود دست دوم نیز دوری کنید. این می‌تواند باعث انقباض رگ‌های خونی شود که دمای پوست را کاهش می‌دهد.
  • ورزش: گردش خون شما را تقویت می‌کند. اگر به رینود ثانویه مبتلا هستید، قبل از اینکه در هوای سرد یک تمرین در فضای باز انجام دهید، با پزشک خود مشورت کنید.
  • استرس را مدیریت کنید: تحت کنترل نگه داشتن آن می‌تواند به کاهش تعداد حملات کمک کند.
  • در سرما بیشتر لباس بپوشید: چند لایه، دستکش و جوراب ضخیم و گرم بپوشید. گرم کننده‌های شیمیایی برای جیب، دستکش و جوراب خود بخرید.
  • از مصرف برخی داروها پرهیز کنید: داروهای ضداحتقان با فنیل افرین، قرص‌های لاغری، داروهای میگرن با ارگوتامین، داروهای گیاهی با افدرا و داروی فشار خون کلونیدین (کاتاپرس) همگی می توانند رگ‌های خونی شما را باریک کنند.

19 اسفند 1400 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

علت بوی بد ناف چیست؟!

اگر اخیراً متوجه بوی بد ناف خود شده‌اید، احتمالاً مشتاق هستید که در اسرع وقت آن را درمان کنید. ناف قسمتی روی بدن است که قبل از تولد بند ناف به آن متصل بوده است. ناف به دلیل شکل و چین‌های ریز پوستی می‌تواند آلودگی، عرق و باکتری‌ها را در خود جمع کند. در واقع، ناف متوسط حاوی حدود 67 نوع باکتری است. این تجمع می‌تواند منجر به بوی بد و حتی عفونت شود.

ناف ممکن است به دلیل نیاز به بهداشت یا عفونت ناشی از باکتری یا قارچ بو بدهد. ناف نیز یکی از اعضای بدن است که معمولاً هنگام شستشو فراموش می‎شود.

در این مقاله دلایل احتمالی بوی بد ناف و نحوه درمان آن‌ها توضیح داده می‌‌شود.

بوی بد ناف

ناف تقریباً در نقطه دوری از بینی قرار دارد. اما اگر متوجه بوی ناخوشایندی شدید که از آن منطقه می‌آید، ممکن است تعجب کنید که چه خبر است. ساده‌ترین توضیح برای بوی ناف، بهداشت است. در این ناحیه توخالی، جایی که بند ناف شما را در دوران بارداری به والدینتان متصل کرده است، اگر شما آن را تمیز نگه ندارید، تورفتگی کوچک ناف احتمالاً محل تجمع موارد زیر خواهد شد:

  • خاک
  • عرق
  • باکتری‌ها
  • سایر میکروب‌ها

گاهی اوقات بوی بد ناف می‌تواند نشانه یک بیماری باشد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد، مانند عفونت یا کیست. به دنبال علائم دیگری باشید که همراه با این شرایط هستند، از جمله:

  • ترشحات سفید، زرد یا سبز
  • تورم و قرمزی یا تغییر رنگ
  • خارش
  • درد
  • یک دلمه در اطراف ناف
  • تب
  • یک توده در شکم

علل بوی بد ناف چیست؟

دلایل بوی بد ناف می‌تواند از بهداشت نامناسب تا عفونت متغیر باشد.

بهداشت نامناسب

ناف اکوسیستم کوچک خود را دارد. یک بررسی تحقیقاتی در سال 2012 نشان داد که ناف ممکن است مامن 67 نوع باکتری باشد. قارچ‌ها و سایر میکروب‌ها نیز می‌توانند در ناحیه ناف به دام بیفتند. میکروب‌ها با موادی در ناف به دام می‌افتند، مانند:

  • چربی
  • پوست مرده
  • خاک
  • عرق

سپس میکروب‌ها و باکتری‌ها تکثیر می‌شوند. آن‌ها بوی بدی ایجاد می‌کنند، همانطور که وقتی عرق می‌کنیم زیر بغل بو می‌گیرد. هرچه ناف عمیق‌تر باشد، آلودگی و میکروب بیشتری در داخل آن جمع می‌شود. خبر خوب این است که اگر علت بوی بد موارد گفته شده باشد با برخی عادات بهداشتی خوب می‌توان بو را از بین برد.

عفونت

کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans) نام نوعی مخمر است که باعث ایجاد عفونت می‌شود. این مخمر دوست دارد در محیط‌های زیر رشد کند:

  • تاریک
  • گرم
  • مرطوب

کشاله ران و زیر بغل نمونه‌هایی از محیط‌های بالا هستند. ناف همچنین زیستگاه مناسبی را برای این موجودات کوچک فراهم می‌کند، به خصوص اگر آن تمیز نگه داشته نشود.

یک مطالعه در سال 2014 نشان داد که احتمال ابتلا به عفونت‌ها (مانند نوعی که اگر ناف خود را تمیز نگه ندارید)، از جمله عفونت‌های قارچی، در صورت ابتلا به دیابت، بیشتر است. دیابت نوعی بیماری است که با هیپرگلیسمی یا سطح قند خون بالاتر از حد طبیعی همراه است. این هیپرگلیسمی توانایی سیستم ایمنی را برای مبارزه با عفونت‌ها کاهش می‌دهد.

جراحی به تازگی انجام شده روی شکم، مانند جراحی برای رفع فتق ناف، همچنین می‌تواند خطر عفونت در ناحیه ناف را افزایش دهد.

سوراخ کردن و پیرسینگ ناف نیز می‌تواند عفونت ایجاد کند. هر زمان که پیرسینگ ناف انجام دهید و آن را سوراخ کنید، باکتری‌ها می‌توانند داخل آن نفوذ کنند. در اینجا چند نکته برای مدیریت پیرسینگ ناف با عفونت وجود دارد. اگر دچار عفونت پوستی شوید، ممکن است شاهد نشت چرک از ناف خود باشید. گاهی اوقات چرک بو می‌دهد. علائم دیگر شامل نه تنها درد، بلکه قرمزی یا تغییر رنگ و تورم در ناحیه است. هر گونه علائم عفونت باید توسط پزشک بررسی شود، از جمله:

  • چرک
  • قرمزی یا تغییر رنگ
  • تب

کیست‌های اپیدرموئید و پیلار

کیست اپیدرموئید برآمدگی است که از لایه بالایی پوست شروع می‌شود و کیست پیلار در نزدیکی فولیکول مو شروع می‌شود. هر دو کیست حاوی سلول‌های داخل یک غشاء هستند. آن‌ها ماده غلیظی از کراتین تولید و ترشح می‌کنند. اگر یکی از کیست‌ها بزرگ شود و بترکد، ترشحاتی با ویژگی‌های زیر از آن خارج می‌شود:

  • زیاد
  • رنگ زرد
  • بدبو

همچنین ممکن است این کیست‌ها دچار عفونت شوند. پزشک می‌تواند این نوع کیست‌ها را تشخیص داده و درمان کند.

کیست‌های چربی

کیست‌های اپیدرموئید و کیست‌های پیلار گاهی به اشتباه به عنوان کیست‌های چربی شناخته می‌شوند. با این حال، کیست‌های چربی بسیار کمتر از کیست های اپیدرموئید و کیست‌های پیلار شایع هستند. کیست‌های چربی از غدد چربی منشا می‌گیرند. این غدد به طور معمول سبوم را تولید می‌کنند، یک مخلوط مومی و روغنی لیپید، برای روان کنندگی و محافظت پوست. کیست‌های چربی با سبوم پر می‌شوند و می‌توانند عفونت ایجاد کنند. اگر بیماری کیست سباسه دارید، بسته به نیاز شما و رویکردهای پزشکتان، درمان‌های مختلفی در دسترس است.

چه زمانی نیاز است به پزشک مراجعه کنیم؟

برای شرایط بهداشتی لازم نیست به پزشک مراجعه کنید. هنگامی که ناف خود را تمیز می‌کنید، بوی آن بهتر می‌شود. با این حال، اگر متوجه ترشح از ناف خود شدید، به پزشک مراجعه کنید، چرا که این می‌تواند نشانه عفونت باشد. همچنین در صورت داشتن سایر علائم عفونت به پزشک مراجعه کنید، این علائم عبارتند از:

  • تب
  • قرمزی یا تغییر رنگ
  • ورم
  • درد در شکم
  • درد هنگام ادرار کردن

پزشک ناف شما را معاینه می‌کند و ممکن است از ترشحات نمونه‌ای بگیرد. نمونه به آزمایشگاه فرستاده می‌شود، جایی که یک تکنسین آن را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند یا آزمایش‌های نمونه دیگری را انجام می دهد تا ببیند چه اجزایی در ترشحات وجود دارد.

درمان بوی بد ناف

درمان به علت بو بستگی دارد.

درمان برای عفونت

اگر دچار عفونت شدید، ناف خود را تمیز و خشک نگه دارید. همچنین از پوشیدن لباس‌های تنگ خودداری کنید. عرق و کثیفی می‌تواند زیر لباس‌هایی که به پوست می‌چسبد جمع شود.

بسته به اینکه کدام نوع میکروب باعث عفونت شده است، پزشک ممکن است استفاده از کرم ضد قارچ یا آنتی بیوتیک را توصیه کند. آن‌ها همچنین ممکن است به جای کرم، آنتی بیوتیک‌های خوراکی تجویز کنند.

اگر ناحیه‌ای از پوست در نزدیکی پیرسینگ دچار عفونت شد، مراحل زیر را دنبال کنید:

  • جواهرات را بردارید.
  • یک تکه پنبه را در مخلوطی از صابون ضد میکروبی و آب گرم خیس کنید و ناف خود را به آرامی با آن بشویید. سعی کنید منطقه را همیشه تمیز و خشک نگه دارید.
  • از پوشیدن لباس‌های تنگ خودداری کنید زیرا می‌تواند ناحیه آسیب دیده را تحریک کند.
  • اگر این روش‌ها مؤثر نبودند، ممکن است لازم باشد به پزشک مراجعه کنید.

درمان برای کیست

شما مجبور نیستید کیست سطحی پوست را درمان کنید مگر اینکه شما را آزار دهد یا عفونت ایجاد کند. یک متخصص پوست می‌تواند با یکی از روش‌های زیر شما را از شر کیست خلاص کند:

  • تزریق دارو
  • تخلیه آن
  • برداشتن کل کیست

چگونه ناف خود را تمیز کنیم؟

ساده‌ترین راه برای جلوگیری از تجمع باکتری‌ها و کثیفی‌ها در ناف این است که هر روز آن را تمیز کنید. اما چگونه این کار را انجام دهیم؟! دستورالعمل زیر را برای تمیز کردن ناف دنبال کنید:

  • هنگامی که زیر دوش هستید، کمی صابون آنتی باکتریال را روی یک پارچه شستشو قرار دهید.
  • با استفاده از انگشت اشاره خود در زیر دستمال، داخل ناف خود را به آرامی بشویید.
  • پس از بیرون آمدن از حمام، ناف خود را خشک کنید.
  • پس از آن، از کرم یا لوسیون زیاد در داخل یا اطراف ناف خود استفاده نکنید. آن‌ها می‌توانند محیطی را ایجاد کنند که قارچ‌ها و باکتری‌ها راحت‌تر رشد کنند.
reading - علت بوی بد ناف چیست؟!

همچنین بخوانید درباره:

16 اسفند 1400 توسط مدیر سایت 0 دیدگاه

هیدرادنیت چرکی (HS) چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

هیدرادنیت چرکی (HS) یک بیماری پوستی دردناک و طولانی مدت است که باعث ایجاد آبسه و زخم روی پوست می‌شود. علت دقیق هیدرادنیت چرکی ناشناخته است، اما در نزدیکی فولیکول‌های مو، جایی که غدد عرق وجود دارد، معمولا در اطراف کشاله ران، ناحیه تناسلی، سینه‌ها و زیر بغل، رخ می‌دهد.

به دلایل ناشناخته، زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا هستند. تصور می‌شود این بیماری از هر 100 نفر 1 نفر را تحت تاثیر قرار دهد.

در ادامه به علائم، علت ایجاد و روش‌های درمان این بیماری می‌پردازیم.

هیدرادنیت چرکی چیست؟

هیدرادنیت چرکی وضعیتی است که باعث ایجاد برجستگی‌های دردناک زیر پوست در ناحیه‌ای که ریشه‌های مو وجود دارد و در نزدیکی برخی از غدد عرق می‌شود. هیدرادنیت چرکی همچنین به عنوان آکنه معکوس نیز شناخته می‌شود. برجستگی‌ها می‌توانند عفونی شوند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، حفره‌هایی در زیر پوست ایجاد می‌شوند و با چرک پر می‌شوند. هنگامی که این برجستگی‌های چرک دار باز می‌شوند بوی بدی می‌دهند. آنها همچنین می‌توانند اسکار باقی بگذارند.

هیچ درمانی برای HS وجود ندارد، اما درمان‌ها و تغییرات سبک زندگی می‌تواند باعث تسکین و کاهش شعله‌ور شدن آن شود. از آنجایی که این وضعیت مدت زیادی طول می‌کشد، می‌تواند ناامید کننده باشد و عوارض روحی و روانی بر فرد وارد کند.

علل ایجاد هیدرادنیت چرکی چیست؟

علت دقیق ایجاد هیدرادنیت چرکی ناشناخته است، اما توده‌ها در نتیجه مسدود شدن فولیکول‌های مو ایجاد می‌شوند.

سیگار کشیدن و چاقی هر دو به شدت با هیدرادنیت چرکی مرتبط هستند و اگر چاق هستید و یا سیگار می‌کشید بیشتر مستعد ابتلا به هیدرادنیت چرکی هستید و این موارد علائم را بدتر می‌کند.

هیدرادنیت چرکی معمولاً در دوران بلوغ شروع می‌شود، اما در هر سنی ممکن است رخ دهد. این بیماری قبل از بلوغ و بعد از یائسگی کمتر شایع است، که ممکن است نشان دهد که هورمون‌های جنسی در آن نقش دارند. بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری آکنه و رشد بیش از حد مو (هیرسوتیسم) نیز دارند.

در موارد نادر، هیدرادنیت چرکی ممکن است با بیماری کرون مرتبط باشد، به خصوص اگر در اطراف ناحیه کشاله ران و پوست نزدیک مقعد ایجاد شود. بیماری کرون یک بیماری طولانی مدت است که باعث می‌شود پوشش داخلی دستگاه گوارش ملتهب شود.

هیچ فردی به علت عدم شستشوی کافی یا استفاده از دئودورانت‌ها یا پودرها، یا به دلیل اصلاح زیر بغل به هیدرادنیت چرکی، دچار نمی‌شود. همچنین این بیماری مسری نیست.

علائم هیدرادنیت چرکی چیست؟

علائم هیدرادنیت چرکی از خفیف تا شدید متغیر است. هیدرادنیت چرکی باعث ایجاد مخلوطی از توده‌های جوش مانند، جوش‌های سرسیاه، کیست‌ها، جای زخم و کانال‌هایی در پوست می‌شود که چرک را ترشح می‌کنند. این بیماری معمولاً با یک توده سفت به اندازه نخود شروع می‌شود که در یک مکان ایجاد می‌شود. این یا ناپدید می‌شود یا بعد از چند ساعت یا چند روز توده چرکی پاره می‌شود. سپس توده‌های جدید اغلب در ناحیه‌ای نزدیک ایجاد می‌شوند. اگر این موارد با دارو کنترل نشوند، ممکن است توده‌های بزرگ‌تری ایجاد و پخش شوند. کانال‌های باریکی به نام مجرای سینوسی نیز در زیر پوست ایجاد می‌شوند که روی سطح آن می‌شکنند و چرک را از بین می‌برند. هیدرادنیت چرکی می‌تواند بسیار دردناک باشد. توده‌ها اغلب در نواحی زیر روی پوست ایجاد می‌شوند:

  • اطراف کشاله ران و اندام تناسلی
  • در زیر بغل
  • در پایین و اطراف مقعد
  • زیر سینه‌ها

آبسه‌ها همچنین ممکن است به پشت گردن، بند کمر و قسمت داخلی ران گسترش یابد. سایر نواحی جدا شده‌ای که ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند عبارتند از: جلو یا پشت پاها، پهلوها، ناحیه پشت و صورت. برخی از توده‌ها ممکن است با باکتری عفونی شوند و باعث عفونت ثانویه شوند که باید با آنتی بیوتیک درمان شوند. بسیاری از افراد مبتلا به هیدرادنیت چرکی نیز دچار سینوس پیلونیدال می‌شوند که در این شرایط یک سوراخ کوچک یا “تونل” در پوست ایجاد می‌شود.

هیدرادنیت چرکی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ آزمایش قطعی برای کمک به تشخیص هیدرادنیت چرکی وجود ندارد. پزشک عمومی نواحی آسیب دیده پوست را بررسی می‌کند و ممکن است از ناحیه عفونی سواب بگیرد. این می‌تواند برای تشخیص مفید باشد زیرا این بیماری معمولاً با وجود باکتری‌هایی که باعث عفونت‌های پوستی می‌شوند مرتبط نیست. هیدرادنیت چرکی ممکن است با آکنه یا موهای رشد کرده اشتباه گرفته شوند.

هیدرادنیت چرکی چگونه درمان می‌شود؟

هیدرادنیت چرکی یک بیماری مادام العمر و عود کننده است که اغلب به سختی قابل کنترل است. تشخیص این بیماری در مراحل اولیه برای جلوگیری از بدتر شدن آن بسیار مهم است. در مراحل اولیه ممکن است با دارو کنترل شود. در موارد شدید یا مداوم ممکن است نیاز به جراحی باشد. برخی از روش‌هایی که می‌توان بیماری را کنترل کرد عبارتند از:

آنتی بیوتیک‌ها

اگر توده‌هایی دارید که به خصوص دردناک و ملتهب هستند و چرک ترشح می‌کنند، ممکن است یک دوره 1 یا 2 هفته‌ای آنتی بیوتیک برای شما تجویز شود، زیرا ممکن است عفونت داشته باشید. با این حال، در هیدرادنیت چرکی، عفونت باکتریایی ثانویه چندان رایج نیست، بنابراین باید یک سواب از ناحیه آسیب دیده گرفته شود. اگر عفونت باکتریایی وجود نداشته باشد، ممکن است از دوزهای پایین آنتی بیوتیک برای جلوگیری از التهاب استفاده شود. این دوره طولانی‌تر آنتی‌بیوتیک حداقل 3 ماه طول می‌کشد تا تعداد توده‌های ایجاد شده کاهش یابد. ممکن است آنتی بیوتیک به صورت کرم (محلی) یا قرص، کپسول یا مایع به شما داده شود. انواع آنتی بیوتیک‌ها می‌تواند شامل اریترومایسین، لیمسایکلین، داکسی سایکلین و تتراسایکلین باشد. در موارد شدید هیدرادنیت چرکی، ترکیبی از کلیندامایسین و ریفامپیسین می‌تواند مؤثر باشد، اما این آنتی بیوتیک‌ها معمولاً توسط متخصصین پوست و نه پزشکان عمومی تجویز می‌شوند.

ضد عفونی کننده‌ها

شستشوی ناحیه با ضد عفونی کننده‌ها، مانند کلرهگزیدین 4 درصد، که روزانه در مناطق آسیب دیده اعمال می‌شود، اغلب در کنار سایر درمان‌ها تجویز می‌شود.

رتینوئیدها

رتینوئیدها، مانند ایزوترتینوئین و آسیترتین، داروهای مبتنی بر ویتامین A هستند. آن‌ها به اندازه درمان آکنه برای درمان هیدرادنیت چرکی موثر نیستند، اما ممکن است به برخی افراد کمک کنند. رتینوئیدها همیشه توسط متخصصین پوست تجویز می‌شوند. آن‌ها باید با احتیاط مصرف شوند و در دوران بارداری نمی‌توانند مصرف شوند.

داروهای ضد بارداری

اگر هیدرادنیت چرکی قبل از پریود تشدید شود، ممکن است از مصرف قرص‌های ضد بارداری ترکیبی سود ببرید.

درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی (اینفلیکسیماب و آدالیموماب)

در موارد شدید هیدرادنیت چرکی، درمان‌هایی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند، مانند آدالیموماب می‌تواند مفید باشد. با این حال، خطراتی در ارتباط با سرکوب سیستم ایمنی وجود دارد، بنابراین معمولاً فقط در صورتی که سایر درمان‌ها مؤثر نباشند، درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی توسط متخصص پوست تجویز می‌شوند. اینفلیکسیماب و آدالیموماب درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند که با تزریق در فواصل منظم چه در خانه و چه در بیمارستان انجام می‌شوند.

استروئیدها

به ندرت ممکن است برای کاهش التهاب شدید پوست، استروئیدهایی مانند پردنیزولون تجویز شود. استروئیدها را می‌توان به صورت قرص مصرف کرد یا ممکن است مستقیماً به پوست آسیب دیده تزریق شوند. عوارض جانبی احتمالی استروئیدها شامل افزایش وزن، بد خوابی و نوسانات خلقی است.

عمل جراحي

در مواردی که هیدرادنیت چرکی با دارو قابل کنترل نباشد، ممکن است جراحی در نظر گرفته شود.

توصیه‌هایی برای افراد مبتلا به هیدرادنیت چرکی

رعایت نکات زیر به شیوع کمتر و کندتر هیدرادنیت چرکی کمک می‌کند:

  • کاهش وزن اضافی: این می‌تواند علائم و شیوع بیماری را با مالش کمتر پوست به هم کاهش دهد.
  • سیگار کشیدن را ترک کنید: این نه تنها خطر ابتلا به سرطان و بیماری قلبی را کاهش می‌دهد، بلکه می‌تواند احتمال ابتلا و شدت هیدرادنیت چرکی را نیز کمتر کند. با پزشک خود در مورد برنامه‌هایی صحبت کنید که می‌توانند به شما در ترک عادت کمک کنند.
  • نواحی مشکل دار را اصلاح نکنید: این می‌تواند از تحریک پوست جلوگیری کند. استفاده از لیزر موهای زائد می‌تواند راهی حل جایگزین مناسبی برای اصلاح و استفاده از ژیلت باشد. لباس‌های تنگ می‌توانند باعث ساییدگی پوست و عود کردن این بیماری شوند.
  • بدن خود را خشک و بدون عرق نگه دارید: عرق بیش از حد می‌تواند موجب شعله‌ور شدن این بیماری گردد. اما در مورد استفاده از دئودورانت‌ها که گاهی اوقات ممکن است پوست را تحریک کند، مراقب باشید. از متخصص پوست در مورد محصولاتی که موجب تحریک پوست نمی‌شوند، پیشنهاداتی بخواهید.
  • نواحی درگیر را تمیز نگه دارید: نواحی درگیر این بیماری را هر روز به آرامی با انگشتان خود بشویید. شستشو با دستمال یا برس می‌تواند پوست را تحریک کند. از یک صابون ضد باکتری استفاده کنید، که می‌تواند به خلاص شدن از شر بوی بد کمک کند.

عوارض ابتلا به هیدرادنیت چرکی چیست؟

هیدرادنیت چرکی که شدید است یا درمان نمی‌شود می‌تواند در طول زمان عوارضی داشته باشد، از جمله:

  • حفره‌های عمیق عفونت (آبسه)
  • مشکل در حرکت به دلیل بافت اسکار
  • معابر توخالی داخل بدن شما (فیستول)
  • مشکلات غدد لنفاوی
  • آرتروز
  • سرطان پوست به نام کارسینوم سلول سنگفرشی
  • افسردگی و انزوا
reading - هیدرادنیت چرکی (HS) چیست و چرا ایجاد می‌شود؟

همچنین بخوانید درباره: